Saplantılı bir aşık, bir kadını elde etmek için neler yapabilir? Bazı bakışlar tesadüf değildir. Bazı aşklar da sadece aşk değildir. Çağan, onu ilk gördüğünde yalnızca bir yabancıydı Peren. Elindeki CV'ler yere saçıldığında, bir anlık merhametle eğildi belki... ama işte tam o anda bir şey kırıldı içinde. O an, Çağan'ın zihninde bir saplantıya dönüştü. Gözleri artık yalnızca onu arıyor, düşünceleri yalnızca onunla doluyordu. Peren hiçbir şeyin farkında değildi. Ona yaklaşan adamın niyetini, gölgelerde bir hayalet gibi onu takip ettiğini, hayatını usulca yeniden şekillendirdiğini bilmiyordu. Çünkü Çağan sadece onu izlemiyordu; onu tanıyor, onu çözüyordu. Ve en korkuncu: onu kendi kurduğu "mükemmel aşk"a ikna etmeye çalışıyordu. Bu, karşılıklı bir aşk hikâyesi değil. Bu, bir aklın sessiz çöküşü. Ve en kötüsü Peren tüm bunları fark ettiğinde karşısında onu ondan daha iyi tanıyan biri vardı artık. Unutma, sadece izleniyorsun!

Tanımadığım zoraki evlendiğim o adamın evinde onun yatağındaydım. Sertliği içimi delip geçerken sıcak nefeslerini kulağıma verirken boğazımı sertçe sıkıyordu. "Sen benimsin , Sen benim karımsın" diye sayıklayan koca adam bacaklarımı daha çok ayırırken kafasını boynuma gömdü. eşsiz dişlerini boynuma geçirirken "bu taptığım tenini benden başkası görmeyecek yoksa seni bu yataktan çıkarmam duydun mu" derken gözlerimi zorlukla açtım. Benim yeşilliklerim onun kahveleriyle buluşurken gözlerindeki tehlikeli parıltılar hâla oradaydı. boğazımı hafifçe sıktığı an kafamı salladım. dudaklarıma yeniden kapanınca ondan başka seçeneğim olmadığını kendime itiraf edebilmiştim...

O gün de sıradan bir gündü, her zamanki gibi Yıldıran konağına gidecek ve çalışacaktım. Akşama doğru içten içe yıldıran ailesine ve onların bitmek tükenmek bilmeyen isteklerine küfüler edecek, ardından yorgunca evime geçerek abimle atışacak ve uyuyacaktım. Ya da ben öyle zannediyordum, o gün diğer günlerden farklı yaşanmıştı her şey. Her şey bambaşka ve her şey karmakarışık olacaktı. O gün tüm heybetiyle o gelmişti konağa, Aziz Yıldıran... Gelmiş ve hayatımı darmadağın etmişti...

Sana bir şey sordum küçük elmam bana sormayacakmısın" Beni hatırlıyordu "Sen kim oluyorsun be ben istemiyorum kazayla oldu zaten .... Hem küçük elma ne be" "BEN ONU KARNINA KOYANIM" öfkeyle bağırması yatağa sinmemi sağladı üzerime doğru gelip iki yanıma ellerini bastırdı üzerime doğru eğilmişti artık nefes bile almakta güçlük çekiyordum "VE o bebeği istiyorum..." "Sei il mio porto sicuro" +18 cinsellik ve şiddet söylemleri vardır Küfür ve argo gibi kelimeler yer alır okuyucularımızın dikkatine..!

Bu mahzun göklerde yaralı kuş olsam Bi küçük dal olsan konsam dalına Bilsem o dal bana kafestir O kafes bana tutsak bana zehirdir Bilsem bundan sonra bal olsan şifama Tuz isterdim yarama. ... Bilinir ki bu topraklarda, bu soya gelin gelenin sonu; bir avuç toprak, bir damla suda boğulmak, feryatlarla kan kusmaktır. Katran bağlamış adamların sonu azaptır. Nilay hiç bilmediği bu topraklara geldiğinde, geçmişin izinden yol almak isterken kendini kaderin yolunda buldu. Aynı aslanın pençesinde, göğün bir nefes gerisinde, feryadı hep dillerde. Mehmet Arat Kutsalan hapishaneden çıkıp bütün dengeleri değiştirecek, yazgıyı kendisi kaleme alacaktı. Aynı Göğün Feryadı.

"Geçecek mi peki?" Diyebildim yalnızca hafif çıkan sesimle. Yüzüne bakmak istemiyordum çünkü eğer bakarsam, gözlerinde duymaktan korktuğum cevabı görmekten çekiniyordum. "Geçmeyecek," dedi dudaklarından dökülenlerin yüreğimi bin bir parçaya ayırdığından habersizce. "Ama alışıyor insan." "Sen alıştın mı?" Dedim. "Alıştım." Dedi. "Nasıl peki acıya alışmak?" Bir süre öylece gözlerime baktı. O an anlamıştım. Gözleriyle konuşup anlatmaya çalışmasını gerektirecek kadar zordu belki de onun için sorduğum sorunun cevabı. Gözlerinin çırpınışına daha fazla dayanamayıp önüme döndüğüm sırada aramıza bıçak gibi saplanan gerçek dudaklarından dökülüverdi. "Ölüm gibi." Acı biz gibiydi demek ki...

-" Elinde ki yüzükle birlikte benim altıma yatamazsın küçük hanım..." Sağ elimde değerini yitirmiş yüzüğümü çıkarıp bar tezgahına koydum . Akına son vedamı içimden yaparken Savaş çoktan dudaklarıma gömülmüştü ... ๑๑๑๑ ♡♡♡♡ +18

" Duygularınla değil, hisslerinle hareket et." Baş parmağı kalbimi işaret etti. " Gör beni fısıltı. " Diye belli belirsiz mırıldanışını duydum. Fısıltı; sesiz kelimelerle susardı. Yalnızlık Nehir değildi. Yanlızlığa mahkum edilen kişi en başından beri Fısıltı'ydı...

Herkesin çekindiği başarılı bir savcıyken hayatımdan nasıl şikayetçi olurdum ki? Ben güçlü bir kadındım! Ancak artık bu güzel hayatım sadece bir hayaldan ibaretti. İnanması çok zordu ama ben bir gece ansızın bambaşka bir evrende bambaşka bir kadının bedeninde gözlerimi açmıştım! Bedenin de hapsolduğum lanet olası kadın bir beden hırsızıydı! Kendi cehennem hayatını yaşamamak için kara büyüyle benim bedenimi ele geçirmişti. Ve şimdi zavallı ben o lanet kadının evlenmek zorunda bırakıldığı; daha önceki üç gelinini öldürmüş olduğu söylenen kadın katili bir kontla evlenmek zorundaydım! Uyarı: Hikaye 🚫16+ üzeri yetişkin okurlar içindir.

"Sen kimsin? Niye herkes sana abi diyor? Adın yok mu senin?" dedim karşımda pis pis sırıtan herife. "Herkesin abisiyim." deyince kafamı duvarlara vurarak isyan etmek istedim. Şu dünyada herkes mi beni sınardı? Tam ağzının payını verecektim ki bir iki adım yaklaşıp, tam gözlerimin içine imalı imalı bakarak konuştu. "Ama senin abin değilim, şanslısın." 19.02.24