"Her şeyin sonunda en büyük acılar en büyük güçlere dönüşür..." . Biz, savaşmıyoruz aslında. Güneşi görebilmek için karanlığı kazmaya çalışıyoruz... . Savaşın yükünü yüklenen ruhum o an aynı zamanda aşkın da yükünü yüklendiğinden habersiz... . Gözlerim kendiliğinden kapanıncaya dek onun yüzüne bakıyorum. Bu gerçekten güzel hissettiriyor. Biliyorum savaşta hislere yer yoktur ancak o, gerçekten hissettiriyor. Yaşamanın nasıl bir şey olduğunu... . "Güller... Onları aldı... Ben senin için..." O kadar acı çekti ancak hâlâ gülleri düşünüyor... Bu daha çok ağlamama neden oluyor. Çünkü onun düsünceleri bile sandığımdan daha temiz. Çantayı işaret ediyorum ağlarken. Elimi karnına koyarak ovuyorum hafifçe. Acısını geçirmez belki ama, yapıyorum işte. "Bir tanesi hâlâ bende. Merak etme, tüm çiçeklerimizi alsalar bile, bende senin için daima bir tane olacak..."

Dünyada daha tehlikeli hiçbir şey yoktur, sorgulayan bir zihinden başka... . . . . "Biliyor musun gardiyan, benimle tanıştığında çok konuşan biri olduğumu zannedersin, benimle konuştuğunda sessiz olmamı dilersin ama beni gerçekten tanıdığında... Sessiz kalmamdan korkarsın."