9 senedir kafes dövüşü yapan motosiklet kullanan az ve öz konuşan bir kızın hayatı . Sizce bu kızın kilidini kırıp kafesine girebilen biri olabilecek mi ? Alisa çocukluk arkadaşı Menolly ile kötü olaylar sonucunda üniversite ikinci sınıfta başka üniversiteye geçerler . İlk günden olaylar peşini bırakmaz ve tanınır bir hale gelirler . Bu okul karşılarına yeni düşmanlıklar , yeni arkadaşlıklar çıkaracaktır . Kafesteki kilidi açmaya hazır olun !

Herkes hayatımdan çıkarken Güven veren kimse kalmazken Soğuk kalbimi ele geçirirken 22 sayısı hem başlatıp hem yok ediyor beni... 🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹 Bir süre düşünüp karşılık verdim. ''Hikaye değilde oyun mu olsa o? Hikaye belki burada biter ama kısa bir oyun mu oynasak senle'' ''Nasıl bir oyun?'' ''Amaç eğlenmek. Zaman kısıtlı. Elimizde silahlar düşmanları kovalarız. Oyunda rastgele seçilmiş iki kişi. Bir takım olur. Sonra iki kişi daha gelir. Gizem ve Emre. Dörtlü bir takım koca örgüte karşılıklı savaşır. Kazanır mıyız bilmem. Ama oyun bitince çıkarız oyundan. Belki başka bir oyunda yine karşılaşırız. Kim bilir?'' ''Oyunlara takıksın'' Güldüm. Haklıydı. ''Yine de..'' bana baktı. ''Oyun teklifiniz kabul edilmiştir Bayan Su'' ''Oyuna hoş geldiniz Bay Evren.'' ''İyi oyunlar.'' ''İyi oyunlar'' 🔹🔹 Başlangıç: 1 Şubat 2018 Bitiş: 11 Ocak 2019

Ekin yeme bozukluğu olan asosyal bir çocuk, Deniz ise basketbol takımındaki popüler çocuktu.

Sosyal medya hesabı üzerinden futbol yorumculuğu yapan ve hayli popüler olan Dila Aral, kullandığı rumuz dolayısıyla herkes tarafından erkek zannedilmektedir. Mesaj kutusuna düşen bir fotoğraf ve ardından katıldığı olaylı canlı yayın sonrası hayatı tamamen değişir. Sosyal medyada yerin dibine soktuğu yetenekli futbolcu Barış Akdora'yla 6 ay boyunca çalışmak zorunda bırakıldığında ikilinin arasında dinamikler değişir ve güç savaşı başlar. Beraber çalışmayı öğrenebilecekler midir?

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

Çekirdek ile kolanın tadı, 1.55'lerin yeri ayrı. *** Başlangıç tarihi: 26.03.2019

Olacaklardan habersiz bir genç kız... Aylardır beklenen ekibin yeni üyesi... Kaderin oynadığı oyunlar hiç bu kadar acı vermemişti, attığı kahkahalar küçük bekçileri uyandırıyordu... Uyanmaması gereken bekçileri. Abisinden kaçmak istemişti, küçük bekçilerinin musallat olduğu abisinden, ama bilmediği bir savaşta bilmediği bir ekipin üyesi olacağını tahmin etmiyordu. Çünkü hiç kimse alışılmışın dışında hiçbir şeyi olanak olarak görmez ve beklemezdi. Beklenmedik bir anda hayatını alt üste çevirmiş ve kendisiyle bir kukla misali oynayıp bütün işleyen döngüyü bozmuş olan şey, tek başına bir saat miydi yoksa bunun öncesi de var mıydı? İşte o an her şey değişti. Sadece, küçücük bir sır ile. Bazen mutlu olmak için pek deşmemek gerekirdi hayatı... Bunu bilmek içinse ayık bir kafa. (Okumaya başlamadan önce "Duyuru" kısmını okuyunuz lütfen.)

İçimde tutamadıklarım ve dışarı atmak istediklerim...hepsi bir ünlünün mesaj kutusundaydı. Yalnız hissettiğimde gittiğim ilk yer orasıydı. Peki ya ben hiç ummazken mesajlarımı görürse..? Genç Kız Edebiyatı #1

Anonim olan kişi genelde seven kişi olmaz mıydı? Peki ya sevilen kişi ilk mesajı her şeyden habersiz atarsa? 📒📒📒 Kaya'hmak: *fotoğraf* Kaya'hmak: güzel günlük Kaya'hmak: günlüğün içine telefon yazanı da ilk defa görüyorum M: hayır olamaz. Rüya görüyor olmalıyım. Kabus bu *silindi* M: kimsin sen? Günlüğüm sen de ne arıyor? M: kim olduğunu biliyorum sevdiğim. Ama o günlüğü sakın okuma. Özellikle son 5 yılı! *silindi* Kaya'hmak: yerde buldum. Kaya'hmak: belki bir bir şey bulurum diye içine baktım Kaya'hmak: günlükmüş şansa bak Kaya'hmak: neyse ben gidip biraz okuyam M: lan şerefsiz onu aldığın yere bırak! Kaya'hmak: yoo .d 📒📒📒 15 Ocak (başlangıç💙) 15 Şubat (Bitiş 🖤)

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."