"Gece olunca saçlarından severek uyutacağım seni az daha dayan" O gece bu sözleri sarf etmişti bana Ekin Arel. Hayatımda ki en güzel andı. Bir enkaz'ın içinde kalmış, onun beni kurtarmasını bekliyordum. Hayatın hiçte adil olmayan yönleriyle savrulsam da ben bir çift ela göze tutunmuştum. "Benim güneşim senin ela gözlerinde saklı" diyerek sarılmıştım o gece ona. Ekin Arel benim kalbim de kocaman bir yaraydı. Asla kapanmayacak olan. Bunu o gece anlamıştım.

Tatlı ama Çılgın ○○○ Bu bir grup çılgın gencin tatlı hikâyesidir! Bir yanda dört çocukluk arkadaşı bir yanda beş lise arkadaşı... Bu iki arkadaş grubu iki ayrı dünyaların insanı olabilir, bazıları çok çılgın olabilir, bazılarının yaşları denk gelmeyebilir, aralarında uçurumlar olabilir ya da çok farklı huylara sahip gençler olabilirler; fakat tüm bu ihtimaller onları düşman olmaya değil dost olmayı itti. Onlar apayrı dünyalara sahip gençler olsalar bile hayatın tatlı ama çılgın yanlarını yaşayarak keşfediyorlar. Onların oluşturduğu bu farklı arkadaş grubunda hayatın tatlı ama çılgın yanlarını keşfetmeye var mısınız? Onları bu macerada yalnız bırakmayın. ○○○ • KESİT • "Marin çocukluğun hakkında hiçbir şey bilmiyorum. Yani, arkadaşların var evet ama bana kendini hiç anlatmadın. Nasıl bir çocuktun çok merak ediyorum doğrusu," dedi merakla. Çocukluğumdan mevzu açılınca gözlerim ışıldıyordu ama babam vardı orada. Öyle kolay kolay ağzıma alamıyordum o günleri. Büyüsü bozulmasın, herkes annemin sebep olduklarını bilmesin diye. Geçmişe daldım sadece bir anlığına ama şimdiye dönmem zor olmadı. Sadece özledim. Mavi Kent'imi özledim, evimi özledim... "Kime sorsan tatlı ama çılgındı derler. Öyle bir çocukmuşum Akina. Tatlı ama çılgın... Boş ver, geride kaldı her şey. Hadi duş alıp kliniğe gidelim ve biricik doktoruma sürpriz yapalım. Sonra da ben işime gideyim," ○○○ Yazım Tarihi: 1 Aralık 2020 Bitiş Tarihi: 2 Ağustos 2021

Aşk sandığım azapmış meğer. Ben Akgül Aktaç kendi halinde yaşayan, macera sevmeyen bir insandım. Ta ki onu görene kadar. Hayatımın yolunda olmasına o kadar alışıktım ki. Dengesizlikler yaşarken hayatımın alt üst olduğunu gördüm. Her şey İstanbula geldiğimde Bedir'in, yani erkek kardeşimin kız arkadaşıyla buluştuğumuzda başladı. Hata yaptığımı sonradan farkına varmıştım ama önünde sonunda tanışacaktım sadece yanlış zaman olmuştu galiba. Hazırsanız başlayalım bana hak vereceksiniz.

Bölümler yeniden yazılıp DÜZENLENECEKTİR. . . . Hiç beklemediği bir anda, hiç beklemediği bir kişiden, hiç beklemediği bir gizem.. Herşey Aysima'nın takip edildiğini hissetmesiyle başlamıştı. Onu kim neden takip etsindi ki? Bu his sürekli onunla beraber olmaya başladığında, gerçekten takip edildiğini farketti. Bir kapşonlu vardı. Sürekli onu izleyen, takip eden... Yüzü görünmeyen, ama peşini bırakmayan... Aysima onu gölgesi gibi takip eden bu gölgenin kim olduğunu nasıl öğrenecekti? ~♥️~ Başlangıç tarihi: 04.05.2018

İlk cinayetimi Karakoza'nın sokaklarında işledim, diğer birçok fedai gibi. Ölümü, öldürmeyi, yakmayı, yıkmayı biz bu şehirde öğrendik. Sonra bu şehrin bizi dönüştürdüğü şeyi görünce kaçmak için fırsat kolladık. Fakat şimdi geri döndük. Eskiden, vurmamızı istedikleri hedeflere çevirirdik namluyu, ancak şimdi bize vur emri verenlere nişan alıyoruz. Ben Feza, bir şeyler biliyorum. Kazançlarımın kayıplarıma bağlandığı ve madalyonun her iki yüzüne de tanıklık yapan bir şehir... Zehri tadanı, en az tattıran kadar zehirleyen bir zehir... Ve bu şehrin güzüne karşı tebessümü sımsıcak bir palto gibi sarmalayan bir adam, Hamza... Benim tüm hikâyem bu. Ancak bu şehirde daha fazlası var.

Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadım. Gururuma dokunmuş muydu? Biraz. Pes edecek miydim? Hayır. Ben bir kızdım, o ise erkek. Ve kesinlikle yanlış replikleri paylaşıyorduk. "Bunu, benim söylemem gerekmez miydi?"

"Sen bir tırtılsın" dedi bana. "...ben senin kelebeğe dönüşünü izliyorum." Ardından bir kez daha gülümsedi. Yemin ederim ki o gülümsemenin yerine bana bir tokat atmasını isterdim. Kelimelerin, acısına bulanıp gülümsemesinin altında sessiz sedasız ezilişini hissettim. Bilmediği bir şey vardı; ben, bilmediğimi sandığı o cümlenin devamını biliyordum, bunu onun satırlarında okumuştum. Sen bir tırtılsın, ben senin kelebeğe dönüşünü izliyorum... ve sonra kendi kanatların parçalayışını. Arsıl Alaz işte buydu, zihnimin dolunayı. Düşüncelerimi, her yanıma nüfuz eden karanlığın ıstırabından arındırıp ışığını avuçlarıma bırakan adam, o bunu hak etmiyor. Bense, kurak bir toprağa düşmüş küçük bir su damlasıyım. O toprağı yeşil vadilere dönüştüremem, dev bir nehrin çağlamasını sağlayamam. Düştüğüm toprak beni içine çekene kadar bir yanımı güneşin sıcağına feda edebilecek kadar güçlüyüm yalnızca. Yine de aldığım nefesin bile bir gün bana yabancı olacağını hatırlamak istemezdim. Helya ALAZ