Lisedeki ilk yılımdan sonra her zamanki Bodrum tatilinin düşüncesi, benim için fazlasıyla sıradandı. Ama sıradan olmayan bir şey vardı ki o da yan evdeki çocuktu. (Tüm hakları yastığımın altında saklıdır)

Aylar boyunca biz olmanın hayalini kurarken, garip bir şekilde biz olmuştuk. Daha doğrusu biz olmamıştık, sadece bir sırrımız vardı. Bize ait ilk şey olan sırrımız. Sadece ikimizi ilgilendiren bir sır. Birbirimizi en yakın arkadaşlarımızdan daha iyi tanıyacaktık. Beraber birçok şey paylaşacaktık. Gülüp eğlenecektik. Mutlu olacaktık. Belki sonunda üzülecektim ama kabul etmemek için bir sebebim yoktu. Belki yanlış bir şey yapıyordum ama kaybedecek bir şeyim de yoktu. Belki pişman olacaktım ama işin içinde o varsa ben de vardım. Bir de, benim korkağın teki olduğumu bilse belki de hiç böyle bir işe kalkışmazdı. Cesaretsiz, saçma korkuları ve takıntıları olan aptal bir kız olduğumu en başından bilseydi, bana o ilk mesajı atmazdı. Ama ben, korkak olsam da bu işte onunla olmaya vardım. Bu süreçte beni korkularımdan arındırıp iyileştirecekti, ama beni iyileştirdiğinin farkında bile olmayacaktı. Ve bu, beni ona her zamankinden daha çok bağlayacaktı. Ama bunu hiçbir zaman bilmeyecekti. Bu da benim sırrımdı. Benim küçük sırrım.

Beni kendine doğru çekip son kalan iç çamaşırımı da yırttığında artık saklanabilecek bir yerim kalmamıştı.. Bacaklarımı aralayıp üstüme uzandığında sadece fısıldayabildim.. -"Ben hala bakireyim... Lütfen.. Lütfen.." Ama bu sözlerim onu pek etkilememişe benziyordu.. -"O halde en eğlencelisinden başlayalım" dedi ve beni yüz üstü çevirdi.. Çığlıklarım hıçkırıklara dönüşmüş, yalvarışlarım ise fısıltıyla sessizleşmişti..

"Gece ve gündüz ebediyen yer değiştirecek." Küçüklüğünden beri bir kraliçe olmak için titizlikle yetiştirilen yirmi yaşındaki Celina'nın hayatı, kuzeninin veliaht prensle nişanlandığını öğrenmesiyle altüst olur. Yüreğinde taşıdığı ağır ihanet hissine rağmen saraya gitmek zorunda kalan Celina, bir anda kendini kurtlar sofrasında bulur. Yapılan gizli ittifaklar neticesinde prensin en yakın dostuyla nişanlanan genç kız, kaderinin iplerini ellerine almaya karar verdiğinde, kendi şeytanlarıyla yüzleşmek zorunda kalır. Artık bütün bir krallığın kaderi, Celina'nın hırslarının ve tutkularının esaretindedir.

Bir başka komedi hikayesi, fakat söz konusu olan Irmak, Deniz ve Ege'yse kesinlikle sıradan değil!

Uğur ve Masal'ın hayatında olanları hâlâ merak ediyor muyuz? :)

Bir tarafta ailesinin ölümünden sonra kendini İngiltere'ye giden bir gemide bulan ve yalnızlığı kemiklerine kadar hisseden Amerikalı zengin güzel Cordelia Shaw... Diğer tarafta çapkınlığıyla sosyetede nam salmış bir şeytan kadar yakışıklı Eglinton Dükü Lord Brandon.. Kaderin ağları sayesinde birbirleriyle karşılaşan iki genç ya bütün olanlara rağmen aşklarına sahip çıkacaklar ya da her şeyi bırakıp birbirlerinden tamamen kopacaklar. 'Bazen neden siniriniz ile ün yaptığınızı anlayabiliyorum Lordum.' 'Tanrı aşkına Leydi Shaw eğer şu an sizi boğmuyor isem bu kesinlikle benim bir aziz olduğumun göstergesidir.' Tatlı atışmalar, aşk, hüzün ve her şeyi karıştıran yanlış anlaşılmalar...Brandon ve Cordelia'nın maceraları kalplerinizi ısıtacak...

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

"Sen annemin istediği gelinin tam zıttısın. Boyama tahtası bir yüzün, sarı olan boyalı saçların, beyaz bir tenin, çılgın ve kıpır kıpır bir kişiliğin var...Ha birde bakire değilsen tam da annemin istemediği gelin tipine uyacaksın. Bakire değilsin değil mi?"

“İçimdeki oyuğu dolduran senken, gitmene izin verir miyim?” Romanlara konu alınacak kadar büyük bir aşkları yoktu belki de. Dışarıdan bakıldığında diğer insanlardan hiçbir farkları yoktu. Bazıları için onların tanımı Zavallı Kız ve Havalı Çocuk olabilirdi. Bazıları için. Belki de hiçbir zaman böyle olmamıştı. Eliz Gürmen, 16 yaşında koleje yeni başlamış bir kız. Görüntüsü ve yaşamı onu sıradan kılıyordu. Belki de onu özel yapan yaşamış ve yaşayacak olduklarıydı. Akın Öz, 18 yaşında varlıklı bir ailenin oğlu. Görüntüsü ve davranışları onu özel kılarken, kimse yaşadıklarını ya da ne yaşıyor olduğunu bilmiyordu. Çocukluk arkadaşları İlkay ve Çisem Eryılmaz bile. Belki de onu Eliz’le buluşturan şey, sonunda birine anlatabileceği hissiydi. Bu güvenmekle aynı şey miydi? İlkay ve Çisem ise başka bir varlıklı ailenin ikizleriydiler. Ya da öyle olduklarını söylüyorlardı. Peki, onların hikâyesinde neler doğruyken neler yanlıştı? Neler keşfedilmeyi bekliyordu? Hayatında üzülmemeyi esas almış Eliz’le, duygularını kaybetmiş Akın’ın hikâyesi. İkisi de birbirlerine bu kadar zıtken, içindeki asıl kişilikleri ruh ikizi olabilir miydi? “…Bu da saf bir kız ve kötü bir çocuk senaryosu değildi.”