Yaşanılan acılardan yola çıkarak, insanın kişiliğini olgunlaştıran asıl etkeni bulmakta zorlanan herkes için gelsin. Daha 2 günlükken bir çöp konteynırına atılan bir bebeğin hikayesi ve "benim canımı daha fazla kimse kalmaz! " Demesine rağmen daha beter ve daha ulaşılmaz acılar ile sınanmasının hikayesi. Parfüm'cü kız, acılarına gem vuramasa da! Kendi ya da başkalarının ona verdiği adını dahi, lalet ettiği aşkından ve bu aşk yüzünden ilk defa kendine konulan adın hakkının veremediğini düşündüğü için Kendi adından dahi vaz geçen kızımızın hikayesi. İnşallah beğenerek okursunuz.❤️❤️

"Bu kadar hak, hukuk zırvalığı yaptıktan sonra bu son yaptığınız ile çelişmedi mi sizce de Savcı Hanım? " " Siz kim oluyorsunuz da, benim savcılığı mı eleştiriyorsunuz? " Genç komutan alaycı bir şekilde gülümser. Nedenini bilmediği bir şekilde bu kadını, ilk gördüğünden beri içinde anlamlarıramadığı kıpırtılar oluyordu ve bu hislerin karmaşıklığı geç adamı öfkelendiriyordu. "Hakkınızda konuşulanların doğru olduğunu açıkçası kanıtlıyorsunuz? Söyler misiniz? Sırf arkanız sağlam olsun diye babanız yaşındaki adamın metresi olmak nasıl bir duygu..." Genç savcının elini kaldırması ve karşısındaki hadsiz adamın yanağı ile buluşturması saniyelerini almışdı. Bu mesleğe başladığından beri buna benzer yakıştırmalar değişik medyalarda okumuştu. Bu olay ise çok farklıydı. ilk defa genç kızın konumundan korkmadan düşüncelerini dile getiren bir şahsiyet olmuştu. Genç savcı işaret parmağını karşısındaki adama doğru uzatıp, göğsüne üst üste vurup son sözlerini söyleyerek bulunduğu yerden uzaklaştı. "Siz bayım, gerçekten tanımadığınız hiç kimseye böyle ithamlarda bulunmamalısınız. Sonrasında aşılmaz bir vicdan azabı ile size geri döner ... "