Sol elimle bileğinden omzuna kadar tırnaklarımla sürterek tırmandım. Bu sırada diğer elim gür saçlarının arasına dalmıştı. Elimi saçlarından çekip mikrafonu tutuşturdu. Boşta kalan eli elmacık kemiklerimin üzerinde gezindi. Gözlerime bir bakışı var sanki sorgular gibi.. Fakat bi o kadar emin.. Alnımı onun alnına yasladım. Saçlarım etrafımızda perde görevi görürken eli ensemi buldu. Bilincim beni terk ederken son duyduğum kendi kendine mırıldanmasıydı. "Gamzelerinde yaşam yeşerten kadın, sen zalim olabilir misin?" #tramva#1 #bataklık#1 #baron#1 #ceset#1

"Artık ölmek kulağıma o kadar kötü gelmiyor." Onun on iki kuralı vardı. Hayatıma girdiğinde öğrendiğim o on iki kural. Gerçekleştirmek için oldukça az vaktimiz olmuştu. Ama tamamlayabilmiştik. Sanki tüm olacakları hissetmiş gibi hepsini tam zamanında bitirmiştik. Benim gerçekten hayatı tadımlamama vesile olacak on iki kuralı gerçekleştirdiğim gün kapadım gözlerimi. Bir daha da açamadım. Bu bir başlangıcın değil, sonlanışın hikayesi. Şimdi, sana nasıl öldüğümü anlatacağım.

Açelya, Yiğit, Aslan ve Aylanın hikâyesi. 4 genç bir birilerini tanıdıktan sonra hayatları değişti. Mutlu olmak için ve hayalleri gerçek olması için ellerinden ne geliyorsa yapmaya hazırlardı. Sizce de bu 4 genç sırt sırta verirse yapamayacağı şey var mıdır? Sizi yeni hikayeme davet ediyorum. Yine soruyorum. Var mısınız?

"Biliyor musun? Gözlerinde hapis hayatı yaşayan o çocukla, bizzat senin aracılığınla tanışmayı çok isterdim. Belki elini tutup çekip çıkarırdık o'nu oradan. Özgür olurdu yeniden. Lâkin şimdi fark ediyorum ki aslında o çocuk, ölü bir çocuğun ruhuymuş. Hiçbir şeyin o'na bir faydası olamazmış ki zaten. Gözlerinde ki çocuk bile ölmüş senin... Ben o çocuğa ulaşmak istedim, sen ise o'nun katiliyle birlikte beni de öldürdün. Artık gözlerimden yaş bile akmıyor. O'nlar bile senin için tükenmek istemeyecek kadar kırgınlar sana. Gülüşlerim terk ettiler beni. Kahkahalarım geri dönmemek üzere veda ettiler. Yani; benden geriye, bana bir şey kalmadı. En esası, bende hiç sen kalmadı. Yaşamımda bir anlam, gülümsetecek bir sebep, yarınıma bir umut, gelecekle ilgili hayal kuracak bir heves... hiçbiri yok, kalmadı. Tükendi. Tükettin. Ben Bittim. Biz Bittik. Her şey bitti. Bu bir veda değil, köklü bir bitiş. Senin bitirdiğin bir hikaye. Bu mektuptan sonra duyacakların, yarınlarımızı tek seferde yok edişinin mükafatı olacak sana. Mükafatının Keyfini çıkar... Öyle bir çıkar ki, Kalbimi söküp çıkardığın günki küvetinin, aslına gücünün yarısı bile olmadığını fark edip, 'var gücümle attım seni, benden' dediğin için utanç duyasın. Zira, Atsaydın şu ân bu mektubu okumazdın. Ama ben attım. İçimden değil belki ama kendimle 'birlikte' attım seni de Lavinia. Ahh Lavinia. Sana verdiğim bu adın bütün anlamlarını, öyle güzel taşıyorsun ki... Ölüm çiçeğinin, bir şeyi bitirişi ölümle olmalıdır öyle değil mi? Bu yüzden de, bana kurduğun o acı kelimenin hakkını vermeye gidiyorum. Bitti demekle 'her şey' bitmiyormuş. İnsanların hikayesi anca ölünce tamamen bitermiş. Bu yüzden de, kendimi bitirmeye gidiyorum sevgili. Hosçakal demeyeceğim zira hoş kalmanı değil, sana bıraktığım bu acılarla yaşamanı istiyorum."

"Dolunay, resmen çocuk gibi trip atıyorsun bana. Altı üstü oyundaki birinciliğini çaldım ne yapsaydım?" sinirle elimdeki telefonu bırakıp homurdandım. "birinciliğimi çalman, trip atmam için gayet yeterli bir sebep. ayrıca sen benim boşluğumdan faydalandın. yahu birkaç aydır oynamıyorum sadece, nasıl başardın aklım almıyor" duruşunu gururla dikleştirdi. "eh, bir şeyler biliyoruz biz de. boş değiliz kızım"...

"en iyi oyuncu xkişisi kullanıcı adıyla biri ama mikrafonunu bile açmıyor. tanıyan falan yok mu" benim hakkımda konuşulanları sırıtarak dinlerken bir yanda da silahları almaya devam ediyordum. "yok oğlum ya. cinsiyeti bile gizli. şu hale bak. ne olduğu belli olmayan biri bizim gurubumuzda en iyi oyuncu ama biz tanımıyoruz" ufak çaplı bir kahkaha atıp güneş geldiğinde parıl parıl parlayan saçımı sıcaklamışçasına arkaya attım. "ne büyüttünüz oğlum ya. bırakın. eğer kız olduğunu düşünüyorsanız saçmalıyorsunuz. bir kız nasıl bu kadar iyi oynar. ayrıca oynasa bile asosyal bir sümsüğün tekidir. ben size benimkilerden birini veririm. boş verin" kaşlarımı sinirle çattım. asosyaldim. bu doğruydu ama sümsük değildim. ani bir cesaretle mikrafonumu açtım. "asosyalim. doğru ama sümsük olduğum söylenemez"...

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."