HAYATIM kitabının devamıdır. Yiğit Efe'nin hikayesi

Merak insanı yaşatır, merak insanı öldürür. . . . Keyifli okumalar. Hikayemi uyarlayan ya da çalan olursa önce vicdanına, sonra da adalete teslim ediyorum. İlk bölüm yayın tarihi : 12.04.2019 Final bölümü yayın tarihi: 12.02.2020 #Romantik 68 ( 22.06.2019 ) #Evlilik 34 ( 18.08.2019 ) #Kader 2 ( 09.10.2019 ) #Romantizm 2 ( 19.11.2019 ) ** #Zoraki 1 ( 23.11.2019 ) #Romantik 2 ( 25.11.2019 ) ** #Aksiyon 1 (08.02.2020) #Dram 2 (26.04.2020) #Gençkızedebiyatı 1 (24.11.2020) **

Kapının çalmasıyla, "geliyorum." diyerek bağırdı.Köpüklediği tabakla süngeri diğer bulaşıkların yanına bırakarak mutfağın çıkışına yöneldi. Bir yandan hem köpüklü ellerini üzerine siliyor hem de gelenin eski kocası olmamasını diliyordu. Kapıya ulaştığında uzanarak kimin geldiğine baktı fakat kimseyi göremeyişiyle afallarken kapıyı açtı. Tamam. Biraz geç kalmış olabilirdi ama bu geç kalış gelen kişinin pes edip geri dönmesini sağlayacak cinsten değildi.Yine de giderkende olsa gelen kişiyi yakalama umuduyla kapıyı açtı ve gözleriyle etrafını taradığı sırada attığı adımla ayağına çarpan şeyi hissetti. Bakışları ayaklarına doğru indiğinde bebek pusetini görmesiyle saniyeler içinde yüreğinde oluşan sızı ilmek ilmek her zerresine işleyerek gözlerine hücum ettiğinde derin bir nefes aldı ve eski kocası denilen adamın kendisinin canını acıtmak için yaptığı yeni bir oyun olduğunu düşündü. Tahminine göre pusette boştu. O yüzden pusetin içine bakarak yüreğindeki yaraya tuz basmak istemedi ve geriye doğru adım atarak kapının kulbunu kavradı. Ama bu kavrayışla kapıyı kapatamamış aksine daha da açarak pusetten gelen sesle şaşkınlığa uğramıştı. Şaşkınlığı, "Bebek!" diyerek dudakları arasından hızla çıkıp giderken pusete yaklaşarak yere eğildi ve başlığının olduğu kısmı açtığı sırada ilk bakışlarının hapsolduğu şey yeşil minik gözler oldu. Şaşkınlığını kelimelere dökemiyor, zaman geçtikçe eli ayağı birbirine dolaşıyordu. Gülümseyerek kendisine bakan bebek hem yüreğini yakıyor hem de yaktığı yerlere su serpiştiriyordu. Puseti dahada açarak bebeği kucağına aldığı sırada yere düşen kağıdı fark etti ve kolları arasındaki minik bedeni sıkı sıkıya kavrarken diğer elini bedenden ayırdı. Uzanarak kağıdı aldığında içinde yazanlar ken

Mahalle klasiği. Kardeş gibi büyümüş olsakta kaderin bir araya getirdiği kişilerdik biz... 24.09.20 ~Payidar #1 21.12.20 ~Sonsuz #1 22.12.20 ~Mahalle#1 17.01.21 ~Kardeş#1

Bir kadın, Hayatı zor yoldan tecrübe eden, zor bir karar vermeye itilen, dimdik ayakta kalan... Bir adam, Sevmeyi bilmeyen, henüz yeterince büyümeyen... Bir yabancı, Kadının her anında yardımcı... Ve bir çocuk, Geleceği masumiyetle yıkanmış, geçmişi karanlıklarla sarılı... Zeynep'in zor bir hayatı vardı. Alaz hayatına girdiğinde işleri onun için daha da zorlaştıracaktı. Çam ağaçlarının efsunlu kokuları arasında geçen bir yazın ardında birbirine mahkûm olan iki yaralı ruh kalacaktı. Bir karar bir oğlu babasından ayıracak, bir kadına sıfırdan başlama imkânı sunacaktı. Tekrar karşılaştıklarında iki ayrı hayat bir araya gelebilecek miydi? Yoksa her şey için çok mu geçti? "Gitme Zeynep..." Buruk bir tebessüm yerleşen yüzünü Alaz'a çevirdi. Ateş'in birebir kopyası gözlere bakmak onun için çok zordu. Oğluna her baktığında yüreğinde kabaran sevgiye, bu adamın kendisine yaptıkları karışıyor; duygularını çamurlu bir su gibi bulanıklaştırıyordu. Ellerini Alaz'ın tutuşundan kurtardı. "Giden ben değilim, Alaz. Giden hep sendin. O yaz, ağaçların arasında sevgimi ve bebeğimi terk eden sendin. Düğün gecemizde başka kollara koşan yine sendin. Evliliğimiz boyunca her gece başka bedenlerde kendini kaybeden sendin. Ateş'i babasız bırakan da sendin. Ben gittiğimde bile aslında sen orada değildin. Gitme diyemezsin sen bana. Bana gelmek için hiçbir çaba sarf etmemişken, benden bir kere daha kendimi senin için feda etmemi bekleyemezsin!"

Herşeyi henüz unutmuşken, tekrar bir erkeğe güvenebilir mi? Dadılık yapmaya gittiği evde, bakılacak bir çocuktan çok daha fazlası vardı. |07.01.16| © Tüm Hakları Saklıdır.

"Kızımın sana 'anne' demesinden daha fazlasını istiyorum." Söylediği kelimelerdeki kararlılığı çökmüş omuzlarını kuvvetlendirirken, omzuna sabitlenmiş safir mavilere bakmaya devam etti. Ve Dünya'nın kaşlarını çatmasıyla, sol yanında sertleşmiş kayalarına dalgaların dokunmasını sağlayan harelerde, söylediklerinden hiçbir şey anlamadığını görebiliyordu. "Senden kızıma 'kızım' demeni istiyorum. Çünkü Zeynep seni ilk gördüğü andan beri bunu duymak istiyor. Sen ne zaman ona adıyla seslensen gözlerine yerleşen umut yıkılıyor. Kızım sana bu kadar umutla bakarken ona bir anne gibi davranmanı istiyorum." Dünya, hala daha elinde tuttuğu kâğıttaki kelimelerin bu kadar anlam barındırabilmesinin şaşkınlığını yaşarken, safir mavilerini "Bu yüzden..." deyip duraksayan Asrın'ın yüzüne çevirdi. İki günlük sakalının arasında gülümsemesiyle derinleşmiş çukurlarına düşmek üzere olan gözlerini ilk kez çukurlara rağmen kısılmayan kara gözlerini buldu. Ve beş dakika öncesine kadar gözleriyle okumakla yetindiği şart sahibi tarafından kulaklarına doldu. "Kızımın annesi olur musun?" Kızımın annesi olur musun?... Babasının altı yıl önce şakağına dayadığı silahın ölüm fısıltılarını ağlayarak bölen uğur böcüğünün, annesinin dokuz yıl önce kaybettiği hayallerini verecek olan bıdığı oluşuydu. Kızımın annesi olur musun?... Bu bir evlilik teklifi değil, bu Dünya'nın yazabileceği tüm şartlara karşılık yazılabilecek bir annelik şartıydı! Dipnot: Klişe gibi gözüken ilk bölümlere katlanarak, yedinci bölüme gelirseniz; gidişatın çok daha farklı olduğunu göreceksiniz. ***Her bir kelimesiyle "Kızımın Annesi Olur Musun?" benim için değerli bir hazine olmakla beraber finali de dâhil tüm kurgusu belli olup, tamamen bana aittir.Değerli hazineme değer verdiğiniz için şimdiden teşekkür ederim...

"Asya" "Efendim Gececim" "Sen anne misin?" "Hayır" "Peki benim annem olur musun?" O an Gece'nin sorduğu soruyla dondum kaldım tek ben değil Baran'da şaşırmıştı.... **************************** Ben Asya 23 yaşındayım annem ile babamı trafik kazasında kaybettim ya da kaybetmişim onlar ben 4 yaşındayken ölmüşler küçükken hep bana kötü davranırlardı ben de 14 yaşımdan beri bakıcı olup küçük çocuklara iyi davranıcağım diyordum işte benim hikayem böyle başladı...