"Alaca, Alaca... Sen hiç koştun mu senden kaçana?" ⛓️ "Bazen kaybolmak iyidir, insana evini buldurur. Ama bazen kaybolmak kötüdür, insana kendini unutturur. Kaybolmanın iyi olmadığı yerdeyim, bir uçurumun ucunda." 17 yaşında bir trafik kazası sonucunda hafızasını kaybeden Alaca, yıllar sonra sağlığına kavuşup yeniden yaşamaya başladığında benzer bir kaza sonucu babasını kaybeder. Evine gönderilen bazı mektuplarla babasının ölümünün bir kaza olmadığını öğrenir. Babasının ölümünden sonra aralarının daha çok açıldığı annesi ile vedalaşmaya gittiğinde annesinin yatağını kanlar içinde bulur. Gizli bir numaradan gelen "Evden çık." mesajıyla, kendini babasının iş yerinde bulur. Daha önce hiç gitmediği boks akademisinin gizli ringinde antrenman yapan Börü ile tanıştığında; hayatının başladığını hisseder. Sadece babasının katilini bulmaya çalışan genç kız, kendini hiç beklemediği kör bir kuyunun içinde bulur. Bu bir katili bulma hikayesi değil. Kendini bulma hikayesi. Hayatın çıkmaz sokaklarında, derin sularında, karanlık ormanlarında; bir kuzunun, bir geyiğin, bir kuşun; sürüyü uzaktan koruyan kurda güvenmesinin hikayesi. Bilmeden düştüğü kör kuyuda, kaçmanın değil; sevmenin onu kurtaracağını fark etmesinin hikayesi. ⛓️ "Karadut musun sen?" "Ne?" "Lekesi kaldı." 🗝️ Gözleri en karanlık gece, yıldız düşmüş yüze. **Bu kitaptaki tüm karakterlerin ve olayların gerçek kişi ve kurumlarla ilgisi yoktur. Tamamen hayal ürünüdür.**