" Neden inananyım sana? " diye sordum gözlerinin içine bakarak. Olmuş geçmiş onca şeyden sonra bunu söylemesi çokta inandırıcı gelmiyor bana! " Çünkü ben seni gerçekten çok seviyorum. Anla artık, o zamanlar çocuktuk biz! " dedi. O da benim gibi gözlerime bakarak. İnanmak istiyorum, bunu gerçekten çok istiyorum, ama yapamıyorum. Geçmişim onun tarafından kalp kırıkları ile dolu; nasıl unutayım geceler boyu onun için sessizce akıttığım göz yaşlarımı? " Çocuk ola biliriz. O kadar da küçük değildik ama dimi? Ben seni çocuk kalbimle sevdim, ama sen beni görmezden geldin. Gittin seni hiç sevmeyen o aptal Sultanı sevdin! Ben senin için o kadar deli divane olurken , sen seni sevmeyen birini sevdin. Üstelik bu kız benim sınıf arkadaşımdı. Şimdi geçmiş karşıma seni seviyorum diyorsun. Söylesene! Söyle! Benim yerimde sen olsaydın inanırmıydın buna?! " diye konuştum öfkeyle. O kadar çok kızgınım ki, o kadar çok öfkeliyim ki, ama her şeyden çok ona o kadar kırgınım ki, kelimelerim yetmiyor anlatmaya. O, benim çocukluk, gençlik aşkımdı. Hala unutamadığım tek aşkım. Şimdi ben ne yapacağım?