16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.

Onunla aynı yaranın kanamasıydık. Geçmiş bizim kalpteki yaramızdı, ve ben onunla aynı yaranın en orta yerinden kanıyordum. En acısı da, onu seviyordum. * Başlangıç: 19 Temmuz 2020.

Saç diplerimden parmak boğumlarıma kadar kanadığım o salı sabahında, dedim ki; üzülme, bundan fazlası olmayacak. Çünkü ölüler acıyı hissetmez. Geride kalan ruhun artık isteklerini ikiletmez. Göz pınarlarından çenendeki gamzeye kadar inen gözyaşlarının altında, dedin ki; gitme, sen gidersen zaman durmaz. Eğer zaman durmazsa bu kalbin gücü sensizliğe atmaya yetmez. Bundan fazlası oldu, ve zaman aktığı hâlde durdu. Bundan böyle mazi yargıç, bugün ise sana tutuklu. * İnsanlar duymadılar katran karası göğün altındaki serenadımı, ben de kitaplara fısıldadım; onlar vefakârdı, hemen anladı. Ben... İsmi gereği gök mavisi değil, tüm yalınlığıyla simsiyah bir gölgeyim. Üst üste dizilmiş bibloların yere düştüklerinde ortaya çıkardıkları kırık sesleriyim. Üstelik üzerimi süsleyen; kır papatyaları değil, yanmış siyah bir gülün küllü yaprakları. Ben Eflâl... Üstümde nem, göğsümde gam. Sîneye çekilmiş bir vakanın, tüm savunmasızlığıyla ortasındayım tam. *Ara verildi* 24.03.2021🥀

"Gökkuşağı Yağmur'suz olmaz ki" 04.05.2021🍁