16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Annemin beni hiç sevmediğini düşünürdüm hep. Kendimde hata arardım. Ama aradığım hatalar hep kendi çapımda basit hatalardı. Hiçbir zaman başka şeyler aramamıştm altında. Hayal gücüm her zaman çok genişti fakat yaşayacaklarım aklımın ucundan bile geçmezdi. Bilemezdim bu kadar karmaşık olabileceğini. Öyle bir çıkmazdaydım ki, nereden tutsam elimde kalıyordu. Annesiz gibi hissederdim, hatta ebeveynsiz. Evet bir babam yoktu, annem var gibi de hissetmemiştim. Her zaman eksiktim. Ama hep kendime kızardım. 'Annen ne de olsa yanında. Evindesin. Seni çok seven kardeşlerin var. Kimsenin samimiyetine güvenmiyorsan, kendi öz ağabeyine güven. Annen seni seviyor, sadece gösteremiyor.' Bilemezdim. Kendimi kandırdığımı bilemezdim. Asla geriye dönemeyeceğimi bilemezdim. Kimseye güvenmemeyi bu kadar ağır deneyimleyeceğimi bilemezdim. Hiçbir şey bilemediğim için bu haldeydim. Gerçekten yalnızdım. Bacaklarımı karnıma kadar çekmiş yerini bilmediğim bir yerde bilmediğim bir sokak lambasının altında oturuyordum. Nereye gideceğimi ne yapacağımı bilmiyordum. Her şey çok karmaşıktı ve ben nasıl çıkacağımı bilmiyordum. Galiba burada donarak ölecektim. ''Teşekkür ederim.'' dedim kendi kendime. Tüm bu yıkık halime rağmen. Beni duyduğundan adım gibi emindim. ''Her şeye rağmen bu yaşıma kadar çok da güzel olmasa da güzel bir çocukluk geçirdim. Beni küçücük çocukken değil de şimdi evden attırdığın için...''

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."