Şiirlerin Haziran zaman ı.

(Çilli Gelincik adı ve konusu bakımından ilk kitaptır.) Sen Deli, Ben Deli Sonumuz çok tehlikeli "Çilli..." * Ceylin, kimliğini yenilemek için başvuru yaptığında hayatını da yenileyeceğini hesaba katamadı, öyle şeyler oldu ki kendini, bir delinin, sözde karısı olarak buldu... * Evime teslim edilen kimliğe baktım bir süre, "Kesinlikle bir yanlışlık olmuş soy ismimi yanlış yazmışlar," diye söylendim hala şaşkınlığımı üzerimden atamamışken. Yanlış olduğuna emin olduğum kimliğimi, Nüfus müdürlüğüne teslim etmeye gittiğimde ise, hayatımın şokunu yaşadım. Çünkü kimliğe göre hiç tanımadığım biriyle evli görünüyordum. Yapılan hatanın düzeltilmesi içinde tek ihtiyacım olan şey, sözde kocam ve imzası... Peki ya ne oldu dersiniz? Olmaz denilen oldu tüm aksilikler beni buldu. Sözde kocamın, psikiyatri kliniğinde tedavi gördüğünü öğrendim. Daha fenası ise, Deli olduğu gerekçesiyle sözde kocamın imza yetkisinin olmaması. Gel de kurtul bu beladan kurtulabilirsen... *** Her şey gerçekten de böyle mi başlamıştı? Yoksa çok farklıydı yaşananlar... * Çalınması durumunda yasal işlem başlatılacaktır.

"Dur!" derken elinde ki silahın kabzasını sıkıca kavradı. Ve bir kez daha ikazını yeniledi, bir kaç adım ötesinde ki karanlık siluete bakarak. "Polis! Elinde ki silahı bırak ve teslim ol!" Derin solukları sakinleşirken uzakta ki polis sirenlerinin sesi ve bağışlar doldu kulaklarına. Ardından kesik hırıltılı sesleri işitti. Gece karası saçları rüzgarda savrulurken bir kaç adım ilerleyip yüzünü göremediği siluete yaklaştı. Fakat rüzgarla beraber burun deliklerinden içeri sızan o kesif koku onu duraksattı. Zorlukla yutkunurken karanlığa doğru dikkatlice baktı. Bir kaç adım ötesinde ki o siluete.. "Cihad" derken ismi dudaklarından bir dua misali dökülü vermişti. Adamın derin bir soluk aldığını ardından kısık bir sesle mırıldandığı küfrü işitti. Gözleri onun bedeninde takılı kalırken yavaşça kendisine dönen adamın yüzüne baktı. O ezbere bildiği yüze... "Ya beni vur ya da bırak gideyim Komiser" boğuk sesi kalın ve tehtitkardı. Her zaman ki gibi diye düşünmeden edemedi kadın. Her zaman ki gibi...

''Sürtük bir yalancı'ya inanacağımı mı sanıyorsun?'' dedi sert sesiyle acaba kalbimi bu kadar kırdığını bilseydi hala böyle konuşmaya devam edermiydi.Bir haftadır tanıdığım adamı göz önünde bulundurarak söylüyorum daha beterlerini diyeceğinden eminim. Önüne geçtim ve ''Tamam yalancı diyebilirisin ancak sürtük değilim!'' diye yüzüne bağırdım hotel'deki herkesin bizi izlemesine aldırmadan ,nede olsa türkçe bilmiyordular. ''Yalancı olduğunu kabul etmen çok sürmedi,sürtük olduğunu kabul etmende yakındır.'' dedi omzumu delerek beni geçti ve çıkış kapısına doğru yürüdü,konumumu bozmadan ''Derin'in sevgilisi'' dedim bu onu durdurmuştu ''Bu sürtük olmadığını kanıtlamıyor'' dedi hiç değişmeyen sesiyle nasıl bir adamdı bu böyle? neden açıklama yapıyordum sanki bana neden kızgın olduğu çok belli değil mi? koşarak önüne geçtim ve beni görünce tekrar durdu ''O gün sizinle yatmadığım için böyle söylüyorsunuz değil mi?!'' dedim sitemle bağırarak ifadesi hiç değişmedi yakıcı bir bakış attıktan sonra omzumdan iterek beni tekrar aştı pes etmeyerek tekrar önüne geçtim ''Şimdi de başka bir adamın odasına girdiğim için kıskandın!'' dedim onu zafere ulaştırmamak için ileri giderek ancak İskender beyin bakışlarıyla pek'te doğru bir şey yapmadığımı anlamıştım.Oradan ayrılmak istedim ancak bana yaklaşan dudakları yerimden bile kıpırdamamı sağladı.Dudakları dudaklarımın üstünü örten ince bir çarşafmışçasına dudaklarımı kapatmıştı ben kıpırdayamazken o dudaklarımın üstünde dans ediyordu.Tanrım şu an TAŞI HOLDİNGin en taşı ile öpüşüyorum..Geriye doğru çekildiğinde nefesini hala hissedebiliyordum.

"Bakın bu halde eve giderseniz yolun ortasında bayılabilirsiniz ya da önünüze bir başka köpek çıkar ve tekrar kaçmak zorunda kalabilirsiniz." dedi alaycı bir tavırla. Yarım ağız gülümsedim ve yavaşça yanına doğru yaklaştım. "Çıktı ve gördüğünüz gibi kaçmadım." Sırıtan suratı bir anda ciddi bir tavır aldı. Bir kaç saniye bana baktıktan sonra ufak çaplı bir kahkaha attı. "Altan Arıcı." dedi elini uzatarak. Uzattığı elini sıkmadım. Elini indirdi ve "Çok memnum oldum." dedi. Gözlerimi devirip arkama bakmadan yoluma devam ettim. İçimden küfürler savuruyor,hakaretler ediyordum. Bana yardım etmesi benimle alay edeceği anlamına gelmezdi. Her ne kadar altta kalmayıp lafımı yapıştırsam da bu onu pek rahatsız etmemişti. Çocuğa resmen köpek dedim. Hak etti ne dediysem hak etti.

Genç adam nefes nefese koşarken aklında sadece tek bir şey vardı o da peşindeki adamları atlatıp hayatına devam edebilmek. Bu gaye uğruna koşarken gördüğü ilk dükkandan içeri girdi ve hemen masanın altına saklandı. Bunu gören genç kız ise şaşkınlıkla ona bakarken genç adam sessizce sus işareti yaptı ve; "Düğünden kaçan bir damadı misafir etmeye ne dersin."dedi. İşte onların hikayesi de burada başlıyordu. "Dikkat! Damat Kaçabilir " adı ile wattpad de ilk hikaye . ❤️ °25.03.20°

Gece için yaşamanın tek bir amacı vardı. Ailesinin ölümünden sonra , sadece onlara verdiği sözleri tutmak , babasının hayallerini gerçekleştirmek için ayakta duruyordu. Nereden bilebilirdi ki onun için tehlikeli olan acımasız , taş kalpli , ruhsuz bir adama aşık olacağını. Ne demişti adam "ben aşık olamam , ben kimseyi sevmem Sevemem." Aras'ın hayatında aşka sevgiye yer yoktu. Tehlikeli hayatında böyle şeylere yer vermek gibi bir düşüncesi hiç bir zaman olmamıştı. Her şeye inancını yitiren bir adamın sevgiye inanması neredeyse imkansızdı. Basit bir çarpışmanın hayatlarını değiştireceğinden ikiside habersizdi. "Bir daha karşıma çıkma demişti adam." Ama kader onları bir araya getirmekten hiçbir zaman vazgeçmedi. "Aşk uzaktı , bir o kadar da yakın..."

Ardındaki demir kapının çıkardığı tok sesle yerinden sıçradı.Şaşkınlıkla etrafına baktı ve her şeyin ne kadar farklı olduğunu düşündü.Derin bir nefes alarak ne yapacağına karar vermeye çalıştı. Aslında günlerdir bunu düşünüyor ama bir yanıt bulamıyordu. Kafasını kaldırıp uçsuz bucaksız görünen gökyüzüne baktı. Hatırladığından daha mavi görünüyordu. Hayatta sahip olduğu her şeyin içinde olduğu küçücük bavulunu sıkıca tutarak yürümeye başladı. Ayakları nereye gideceğini biliyor gibi kendiliğinden ilerliyordu.Zaman kavramı O'nun için oldukça uzun bir süre önce önemini yitirmişti.Bu yüzden ne kadar yürüdüğünü fark etmedi. Çok özlediği o kokuyu hissedince aniden durdu ve derin nefes alarak içine çekti.Yıllardır birkaç metre karelik bir alanda volta atmaya alışmış bacakları bu uzun yürüyüşe isyan ediyordu ama genç kız bunu anlayacak halde değildi.Eskisinden hızlı adımlarla ilerledi ve masmavi denizi görene kadar durmadı. "İşte" dedi denizi görünce "İşte özgürlük bu" Kalabalık trafiğe dikkat ederek karşıya geçti ve boş bulduğu ilk banka bıraktı vücudunu. Yanaklarından akan yaşların farkında bile değildi. Elinden kayıp giden yılları için ağladı uzun bir süre. Kendine gelip ağlamasını durdurduğunda ne kadar zor bir durumda olduğunu düşündü.Ne ne yapacağını biliyordu ne de nereye gideceğini. İstanbul'a ilk geldiğinde ki hali aklına gelince acı ile kıvrıldı dudakları.Öğrencilik yıllarını geçirmek için ne kadar doğru bir tercih yaptığını düşünmüş aşık olmuştu bu şehre. Oysa bu şehir O'nun için "Sekiz Yıl On ay Altı gün" lük bir hapishane olmaktan öteye gidememişti.