Yavuz abi, topuzumdan firar eden saçımı okşayarak kulağımın arkasına ittirdi. Ilk defa bu kadar yakındık ve ilk defa saçlarıma dokunmuştu. Bu hareketi yutkunmamı sağladığında merhem sürmeyi bitirdiğim elini bırakıp kullandığımız eşyaları tekrar kutuya koymaya başladım. "Sinan'ı gerçekten seviyor musun?" Yavuz abinin sorduğu sorudan sonra hareketlerim dondu. Afalladım. Aptalın tekiydim! Hani ben bu adama yaklaşmayacaktım. Anlamıştı işte! Ne diyecektim şimdi ben? "Yavuz abi-" "Merak etme kimseye söylemem!" Dediğinde sesi o kadar sinirli çıkmıştı ki bir anlık gafletle yüzüne bakmıştım. Aramızdaki yakınlık beni daha çok germeye başladı, bakışlarındaki donukluk üşümem için yeterliydi. Siyah sakallarının altındaki çenesi daha çok gerilmeye başladığında ela gözlerini gözlerimden çekti.

Artık gözümden yaşlar akıyordu . Söylediği gibi güçlü felan değildim . İçim yıkık dökük paramparçaydı , kim tanımadığı , sevmediği , yüzünü bir kez bile görmediği biri ile evlenmek isterdi ki ? ama abimin yokluğunu düşünmek bile kötüyken buna izin vermem mümkün değildi . O yüzden güçlü bir kız olup bu acıya da göğüs germem gerekiyordu . Sıradan berdel hikayelerinden degildir.