Sakin ve duyarlı bir ruha sahip olan Reha, trajedi yaşanmadan çok önce kaderini biliyor gibiydi. Ölümünden önceki aylarda Dennis'le bilgece ve şifreli sözler paylaşmış, sanki kardeşini olacaklara hazırlıyormuş gibi hayattan ve onun geçici doğasından bahsetmiştir. Reha'nın sakin tavrı ve eşsiz aurası onu tanıyan herkes tarafından sevilmesini sağladı ve Dennis'in kalbinde silinmez bir iz bıraktı. Dennis'in ağabeyi Denny, aynı çarpıcı sarı saçlara ve mavi gözlere sahip, kendinden emin ve çekici bir genç adam. Kaslı ve atletik olan Denny, girdiği her odayı aydınlatan türden bir insandır. Kardeşlerine, özellikle de her zaman desteklediği ve koruduğu Dennis'e derinden bağlıdır. Denny'nin basketbola olan sevgisi ve arkadaş canlısı, cana yakın doğası ona birçok kişinin hayranlığını kazandırmıştır, ancak ailesine olan sarsılmaz bağlılığı onun en büyük gücü olmaya devam etmektedir. Dennis, Reha'nın yıkıcı kaybını kabullenmeye çalışırken, birlikte geçirdikleri zamanın anıları ve çözülmemiş suçluluk ve keder duyguları peşini bırakmaz. Denny, kendisi de yas tutarken, Dennis için bir güç kaynağı olmaya çalışır, ancak onun sarsılmaz güveni bile Reha'nın yokluğunun bıraktığı boşluğu tam olarak onaramaz. "Deep Down'in türkce cevirisi olan,Derinlerde" kardeşlik, kayıp ve aşkın kalıcı gücü üzerine dokunaklı bir hikayedir...

"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."