''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"Sen benim kızım olamazsın." Dedi annem gözlerinden ateş çıkarken. Babamın görüntüsüyse beni öldürmek için zaman kolluyor gibi gözüküyordu. "Ailemizin utanç kaynağısın, git bir daha da gözümüze gözükme." Dedi babam nefret dolu sesiyle. Onların istediği gibi olmamı istiyorlardı, onların yetiştirdiği gibi devam etmem gerekiyordu ama ben bu değildim. İçim böylesine farklıyken dışarıya olmadığım biri gibi gözükemezdim. "Belki de gerçekten de sizin kızınız değilimdir." Dedim ve son sözlerimi söyleyip meleklerin katına çıktım. ~ Melekler ve Şeytanların dünyasına inanır mısınız? Peki ya melekler göründükleri kadar iyi mi? Ya da şeytanlar, onlar göründükleri kadar kötü varlıklar mıdır? ~