Aile sevgisi görmemiş, insanlara verdiği değeri alamamış bir kız düşünün. O acılarını kimseye anlatamamış güçlü kalmaya çalışmıştı hep... Güçlü olmayı hayatının bir tercihi değil zorunluluğu yapmıştı... Küçüklüğünde yanlız kalmaktan korkup büyüdüğünde yalnızlığı hayatının gerçeği yapmış bir kız... Yalnızlık tek başına olma durumu değildi onun için asıl mesele etrafındaki kalabalığa rağmen yalnız kalmasıydı. Onun yalnızlığı kimsenin sevgisini hissetmemesiyle başlamıştı... Şimdi de etrafındaki "aydınlık" onun içindeki karanlığını bastıramıyordu. Oysa o küçükken gerçek bir karanlıktan korkarken büyüdüğünde en çok bu karanlıktan da korkarmaya başladı. Ailesinden uzaklaşıp yeni düzende yaralarını sarmaya çalışırken Ailesinin onun için kurduğu hayat bambaşkaydı. Ve ona kurulan bu oyunda vicdanı ile baş başa kalmıştı. Ya abisi ölecekti ya da bu bedeli ödeyecekti. Peki Göksu bu bedeli öderken ondan daha karanlık bir hayata sahip olan bir adamın karanlığında çiçek açması mümkün müydü? Karanlıkta sevgi yeniden doğabilir miydi? Ya da "Yalnız bir kuş" karanlıkta uçabilir miydi?.. Gelin bunu beraber görelim... ~"Kimse'nin" önceliği olmayan biri için "kim ses" olur?