*MİSB Tanıtım* Geçmişinin yanıp kül oluşuna şahit olan bir kız çocuğu...Evini, şehrini, ülkesini elinde geçmişinden ona kalan birkaç etrafı yanmış fotoğrafla birlikte elinde tuttuğu mavi renkli kot bir ceketle birlikte terk etmişti. Hayat erken yaşta bazı gerçekleri bu kız çocuğuna göstermişti, acıyı en kötü şekilde tadarken...Birini kaybetmenin nasıl bir eksiklik olduğunu da yine tarif edilemeyecek kadar can yakıcı bir şekilde öğrendiği de bir gerçekti. Elinden alınan gün ışığına inat,karanlık tarafta kendi gün ışığını yaratan bu kız çocuğu yıllar sonra terk edip gittiği evine, şehrine, ülkesine geri dönüyordu. Tek farkla giderken kimsesi olmayan, kimsenin adını dahi bilmediği bu coğrafya onun gelişini büyük bir coşkuyla karşılıyordu. Hayat işte nerden nereye dedirtiyordu insana... *** Sadece uzaklaşmak için bilmediği sokaklara sapıp, vazgeçtiği ya da vazgeçmek üzere olduğu hayallerini, geleceği düşünüyordu bu delikanlı. Aniden soğuk hava yüzünden afiş asarken titrediğini gördüğü siyahlar içinde ki bır kıza ceketini vermişti. Acısı yüzünden uyuşan kalbinin ilk defa attığını hissederken olanlara kendisi bile inanmıyordu. Annesi yüzünden aşkın zerresine bile inanmazken, kendini bu kızın peşinde önce sinirle yere atılan bir kağıt parçasını alırken, sonra bilmediği bir ülkede kocaman bir seminer salonunda bulmuştu. Yapmam dediği ne varsa yaptırmıştı hayat bu delikanlıya. *** İşte bu kız çocuğu ve delikanlı , bir dövmemin hikayesinin, iki parçasıydı...Sokak ortasında uçuşan bir kağıdın üzerinde ki çizimin, yıllar sonra bir araya getirdiği kanadı kırık iki kelebektiler. Bu hikaye daha bir çok kişinin gerçeklerinin, bir kaç kelimeye , ya da bir iki renkli kalemle resmedilmesini anlatıyordu...Kurulan ya da yanıp yıkılan evlerin içinde ki yaşanmışlıkları, oradaki insanları

Gökyüzü : 'Öyle bir yere geldik ki hiçbir sokağın adı yok.' Diyor Cemal Süreya. İşte sen ismi olmayan, sonu çıkmaz sanılan bir sokaksin. Lâkin senin sokağının sonu denize uzanıyor ömür gözlü ben bunu biliyorum. Asrın : Hani diyor ya Edip Cansever "Öyle bir çıktın karşıma. Her baktığımda ilk defa görüyormuşum gibi, az kalsın ölüyormuşum gibi." Asrın : Sana her baktığımda bu söz geliyor aklıma gökyüzüm. Çünkü her baktığımda beni gören tek kişinin sen olduğunu bilmek bile güven veriyor bana. Hadi toplanın, aman be abim ablam az uzakta durmakta neymiş 😂 Elini korkak alıştırma ekle kütüphaneye aç oku gülmek eğlenmek garanti vallahi. Hem ne demiş atalarımız "Hacı hacıyı mekkede , deli dekiyi dakada bulurmuş." Bu satırları okuyorsan ben de seni buldum demektir. Bir kahvenin 40 yıl hatrı varmış benimde sözümün sonsuz hatrı var gir içeride bir tanışalım kaynaşalım gardaşım. Utanma sen de gel gardaşım 😂😂

Kitap olacağı için yayımdan kaldırılmıştır. ❤

Hikayeme şans verebilir siniz🍁

... Kapal tasarımı : @nur_u_vuslat Kapak yazı : @syugurbocugu

Bir gece insanın hayatını ne kadar değiştirebilir ? Sadece yarım saatlik bir bilinç kaybında bir insanın hayatı ne kadar altüst olabilir? Peki seni en yakından tanıyanların bile sana inanması ama masumluğunun kanıtlanamayışı seni ne kadar yorabilir, yıpratabilir? En yakınlarına bile güvenmediğin an hiç tanımadığın bir yabancı ne kadar güvenilirdir? Eve her zamankinden sadece 1.5 saat geç gelmesi onun bütün hayatını hiç beklemediği şekilde değiştirmişti. ..................................... "Senin suçun neydi biliyor musun?" Gözlerinin içine yapma diye yalvararak bakan kızın durumu umurunda değildi, hamlesini gerçekleştirmeden önce ona hayatı boyunca unutamayacağı o cümleleri söyledi: "Senin gücün yok! Zamanında gelmiş olsaydın bile bizi durdurabilecek güce sahip değilsin. Kişisel algılama küçük kız." Kafasına darbe yemeden önce adamın söylediği İtalyanca birkaç cümle onun bundan sonraki hayatını şekillendirecekti.

Susanın gönlü har içinde kor Olur. Vicdanımın bağıran sesi susmuyor. Gönlüm yol çeker lakin, ayaklar yorgun. Gönül bin beter yorgun...

Kalp atışlarım, kalbimi delmek istercesine çarparken duyduğum sesler irkilmeme sebep olmaya devam ediyordu. Alnımın ortasında oluşan acı kıvranmama sebep olurken, etrafımda kimse yoktu. Yanıyordum, ancak yanan şey bedenim değil ruhumdu...

Bir diktatör... Kalbinde ne bir acıma, ne de bir merhamet duygusu. İstediklerini elde edene kadar durmuyor. Küçük, büyük fark etmeksizin katlediyor. Ancak atladığı bir şey var. Oğlu... Bedeli ne olursa olsun bu düzeni değiştirecek. Zamanla nefreti ana duygusu haline gelecek ve hiç durmadan savaşacak. Yeri gelecek sendeleyecek, yeri gelecek tüm felaketi kendisi yaratacak. Babasına indirdiği her darbede aklına öldürülmüş annesi gelecek. Annesinin soğuk ellerini hissedecek. Ardından sevdiklerinin intikamı için ölümü göze almış bir ordu oluşacak. Aklı, kalbi ve içgüdüleri arasında sıkışıp kalsalar bile tek bir kazanın olacağı bu savaş çoktan başlamış olacak. Sevdiklerinin intikamını almak için düşmana bedellerin en büyüğü ödetilecek ve sonunda bir galibiyet yatıyor olacak. Biz sevdiklerimiz için pes etmeden savaştık. Peki ya siz? Sevdiğiniz insanlar için ölümü göze alacak mısınız?