Hera kardeşini, kendi kollarında tek bir kurşun darbesiyle bir gece yarısı ansızın kaybetmişti. Acısı ruhunu tarumar etmişti, kardeşinin katilini bulmak için yıllarca gecesini gündüzüne katmıştı ama elinde hiçbir şey yoktu. Umutsuzluk onu ele geçirmeye başladığı sırada beklenmedik bir teklif aldı: Kardeşinin katilini bulma şansı. Vicdan ve özlem ağırlıklarını teraziye koymuş, kazanan özlem olmuştu. Hera o gün, sadece kardeşinin katilini bulabileceğini düşündüğü bir hamle yapmıştı ama karşısına çıkacaklardan, gerçeklerden, acılardan ve kaderin kendisi için çizdiği yoldan haberi yoktu. "Nefes almak zor. Bir 23 Aralık gecesi, hava yağmurlu. Senin için akan gözyaşlarım bulutlara yüklenmiş sanki. Senin temiz ruhun ise yuva olmuş acılara bunca zaman, bilememişim. Aslında seni benden alan bir kurşun değilmiş. Sen benden çoktan gitmişsin, bilememişim. Görememişim acı çekişini, uzatamamışım elimi. Kelimelerin anlatmaya yetmediği zamanlarda bile duyamamışım ki ben seni. Öylece eriyip gitmişsin. Aslında, sen sadece bedenen ayrılmışsın yanımdan 23 Aralık gecesi. Oysaki ruhun çoktan gitmiş. En çok acıtanı da bu belki. Gözümün önünde etini kemiğinden sıyırmışlar, canını yakmışlar, nefes alamamışsın. Yine de bana karşı gülümsemeye devam etmişsin, mutlu rolü yapmışsın. Sen gittiğinde ben de bitmişim, bilememişim." Saudade: Çok sevdiğin ama asla geri dönmeyecek birini ya da bir şeyi özleme hissi.