İşittiğim tek ses kargaların çığlıkları; tenime dokunan tek şey ise soğuk rüzgardı. Burada ne işimin olduğunu bilmiyordum. Nasıl geldiğimi bilmiyordum. Dudaklarımda kocaman gülümseme yaratacak kadar güzel olan rüyam, kafamı duvarlara vurmama neden olacak kadar kötü bir kâbusa evrilmişti. Ve bunun olmasına ben izin vermiştim. İkimize de hayatlarımızı yok etme, tepe taklak etme izni vermiştim. Hayır, belki de cam parçaları gibi tuzla buz olan bu hayat, sadece benimdi. Farkında olmadan yapmıştım. Hayır, farkında olarak yapmıştım. Kulaklarımı kapatmış ve kafamın içinde durmam için yalvaran o sesleri susturmuştum. Hayatımda iyi şeylere yol açan neden sonuçlara minnettar kalırken kötü şeylere yol açan neden sonuçları bir halının altına süpürmüştüm. Ve o halı, her geçen gün güveler tarafından ele geçirilmişti. Gözle görülemeyen güveler. YAKINDA Yeşim Nehir

Dosyayı inceleme işlemime devam ederken "Daha önce bu şirketle çalışmadık," dedim. Başımı dosyadan kaldırmadan David'e baktım. "Benim hakkımda herhangi bir şey söylemedin, değil mi David?" David başını hızla olumsuz anlamda salladı. "Güzel," dedim. "Aksi halde, daha fazla dayanamayıp dilini koparmak zorunda kalacaktım." Bir sonraki sayfaya da bakış atıp dosyayı sertçe kapattım. Sandalyeye asılı olan ceketimi alıp çıkmadan önce, bir köşeden bana sertçe bakan David'e döndüm. "Adamın adresini yolla bana. Hem tanışalım hem de ben ona bir haddini bildireyim." Botlarımın sivri topukları, çelik zeminde tok bir ses bırakıyordu. O sesin arasında David'in uzaklaşan sesini duydum. "Şah! Adama bir şey yapma sakın!" Dudaklarımda fütursuz bir gülümseme can buldu. "Göreceğiz, David, göreceğiz." - aksiyonun yoğunlukta olduğu bir kurgudur-