Trouvaille. Fransızca bir sözcüktür, dilimizde tam manası ile karşılığı yoktur. Anlamı ise; şans eseri, tesadüfen çok güzel bir şey keşfetmektir. Bu kelimenin direkt açıklaması yok belki fakat hayattaki karşılığını merak ediyorsanız gelin Nazan'ın hikayesini okuyalım. Çünkü onun hayatına şimdiye kadar trouvaille yön vermiştir ve devamında da böyle olacaktır. İlk olarak tutkunu olduğu müziği bu şekilde keşfetmiştir ve daha devamı da gelecektir. Haydi sizler de şans eseri bu kitabı keşfetmiş olun ve hayatınızın trouvaille'ini yaşayın!

"Yaklaşma bana! İstemiyorum Araf. Dokunma. lütfen, dokunma. " İki adım geriye gitmesiyle rahatladım ama gözyaşlarıma engel olamıyordum. Bana bir adım yaklaşıp "Tamam güzelim sakin ol bak uzaktayım, dokunmuyorum yeterki ağlama, yalvarırım. " [ASKIYA ALINDI] Görüp görebileceğiniz tüm kurguları unutun. Burası sizi evinizde hissettirecek.

Neşe, arzularının peşinden giden bir kadındır. Bir gün Onat'la tanıştığında, duyguları beklenmedik bir şekilde karmaşıklaşır. İkisi de birbirine çekilir, ancak bu ilişki, Neşe'nin kendini ve sınırlarını yeniden keşfetmesine yol açar. Aşk, kimlik ve arzunun kesişiminde ilerleyen bu hikaye, sizi derinden sarsabilir.

Sevgilim, bugün ne fark ettim biliyor musun? Beni senden başka seven yokmuş. (01.05.2021) -alıntı

o gittiğinden beri bu,

hiçbir veda vaktinde gelmedi nightsmelodyy | 2021

'Yurt dışından gelmiş gıcık kuzenleri kimse sevmez değil mi?' 𝟏𝟖𝟎𝟔𝟐𝟎-𝟑𝟎𝟏𝟎𝟐𝟎 /texting + düz hikaye /küfür, argo kelimelerle dolu bir kitaptır. /yan çift; namjin, sope /mpreg

Yıllar ona hem büyük dostlukları hem de ailesini kaybettirmiştir. "Daha ne kaybedebilirim ki?" derken kendini bir süre sonra çıkmaz bir sokakta bulur. Hayatına birini alır ve ikisi de büyük sarsıntılar yaşar... Gizli gelen gmailler, gerçeklerin ortaya çıkması derken olaylar çıkılmaz bir hal alır. Bir insanın hayatı nasıl değişebilir? Acıların üstü kapatılabilir mi? En önemlisi de kendinden nefret eden birini değiştirebilir miyiz, imkansızı başarabilir miyiz? Kendimde Kayboldum YAYINDA!

Bu bildiğiniz hikâyelerden değil. Bu yalanlarla mutluluğu aşılamaya çalışan hikâyelerden değil. Bu adeta bir yaşam savaşına benzeyen bir hikâye. Bu iki gencin hayata tutunabilme çabasının hikâyesi. Ayla Akar, on yedi yaşında, kendi halinde bir kız. O ulaşılmayacak bir insan değil, o içinizden biri. O acı duygusuyla tanışan, yaralarıyla büyüyen genç bir kız. Yalancı aşklardan tutun, arkadaşlarıyla geçtiği sınavlara kadar o her gencin çekebileceği acılara göğüs geren bir kız. Fakat içindeki boşluk onun peşini bırakmıyor. Ta ki bir gün biri ona, acılarını bulutlara fısıldamayı öğretene dek. O genç adamla birlikte öğrenir yaralarını sarmayı. Onlar birbirini bulamadan, acıları bulur birbirini. Acıları, birbirlerinin ruhlarına takılır ve orada tutsak kalırlar. Birtakım olaylarla başa çıkmak zorunda kalırlar. Taşlar, ihanetler, geçmiş ve ardı ardına gelen darbeler... En çok geçmiş bırakmaz peşlerini, en çok geçmişin pençesinde takılı kalırlar. Bu olaylar onların yangını körükler fakat onlar birlikte, en çok birbirlerinde yanarlar. Rüzgâr onları savurur fakat onlar birlikte savrulurlar. Hayata tutunamazlar belki de fakat onlar birbirlerinin ellerinden tutarlar ve gökyüzüne uzatırlar ellerini. Onları yıkmaya çalışırlar fakat onlar birlikte inanılmaz güçlüdürler, bilemezler. Bu genç kadın ve genç adam, yaralarını birlikte sararlar. Birbirlerinde bulurlar tek umutlarını, diğerlerini yitirmişlerdir çünkü. Masmavi umutları siyaha çalar fakat kaybetmezler onları. Çünkü onlar, umutlardan beslenerek nefes alan umutsuz birer vakadırlar. Ne dersiniz? Ruhu yaralı iki insan bir araya geldiğinde, ruhlarını ve yaralarını sarabilirler miydi veyahut daha fazla yaraya mı sebep olurlardı savaşmaktan bitap düşmüş bedenlerinde ve ruhlarında? Sevmek yeter miydi birlikte olmaya?

Hikayenin ilk cümlesi, ilk kalp atışı, havayı ciğerlerine ilk dolduruşu, bana göre ise bitişi. Ne zaman başlasam sonu düşünmeden duramıyorum. Belki karamsarlık, belki de yüzüme gerçekleri acımasızca vurmaya alışmışım sadece. Onun gidişinden sadece bir ay sonra ve ben çok üşüyorum. Ay, ışığını yaşadığım şehirden sakınacak kadar cimri ve ben artık ışık için elimi uzatamayacak kadar halsiz hissediyorum. Beni duyuyor musundur? Ya da belki izliyorsundur oradan. Özür dilerim. Senin duygularını hiç fark edememişim. Ne kadar mutsuz olduğunu... Ama ben hep aynı ben değil miydim zaten. Aynı bencillik, aynı umursamazlık... Ben, beni bıraktığın binanın en üst katındayım ve aramızda bir adım mesafe var. Bu yüzden mi çok üşüyorum? nightsmelodyy | 2020