• Levi × Reader • Elimdeki kılıcı yere saplayıp üzerinde oturduğum adama baktım gözlerimi ayırmadan. Öyle bakıyordu ki sanki yıldızlar aya küsmüş. Ay yalnız, ıssız bir dağın arkasına yaslanmış, ağlıyor... Sanki bir dokunsam o inci gibi tak tak damlayan göz yaşlarına; ay birden parlayacak, tanrı bağışlayacak, o yeniden doğan bir güneş gibi ısıtacak dünyayı... O bana böyle bakınca, benim hayranlığım dolar kadar hızlı artıyordu.Kalbim süte su katmış hilecinin foyasının ortaya çıktığı an kadar hızlı çarpıyordu. Ahh! Galiba ona tekrardan aşık oluyordum... Gözlerimiz kapı kilidinden de sıkı keletlenmisti birbirine ki o yüzden yanımıza gelen sinsirellayı fark etmemiştim. "Hey Levi! bu kızın seni yenmesine nasıl izin verir, tahammül edersin?!" Gözleri ellerime kaydı. Ah,doğru! Ellerim yüzbaşının karın kaslarinin üzerindeydi. Onun elleri de benim belimde... " Bölmek istemezdim ama Levi üzerin kirlenmiş hemen değiştirmen gerekmez mi? Yoksa titizlik hastalığın bir süre tatilde mi?" Bana bakarak tekrar konuştu. " Çek o kirli ellerini!" Ahh! O benim gelecekteki kocam gerizekalı! "Olmaz. Ben böyle gayet rahatım. Bence yüzbaşı için de uygundur, değil mi buzlu kütük?" Levi bana öyle bir baktı ki, size o 1-2 saniyede cehennemde vip biletle şeytanlara eşlik ettiğime yemin edebilirim! "Tch, velet. Sen kendini ne sanıyorsun da benim adıma kararlar alıyorsun?!" " Ah öyle deme Levi! Ben gelecekteki kar- Neyse. Sonuç olarak,Levi seni sevdim. Yani mecbur evleniyoruz buzlu çayım!" Bunu dememle sinsirellanın gözlerinin fal taşı gibi açılmasıyla levi'nin beni yere atması bir oldu. Eh müstakbel kocacım bunları senin burnundan getirmezsem ben de Emily değilim. Ama önce, peşindeki yılanları ezmeme izin ver ballı çikolatam. •••• Tüm hakları Levi'nin baklavalarına saklıdır. Götü yiyen dokunsunda göreyim. Ödüller;

Bir kaç saniye... Sadece bir kaç saniye benim bildiğim bütün hayatımı elimden alıp farklı bir hayat vermişti. Neydi bunun anlamı? Herkes aynıydı... kimse değişmemişti. Ama... Aynı zamanda o kadar farklı kişilerdi ki onları tanımıyormuş gibi hissediyordum. Erwin... Mike... Nanaba? Yaşıyorlar... Petra? Oluo, Eld, Gunther...? Nasıl olur...? Neler oluyordu böyle? Nasıl bir paralel evrendeydim. Eren, Mikasa, Armin, Jean, Connie, Sasha ve.... Yanlarındaki çilli çocuk... Marco? Ölmemiş miydi ya o? Ya ordakiler... Onlar... Kalbimin atışı hızlandı. Gözlerimin dolduğunu hissettim. Mantığı yoktu. Anlamlı gelmiyordu! Adımlarımı onlara çevirdim. Ağlıyordum. -Lütfen... lütfen gerçek olduğunuzu söyleyin. Bana döndüler. Üçüde gülümsüyorlardı. -Lütfen... birisi... yaşadığım 17 yıllık acının boşa olmadığını söylesin. Sesim yükseldi. Artık bağırıyordum. -LEVİ, İSABEL, FARLAN!!