Κοίταξα τον άντρα στο απέναντι τραπέζι να συζητά με μια γυναίκα, ίσως να ήταν μεγαλύτερη μου. Το μόνο σίγουρο ήταν, ότι ήταν όμορφη. Ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου και δάγκωσα το χείλος μου. Ήταν ψηλός, σχεδόν έφτανε το 1.90, είχε κάστανα μαλλιά και καφέ μάτια. Μα πάντα ήταν ψυχρός. Δεν γελούσε ποτέ, για χαμόγελο; Ούτε για αστείο. -"Επ, πού κοιτάμε;" με ρώτησε η αδερφή μου και χαμογέλασε πλατιά. -"Πουθενά. Ο χώρος είναι...ωραίος " είπα αδιάφορα και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Την άκουσα να γέλα, πρίν, κοιτάξει διακριτικά πίσω της. Δάγκωσε το χείλος της και με χτυπησε φιλικά στον ώμο. -"Μμμ...κόλαση ο τύπος. Ποιός είναι;" Κοίταξα τον καφέ μου και έπειτα, σήκωσα το βλέμμα μου, πάνω της. -"Είναι ο διευθυντής μου." Don't copy my story in any way please. 🚫 All rights belong to me.

Και τότε κατάλαβε, πως ήταν πέρα από την δύναμη του να φτάσει τον ήλιο.