Bazen geçmiş ölmez. Sadece susar. Ve bir gün, en beklemediğin anda, nefesini yeniden ensende hissedersin. Ben unuttum sandım. Bastım, gömdüm, kaçtım. Yıllar boyu susmanın bir kurtuluş olduğunu inandırdılar bana. Ama kurtuluş, bazen sadece daha derin bir düşüştür. Bir mektup geldi. Bir cümle. Bir iz. Ve anladım: hiçbir şey bitmemişti. Hatta belki, asıl şimdi başlıyordu. Vedra, terk edilmiş kelimelerin, susturulmuş hayatların, unutulmak istenen ama bir türlü silinmeyen gölgelerin hikâyesi. Kimin dost, kimin düşman olduğunu ayırt edemediğin bir dünyanın tam ortasında, ben kendi gerçeğimi arıyorum. Ve belki de ilk kez gerçekten savaşıyorum. Kendimle. Sevdiğimle. Beni ben yapan her şeyle. Çünkü bazı yolculuklar geriye gitmek için yapılır. Bazı acılar, sadece yüzleşince iyileşir. Ben hâlâ buradayım. Ve artık hiçbir şeyi yarım bırakmaya niyetim yok.