"Kan kanla değil , su ile yıkanır. Öç almanın bir sonu yoktur." Zekice planlanmış bir oyundu bu. Biz balıktık onlar balıkçı. Tüm balıklar balıkçıların ağına takılı kalıp ölmüştü. Ben ise bir kayanın altına saklanıp olan biten herşeyi gözlemliyordum. Bu oyunun son aşamasında balıkçıların ağına takılmama asla izin veremezdim . Fakat ben oyunun en başında bir balıkçının ağına takılmışım bile...

Bir metro istasyonu, 14 rehin. Sınırlı yemek, Sınırlı su. Tuzak ve ölümler. Hayatta kalmak için neler yapardınız? Peki onlar ne yaptı? Bu oyununun sadece bir kazananı olacak, Ve herkes bir bir ölecek. Benimle bu oyunu oynar mısınız?

"Alın kellesini!" O an son defa yaşamak için bir şeyler yapmaya çalıştım ama ne gücümün, ne de sebebimin olduğunu farkedince kafamı eğip çaresizce bekledim. Ölmek istemiyordum, kesinlikle ölmek istemiyordum...Kendimi bu konuda teselli etmeye çalışsam da yapamıyordum. En azından o zalim halkın önüde idam edilmeyecek oluşuma sevindim ve ölümümden saniyeler önce gülümsedim. 3...2...1... Gözlerimi iki kişilik yatakta açtım. Nerdeydim ben? Daha önemlisi kimim ben? Sera Albayrak mı, yoksa Valeria Ernest mi?