Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Bir metro istasyonu, 14 rehin. Sınırlı yemek, Sınırlı su. Tuzak ve ölümler. Hayatta kalmak için neler yapardınız? Peki onlar ne yaptı? Bu oyununun sadece bir kazananı olacak, Ve herkes bir bir ölecek. Benimle bu oyunu oynar mısınız?

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Cennetteki ırmağı kirleten her kötülüğe... "Vicdan, varlığında tedirgin ederken yokluğunda ağır gelirdi. En savunmasız anınızda içinizde yükselip tüm bedeninizi ele geçirirdi. Çaresizce geçmişe dönüp vicdanınızı sızlatan anı yok etmek isteseniz de asla oradan ayrılmaz daha da acımasızlaşırdı. Her şeyin yoluna girdiğini düşündüğünüz o küçük anlarda bile bir şekilde ortaya çıkıp nefesinizi keserdi. Elinizden hiçbir şey gelmezken acının azalması için her şeyi göze alabileceğinizi bilirdiniz."

Wattpad de kitap olan hikayeler ve tavsiyelerim

"Gökyüzüne gitmek istiyordum ama yaşayanlar oraya gidemezdi..." 'alıntı ---- Bardağın dibinde kalan kahveden son yudumumu alıp devam ettim. "... işte bu diğerlerinin sizi anlamasını beklemek aptallık olur. farkli açılardan bakmayı deneyin. İllaki sizi az da olsa gülümseten bulabilirsiniz. Çünkü umut her zaman için vardır. "

Gözyaşlarım yanağımda açtı cığırlarla ilerlerken hala hissizce boşluğa bakıyordum. Gitmiş miydi sahiden? Beni bırakmış mıydı? Yapmış mıydı bunu bize? Bize bunu mu reva görmüştü? Gün ışığım dediğini mi bıraktın sen? Uçurtmamı yalnız mı bırakmıştı koca gökyüzü sokaklarında? Hem de hiç bir açıklaması olamadan. Sana hayatın anlamını sormuştum hatırlıyor musun? Kendini bulmak demiştin. Ben seninle kendimi bulmuştum. Neden beni bir başıma bıraktın? Şimdi ıssız bir gecede Deniz kokulu adamın hasretini gidermek için bu uçurumdayım. Bulacağım. Bu yaptıkları asla sebebsiz olamaz. O bana kıyamazdı. Bu o değildi ki. Ben Gün Vural. Ne olursa olsun beni bu sessizce bırakıp gitmesinin sebebini bulacağım. Şimdi gece can veriyor, TAN bitiyor, GÜN doğuyordu. Bu şafağın güneşini bulmasının hikayesi... 𝑩𝒖 𝑮𝒖̈𝒏 𝑽𝒖𝒓𝒂𝒍 𝒗𝒆 𝑻𝒂𝒏 𝑫𝒆𝒎𝒊𝒓𝒆𝒍'𝒊𝒏 𝒉𝒊𝒌𝒂𝒚𝒆𝒔𝒊...☀️♥️ Başlama tarihi: 19.01.2021