Tamamlandı. Texting ama çokça hikaye... G.Simar: Yeni oyunun demo linkini gönderiyorum. Geri dönüşlerinizi bekliyoruz. Karel: Siktir oradan sokuk Karel: Yer mi Anadolu çocuğu Ünlü Twitch yayıncısı Karel Dijital oyun tasarımcısı Simar Birbirlerinin tam zıttı iki karakter.. Kader, iplerine sıkı bir düğüm atarsa? Şimdi söyleyebileceğim tek bir şey var, ne ben aptalım ne de o kötü adam... Turuncu aşk, mavi kelebek 🧡🖤 -- Ocak 2024

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Bir kış günü başladı hikayeleri. Hava kasvetliydi. Bir not vardı ortada cama acı nefesinin buğusuyla kazınmış. Bir de gözyaşları onu süsleyen. Hem gülerken hem ağlamak. Koşarken yorulmakta vardı. Yolun sonu uçurumdu, evet. Karmen o uçuruma koştu. Uçurum gül bahçesiydi. Düşünce binlerce dikenin batacağını bile bile koştu. Adal kendini dipsiz bir kuyuya bıraktı. Binlerce ses "Gitme." diye yalvarırken bir tanesine uzattı elini. Dikenler acımasızca saplanıp kanatırken onları, gözyaşları dökülürken sonlarının iyi olmayacağını biliyordu, Karmen. Koştu, nefesi tükendi. Ağladı, gözyaşlarıyla meydan okudu "Erkekler ağlamaz." sözüne. Kalbi, hızını arttırdığın da duracak sandı. Ve işte bu onların hikayesi... "Bir kız var. Ölüm gibi..."

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Her şey abimin düğününde beğendiğim çocuk yerine abimin arkadaşının numarasını almakla başladı. Liya; Analar neler doğuruyorr Liya; Kaynanam abartmışşş Liya; Kurban verene boyuna postunaaa Liya; Gözlerinin mavisinde boğ benii Tıpçı kocam; Öncelikle iyi akşamlar Liya Tıpçı kocam; Benim gözlerim mavi değil yeşil Tıpçı kocam; Tıpçı değilim polisim Tıpçı kocam; Adım da Barlas. Liya; Barlas abi? 🌸07.08.2023🌸 #1 polis 12.08.2023 #1 mahalle 13.08.2023 #3 mizah 13.08.2023 #2 eğlence 17.08.2023 #3 aşk 18.08.2023 #3 texting 18.08.2023 #2 genç kız edebiyatı 18.08.2023 #1 yarı texting 18.08.2023 #3 kısa hikaye 18.08.2023 #2 gençkurgu 22.08.2023 #1 aksiyon 24.08.2023 #3 genelkurgu 24.08.2023 #1 sevgi 31.08.2023

Derler ki, burada bir kelebek kanat çırpsa Atlantik'te bir fırtınaya neden olabilir. Tüm Dünya'nın seyrini değiştirebilir. İşte o da bir kelebek misali tüm Dünya'nın kaderini yeniden çizdi. 1937 yılında her genç büyücünün eline bir mektup ulaşmıştı. Armasında aslan, porsuk, kartal ve yılan olan bir mektuptu bu. Ama onu asıl özel kılan bir büyücülük okulundan gönderilmiş olmasıydı. Bazıları sihir dünyasının en iyi okulu olduğunu söylerdi, bazıları ise sadece Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu derdi. Ancak o yıl on bir yaşındaki Olivia Dawson'a ulaşmamış olan bu mektup sadece onun değil yarım kalan parçasının da kaderini değiştirecekti. O parçanın sahibinin ismi ise söylenmezdi. Kim olduğunu herkes bilirdi. Ama kimse adını söylemeye cesaret edemezdi. Geleceğin Karanlık Lordu'ydu o. Başka bir deyişle Tom Marvolo Riddle. İkisi de tarihin tozlu sayfalarına gömülmüşken 79 yıl sonra Hogwarts'ın yaptığı bu hata bir günlük ile belgelendi. Tek sayfası kalmış bu günlük Olivia'nın içinde yaşadığı cehennemden çıkış biletiydi. Ondan geriye kalan bu tek yaprakta yazılı olan tarih ise onun hayatının asıl başlangıcı olacaktı. '...Ve kader yeniden ağlarına örer.' Olivia Dawson&Tom Marvolo Riddle

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

"Işık sadece karanlıkta parlar" Bu iki yetim olan kişinin hikayesi oku ve gör... Bu kitapta, sevgiyi, mutluluğu, pişmanlığı, üzüntüyü, hissedeceksin. Kitabın hakları, Tom Marvolo Riddle'ın zümrüt yeşili gözlerinde saklıdır!