"Bizim hikayemizi bir masal olarak düşün. Sen prenses değilsin, hayır. Sen birinin gelip seni hapsolduğu kuleden kurtarmasını beklemezsin, seni birinin kurtarmasını ya da seni prenses yapmasını.. Sen benim güçlü kızımsın, sen sadece kendini değil, herkesi kurtarırsın. Sen benim cesur sevdiğimsin. Sen beni belirsizliklerden kurtardın. Ve bu basit bir masal değil Ay yüzlüm, bu bizim masalımız. Sen ve ben yazıyoruz bunu, bizim modern masalımız.." Başımı iki yana salladım. "Modern masallar mutlu sonla bitmez ki Ay, bizim sonumuz ne olacak?" Yüzüme baktı, dudağını sarkıtıp omuz silkti. "Başkalarının masalları beni ilgilendirmez. Dedim ya, bu masalı biz yazıyoruz. Sonunu da biz yazacağız." ~🌟~ Okumak için şehirdışına giden, ev alırken dolandırılması nedeniyle tanımadığı biriyle aynı evi paylaşmak zorunda kalan ve bu zaman içerisinde yaşadıklarını anlatan bir kızın hikayesi.. Peki ya, bu zaman içerisinde neler yaşayacak?

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."