Ela: Ruh hastası mısın sen, ne diye kafa atıyorsun çocuğa ? Alef: Ruhu'na hasta olduğum doğru Alef: ve o it çok fena asabımı bozdu Ela yazıyor Görüldü Alef: Sana ne demiştim kaçak ? Alef: Sen bana bir adım atsan ben sana bir nefes uzaktayım

Kuru öksürükleri durmadı bir süre. Boğazının acısını ben hissetmiş gibi yüzümü buruşturdum. Hastalığı benim yüzümden kaptığı için suçluluk hissi geçmiyordu da sanki artıyordu. "Ateşin düştü mü bir bakalım," diyerek ateş ölçeri elime aldığımda gerek yok dercesine elimden aldı aleti. Bileğimden beni kendine çektiğinde zaten üzerine eğilmiş halde olduğum için dengesiz duran bedenim kolayca savruldu ve kucağına düştüm. Kollarını iki yanımdan sarıp kara gözlerini gözlerime dikti yine. Hastalıktan çatlamış dudağının kenarını ısırdı beni izleyerek. "Boşa uğraşıyorsun kızım. Ne düşmesi...senin yanında beni yalnızca ateş basıyor."

🎶 Allie X-Downtown [~Çocukluğundan beri beraber olan iki arkadaşın, bir kaza sonucu en sevdikleri fantastik romanın içinde hayatta kalma mücadeleleri..] Bu düşlerinde gölgesi olmayanların kendi krallığını kurma hikayesi. *** ( Reenkarnasyon Serisi ) ~Kurgu ve kitap tamamen şahsıma aittir, çalınma yada taklit edilmesi durumunda işlem başlatılacaktır.

❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.

Bromance 'gerçek!' kavramıyla bulunmaktadır, lgbt ile alakası yoktur. BxB değildir! Bromance kavramı romantik erkek KARDEŞLER demektir! Tekin Alaca, ailesinin bakıcısı olmak için doğmuş ve ailesine mahkum bir çocuktu. Ailesinden habersiz girdiği Milli Savunma Üniversitesi sınavında tam puan yapar ve kapısına Harp okulları komutanı Resul Ereğli gelerek Tekin'i alıp onu devletin gizli subayı olması için eğitime götürür. "On sekiz yaşındaysanız ve kararlarınız, geleceğiniz, umutlarınız sizin elinizde değilse sik gibi hissedersiniz; asla kalkmayan, idrarını dış mesaneye yapan, boka yaramayan bir sik. Bu kadarsınız." "@dilfiruzrac hesabındaki 'Muhteriz Beyefendi' kitabında bulunan Atahan'ın timindeni Tekin adlı askerin kitabıdır. O kitabı okumasanız da olur."

"Bir kelebek olsam," diye fısıldadı kulağıma doğru hafif eğilerek. "Gökyüzünü unutur, göğüs kafesini evim bilirim, kız çocuğu" O simsiyahtı ve ben üç günlük ömrü olan küçük bir kelebektim... __ 𝕰𝖟𝖊𝖑&𝕰𝖋𝖘𝖚𝖓

'Tony Stark' artık benim adım bu! Nasıl olduğunu bilmiyorum ama kesinlikle dünyayı kurtarmaya çalışırken ölmeyeceğim! Bir Marvel klasiği- Bu bir fanfictir

Kapak Pinterest'ten alınmıştır. Kelebek Adam hikayesinin yan hikayesidir. Kelebek Adam'ı okumadıysanız da okuyabilirsiniz. "Bu benim hikayem. Şimdi ne demek diyebilirsin günlük ama kimseye anlatamadığımdan sana anlatacağım. Çünkü buradaki değişiklere başıma gelen olayları anlatırsam büyük ihtimal sonum Bakırköy olacaktı. Başlıyorum... 'Reenkarne'de nedir arkadaş?' diye sorgularken kendimi o webtoon cennetine kendimi atmadan edememiştim. Şimdi Allah var güzel hikayeler. Normal bir insanken bir anda daha önce okuduğunuz hikayeye reenkarne olma hikayelerini seviyordum. Genellikle ana karakter hep Villain olduğu için daha eğlenceliydi. Tabi asıl hikayenin ana karakterinin şeytan çıkması ise sıradan olsa da okuması zevkliydi. Hele çizimleri, 2D karakterlere aşık olduğumuzdan asla gerçek bir aşk yaşayamayacaktık. Ve bende yaşayamayacağımı çok iyi biliyordum. On yedisinde çıtır bir genç olarak hayatımı NPC olarak lanetlemiştim. Ama asla tahmin etmediğim bir şey olmuştu... Evet, ben reenkarne olmuştum hem de en kötü senaryoya, bir Wattpad hikayesine reenkarne olmuştum. Hayır, öyle normal bir hikaye ya da fantastik bir hikayeye değildi. Gerçek aile kurgularından en acıklı olanlarından birine reenkarne olmuştum. Ve ben ana karakter yerine, ana karakterin karıştırıldığı kötü olan, ailesine acılar çektiren o çocuktum. Bitmiştim ben."

Yiğit Ege sorunlu ve baş edilemez bir çocuktu.

Her gün aynı yalandan ibaret. Gidilen yollar, adımları kesen durak. Kimine ev, kiminin ruhunu sıkıştıran lanetli kale. Büyük şehirdi İstanbul... Uzun yolları, dar sokakları vardı. Hiç bitmez sansan da adımların nerede duracağını bilirdi. Dün suratını unutmaya başladığın karşına çıktığında anlardın büyük şehir olmadığını. Güzel kahkahalar, gizli ağlamalar sığdırırdı şehir. Saklambaç oynansa bulunurdun öylesine. Bir yer vardı, şehirden ayrı bir yer... Kocaman kale gibi bir ev. O eve gireni bulamazdın işte. Yatağın altına kafasını uzatan olmazdı, dışarıda fırtına kopsa çocuğun kafesinde ki depremleri sobeleyemezdi kimse. Acı vericiydi, çok yakardı. Parçalardı ama bilirdin bunu kimse görmeyecekti. Kalkardın, uyurdun , uyanırdın ve sabah gün ışığı gece ki karanlıkla alay edercesine ışıldardı. Alışırdın, düzenbaz düzene. Yalan söyledim.