İnat uğruna yapılan bir evlilik aşka dönüşebilir mi? Ya hiç bir şey göründüğü gibi değilse? Elif içinde iyilik ve masumiyeti taşırken insanların onun hakkında düşündükleri ve konuştukları ne kadar doğruydu? Babasının evinde yaşayan genç kız ailesinin zalimliği altında eziliyordu. Karşısına çıkan adam kurtuluşu mu yoksa bir diğer cehennemi mi olacaktı.

Beraber büyüyen iki çocuk.. Ferit Aslan sadece bir yaş büyüktü Dila'dan. Birbirlerinden asla kopamazlar, küs kalamazlardı. Ta ki büyüyene kadar.. Genç adamın izin günlerinden birinde yine eve gelmesiyle başladı her şey. Bundan sonrası ise tam bir karmaşaydı. _______________ "Olmaz Ferit! Seni seviyorum evet ama bizden olmaz. Sen askersin ve ben seni bekleyecek kadar güçlü değilim. 'Ne zaman dönecek, acaba iyi mi, gelecek mi?' diye düşünüp kafayı yiyemem! Murat dayıyı düşün! Adam kendi karısının doğumunda yanında değildi ya. Kenan amca peki? Hangi özel günde Kübra teyzenin yanındaydı? Çok zor Ferit.. Asker eşi olmak, asker olmaktan daha zor. Ardında bekleyen, acı çeken hep onlar. Ben bekleyemem seni..." Söylediği sözler bir bir battı Ferit Aslan'ın kalbine. Karşısında gördüğü kız her şeyin farkında olarak sevmişti kendisini. Şimdi ise söylediği sözlere anlam veremiyordu genç adam. Bu yüzden miydi Dila'nın kendisinden uzak durma sebebi? Onun kendisini sevdiğini biliyorken söylediği sözlere inanmak istemese de duygusuzca bakan Dila'yla sertçe yutkundu. Ne diyebilirdi ki? Zorla onu yanında tutamazdı. Burukça gülümsedi. "Canın sağ olsun. Bundan sonra yolumu, yoluna çıkarmam! Sen mutlu olacaksan ben bir daha karşına da çıkmam Dila.." Genç kız derin bir iç çekti. Aldığı nefes boğazına dizildi sanki. Dolan gözlerinden akan bir kaç damla yaşa engel olamadan kayıp gittiğinde elinin tersiyle sertçe sildi o yaşı. Ferit Aslan arkasını dönüp giderken öylece bakakaldı ardından. Bu kadardı işte.. Acı vere vere bitirmişti aşkını. İçinde yanan aleve rağmen, dilini sızlatan sözlere rağmen kalbi hâlâ Ferit Aslan için atsa da bitirmişti. Nasıl söyleyebilmişti sahi o sözleri? Nasıl böyle duygusuzca konuşabilmişti? Bilmiyordu Dila. Yağmaya başlayan yağmura karışan gözyaşları içini sızım sızım sızlattı. Bu daha başlangıçtı

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

"Akıp giden şu suya atlayamadığım için dünya üzerindeki tüm denizleri kuruttum. Artık hiç su yok, Alanguva. Ve biz alev almak üzereyiz." Yara almış her çocuğa ve yara almış her çocuk için. 18 Mayıs 2015.

Düğüm 4 kitaplık bir seridir ve hepsi bu kitap altında toplanacaktır.✨ Kan birleştirdi onları. Bir bütün yaptı. Bir hiçliğin ortasında birbirlerine her şey oldular. Onlar birbirine bağlı iki ipti ve düğüm olmuşlardı. Düğümü ilk kim yaktı? Kanın birleştirdiği iki insanı bir arada tutan ne olurdu? 🦋 "Seni yeniden büyütmeliyim."dediğinde gözlerimi kırpıştırarak ona baktım. Zemheri gözlerinin ortasında ki kar tanesini tutuşmuştu. Büyük elleriyle saçlarımı koşarken dudaklarını alnıma yasladı ihtiyatla. "İçinde ki kızın saçlarını okşamalı, parmak uçlarını öpmeliyim. Bedeni kadın, ruhu küçük bebeğim." #ölü 1. Sıra #rüzgar 1. Sıra #kızgınlık 1. Sıra Kapağı yapan kişinin instagramı: @kulkelebekk

Gece için yaşamanın tek bir amacı vardı. Ailesinin ölümünden sonra , sadece onlara verdiği sözleri tutmak , babasının hayallerini gerçekleştirmek için ayakta duruyordu. Nereden bilebilirdi ki onun için tehlikeli olan acımasız , taş kalpli , ruhsuz bir adama aşık olacağını. Ne demişti adam "ben aşık olamam , ben kimseyi sevmem Sevemem." Aras'ın hayatında aşka sevgiye yer yoktu. Tehlikeli hayatında böyle şeylere yer vermek gibi bir düşüncesi hiç bir zaman olmamıştı. Her şeye inancını yitiren bir adamın sevgiye inanması neredeyse imkansızdı. Basit bir çarpışmanın hayatlarını değiştireceğinden ikiside habersizdi. "Bir daha karşıma çıkma demişti adam." Ama kader onları bir araya getirmekten hiçbir zaman vazgeçmedi. "Aşk uzaktı , bir o kadar da yakın..."

Ben Efnan Zahredar. Kendimi ailemin biricik kızı, okulumun örnek öğrencisi, dostlarımın sığınağı sanırken yaşadığım her şeyin gittikçe çirkinleşen bir yalan olduğunu anladığımda artık çok geçti... Atıldığım karanlık kuyuda uzattığım ellerimi tutan adamın ellerine tutsak kaldım. Onun cehenneminde yanarken günahlarla kutsandım. Cennet beni kabul etmeyi bırakalı çok oldu. Cehennem ise efendisine sunabileceği en büyük hediye olarak beni kutsadı. ÖLÜ KENT benim cehennemim oldu.

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir genç adamla karşılaşırsa... Neler olur?

Hamza Mahir GÜMÜŞPALA Tanıdığınızı söyleyemem, henüz.