0522*******: SENİN ABİN YÜZÜNDEN ORUCUMU 5 DAKİKA GEÇ AÇTIM DÜN BEN 0522*******: Söyle alarm mı kuruyor ne yapıyorsa yapsın 0522*******: Ezanı vaktinde okusun kardeşim 0522*******: Zaten tüm gün açlıktan ölüyorum, bir de abin yüzünden geç açıyorum orucu 0522*******: Okuyacaksa vaktinde okusun müezzin efendi 0522*******: Yoksa başka müezzin buluruz 0522*******: Tabi sen bu kısımları atla nazikçe belirt aşaialalakjdlfjsjs sinirlendim 0522*******: Ay baksana kızım şuraya! (Görüldü.) 0522*******: Ecrin? MüezzininKardeşi: Ben Musab MüezzininKardeşi: Ecrin'in abisi (Görüldü.) Kitap tasarımı: @merdumgirizbri

🥀 "Geçmiş, bazen mutlu bir anı bazen acı bir tebessüm. Bazı zamanlarda ise adı konulamayan duygunun adı..." Eflâl... Ölüme ve insanlara karşı gardını almış genç bir kadın... Korkuyla attığı her adımın, hayatından çaldığını fark edemeyecek kadar kimsesiz üstelik. Lâl... Ölesiye nefret ettiği insanlardan kaçıp sığındığı limanda, belki hayatının aşkını bulacak belki de en büyük hayal kırıklığını yaşayacak. Eflâl, onaylanmayan bir evliliğin meyvesidir ve henüz dünyaya gelmeden, hikâyesine ölümün gölgesi düşmüştür. İşi, dostları, abisi... Hepsi onu "öldürülmek" düşüncesinden bir nebze de olsa uzaklaştırmaktadır. Tabii, bir de Karan Akdoğan... Aslında kimsesiz olduğunu anlayan Eflâl'in, kimsesi olan genç adam... Aralarındaki bazen minnet, bazen şefkat, bazen ise karşı konulmaz bir sevgidir. Ancak Eflâl'in baş etmesi gereken ölüm gerçeği, onu Karan'ın yanında da rahat bırakmaz. Eflâl, gerçeklerle yüzleşmeye karar verir. Kime ve neye inanacağını bilmeden kendini hiç de tahmin edemeyeceği gerçeklerin içinde bulur. Artemis Milenyum aracılığı ile kitap oldu. Kitapçılardan alabilirsiniz.❤️ •Yeni bölüm gelmeye devam edecek ve final burada yayımlanacak.

3 Milyon okunmayla şimdi yeniden Wattpad'de. ....... Bu Demir yürekli Yusuf ile ürkek yürekli Erva'nın hikayesi. Demir annesi gittiğinden beri Yusuf yanını kaybetmişti. Öfke ve nefret sanki anne karnında kalbine yerleştirilmiş gibi her yanını kuşatmıştı. Kalbi intikam hırsıyla buz kesmişti. Soğuktu artık Demir. Annesi'nin oğlu değildi. Zaten onu yola getirecek, ona doğruyu gösterek anneyede sahip değildi. Şimdi eceline, annesine gidene kadar, onun rahat uyumasına yardım edecekti. Kararmış kalbi daha fazla ne kadar kararabilirdi? Onu bu hale insanlar getirmişti.... *************** Erva; Hayatı seccade ve kalemlerinin arasında gidip gelen tertemiz bir kır çiçeğiydi. Onun gözleri asla tam açılmaz, dünyayı pembe gözlüklerle görmezdi. (UMUT SERİSİ 1) Her ne kadar farkında olmasa da imtihanların en zorunu yaşıyordu. Sabır dolu kalbi hiç bir sıkıntıya isyan etmiyor, mütevazı başı asla hiddetle dikelmiyordu. Tek sırdaşı kağıtları, kalemleri ve kumaşlarıydı... Edep timsaliydi Erva. Bakan gözler ar eder, bir daha bakmaya yürek isterdi. Ama onun kendini kapattığı bir kafesi, prangalarla susturduğu umutları vardı. Umut zehirli bir yılandı. Sinsice yaklaşıp, en acı yerinden vuracaktı Erva'yı. Ama umudun panzehirini bulacaktı genç kız. O gece başına gelecekleri bilse iner miydi o bahçeye?Kurulur muydu her zaman ki salıncağına? Allah bilirdi... Ama Allah onun kaderini çizmişti, Erva'ya da ancak teslim olmak düşerdi. Yazım tarihi: Eylül 2014

Rekor: Genç Kız Edebiyatında 2 💫 Market raflarına bakarken birinin eteğimi çekiştirdiğini fark ettiğimde bağıracaktım ki,dünya güzeli küçük bir kızla karşılaşmam bir oldu. -Efendim tatlım? diyerek ona doğru eğildim. Küçük kız başını hızla çevirdi.Kime çevirdiğine baktığımda karşımda geçen gün kafeye gelen gıcık adam olduğunu gördüm. -Baba bu o!Bu annem evet,evet bu o! Ben çocuğun bana anne demesinin şaşkınlığıyla ağzımı beş metre aşağıya doğru açarken,adam bana baktı.Onun konuşmasına fırsat vermeyerek hızla ben konuştum: -Beyefendi çocuğunuz, bana anne dedi! ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^ Üniversiteden bir yıl önce mezun olmuş ve işini eline alan genç bir kadınla,kapısına bırakılan bebeğe beş ay boyunca babalık yapan genç bir adamın hikayesi...

Zaman rüzgarın nefesi olup saç tutamlarımla dans ederken düşüncelerim uğultulu bir fırtına gibi ruhuma süzülüyordu. İçimde bir zamanlar küçük bir kız çocuğunun yaşadığı kasaba bu fırtınanın etkisiyle harabeye dönüşüyor, başımı döndürüyordu. Acılarımın ince parmakları küçük kızı bulmak istercesine ruhumu yokladı, avuçları onu bulmak için adeta sızlıyordu. Geçmişim zaferini kutlarmış gibi beni tüm duygularımın üzerine çıkarırken gözlerim her birinden ölüm kokusunun süzüldüğü anılarıma kaydı. Yükseliyordum. Gökyüzü... Korkum gökyüzünün mavi derisine çarparken kaçışım ciğerimi yakmaya başlamıştı. Acılar o küçük kız çocuğunu nihayet bulduğunda sadece gökyüzüne kadar ilerleyebilmiştim. Bir zamanlar bu küçük kızın ilk adımlarını attığı harabeye savrulurken ölüm korkumu parçalayan ilk kurtuluşum oldu. Gözlerim kapanırken gülümsedim, gülümseyen tek kişinin ben olmadığımı hissediyordum. Rüzgar saç tutamlarımı bırakıp bedenimi sonsuzluğa düşürdü ve ben ilk defa teslim oldum. İlk ve son kez. Mavi ve siyah gibi...

ilk hikaye canımcımlar beqenirseniz sevinirim.