(o dziewczynce, chłopcu i końcu wszystkiego) Narcyza Szafrańska mieszka w mieście bez nazwy; codziennie rwie sobie rajstopy o kolce róży, które okalają wejście do jej szkoły. No i, przede wszystkim, jest kolekcjonerką: całe swoje życie szuka ludzi osobliwych, by później uczynić z nich swoich przyjaciół. Ma ich już trójkę: Wilgę, Alberta i Oriona. A oprócz nich: arcy-nemezis, Balladynę, która uparcie przeszkadza jej w spokoju skończyć obiad. Opowieść o dziewczynce, która kochała wszystko to, co dziwne, którą absorbowały wszystkie zagadki wszechświata i o tym, że pech nigdy nie ma liczby pojedynczej.

ʙʏłᴀś ᴘʀᴏᴍʏᴋɪᴇᴍ, ᴋᴛóʀʏ ʀᴏᴢśᴡɪᴇᴛʟᴀł ᴍᴏᴊᴇ żʏᴄɪᴇ, ʀᴏᴢᴀʟɪᴏ. ɴɪɢᴅʏ ɴɪᴇ ʙʏłᴇᴍ ᴅᴏʙʀʏ ᴡ ᴘɪsᴀɴɪᴜ ʟɪsᴛóᴡ, ʟᴇᴄᴢ ᴅʟᴀ ᴄɪᴇʙɪᴇ ᴊᴇsᴛᴇᴍ ᴡ sᴛᴀɴɪᴇ ᴢʀᴏʙɪć ᴡsᴢʏsᴛᴋᴏ, ʜᴀʀᴄᴇʀᴋᴏ ᴍᴏᴊᴇɢᴏ żʏᴄɪᴀ.

❝Wieczorami chłopcy wychodzą na ulicę❞ Obaj malowaliśmy chodnik kradzioną kredą przy dźwiękach rocka, łamanych nadziei (kreda też się czasami łamała) i łez świata, które na koniec wszystko zmywały. Byliśmy cool, bo siedzieliśmy na krawężniku. ••• okładka autorstwa cudownej @_Neoli_ ¬ praca zajęła pierwsze miejsce w kategorii Opowiadanie w konkursie literackim "Rozgrywki Poetów 2020" organizowanym przez @Stowarzyszenie_UP |_koklusz; lipiec 2020|

Kilka kwiatów z zimnych łez zamarzniętych na policzkach. Kwiaty mrozu, które stopniały jak nasze uczucia. *Uwaga: opko zawiera wiele (i prawdopodobnie samo nim jest) błędów [w trakcie korekty]

Drogi czytelniku. Ta historia przydarzyła mi się naprawdę. Proszę nie nazywać mnie wariatką, ponieważ to nie wariactwo. To był żywy duch. /Wszystkie błędy ortograficzne zostały poprawione/

❝Tylko że to są łzy istnienia. Takie łzy muszą się z człowieka ulotnić, bo inaczej zostawią po sobie szramy na duszy.❞ © drobnosc; 2020 Praca bierze udział w konkursie literackim "Rozgrywki poetów" organizowanym przez @Stowarzyszenie_UP.

krótka historia o przyjaźni podczas wojny © drobnosc; 2019

Mamy swoje małe tajemnice. Trzymamy je w sobie, urywamy nawet przed najbliższymi. A co jeśli taka tajemnica doprowadzi nas do ostateczności?

Eddiemu zostało tylko niecałe 365 dni życia. Jego ojczym jest tym wszystkim przerażony, Wpada na pomysł stworzenia listy zadań, które Ed musi wykonać, zanim skończy się jego czas na Ziemi. Historia miłości między ojcem a synem pełna zwrotów akcji, ale przede wszystkim nakłaniająca do refleksji nad życiem i spełnianiem marzeń. Opublikowane: 4.10.2017 Wznowione: 22.04. 2018 Okładka wykonana przez @oneyellowbee ❤ Ranking: 13.11.17-dla nastolatków #267

Niemal cztery lata na walizkach. Dwanaście przeprowadzek. Dwanaście nowych domów i osiem do złudzenia podobnych szkół. Sześć krajów i setki poznanych osób. Ciągłe życie w drodze sprawia, że chcąc nie chcąc zaczynasz nazywać swoją rodzinę stadem, a samego siebie samotnym wilkiem. Wiesz, że nie warto rozpakowywać swoich rzeczy, bo za chwilę rodzice i tak ogłoszą wyprowadzkę. Nie przywiązujesz się do nikogo ani niczego, ponieważ to wszystko jest dla ciebie jak śnieg, który prędzej czy później roztopi się i zniknie. Każde miasto to nowa i jednocześnie ta sama historia. Te same ulice przepełnione samochodami, kawiarnie wieczorem oblegane przez grupy przyjaciół i zakochane w sobie pary. Centra handlowe, dworce, lotniska, parkingi, szkoły, biblioteki, do znudzenia przypominające te, które już poznałam. Nazywam się Debra Moquin i właśnie przeprowadzam się po raz trzynasty. Po raz kolejny wniosę walizki do swojego tymczasowego pokoju i pójdę do nowej szkoły, którą pożegnam zanim zdążę się obejrzeć. Trzynasty raz poznam kolejne, nudne miasto tylko po to, żeby za kilkadziesiąt dni pożegnać się z nim na zawsze.