Hiko: Benim bu dünyadaki en büyük sınavım sensin cenkto Cenk: gene neyaptimda sinirlendin mqqqq [bir japona aşık oldum adlı kitabın yan kitabıdır. Okumadan da anlayabilirsiniz]

Zor olan sevmek değil, sevilmeye çalışmaktı.

Yeminim var bu diyardan senin ile göçeceğim. 06/12/2022

Gülümsemeyi unutan bir adamın hikayesi... Yıllarca işlemediği bir günahın bedelini ödemişti Yusuf. Hayatı boyunca 'mazlum' olarak yaşamış, nefes aldığı her saniye ölmüştü. O, bu dünyada cehennemi yaşıyordu. Lakin bir gün bir adamla tanıştı. Nefretin içinde filizlenen aşk, onu bambaşka bir yola, bambaşka bir hayata sürükledi. Hayatının dönüm noktası, o adam oldu. O adam ve o korkunç gece... !!!Kitaptaki olaylar ve karakterler gerçeğe dayanmamaktadır. Tümü hayal ürünüdür. Şiddet, suç ya da karanlık geçmişler romantize edilmez; özendirme amacı kesinlikle taşımaz.

Eşcinsel konulu bir hikayedir.

Kimsenin yüzünü görmediği bir katil. Parmak uçlarında tehlikeyi taşıyan acımasız bir adam, merhameti olmayan bir suikastçı. Kod adı, Duman. Ve Duman, bu defa kendisini yakalamayı kafasına koymuş bir savcının peşinde. •eşcinsel bir kurgudur. kapak tasarım: @prawact

"Serter, ne olursun eski haline dön." diye mırıldandım çaresizce. O böyle iyi hallerini bana gösterdikçe canım yanıyordu. Eski sert ve acımasız Serter biran önce gelmeliydi yoksa ikimizde mahvolacaktık. "Bize yaptıklarının hesabını alacağım onlardan, şahidimsin." Sertçe bir yutkunuş boğazımda yer edenirken belimdeki ellerini tuttum ve destek olurcasına sıktım. "Şahidinim." diye mırıldandım ve hafifçe gülümsedim. Sırtıma değen belli belirsiz dudaklarını hissetmiştim. Beni yaramdan öpen bu adam dünyadaki her şeyimdi. Kardeşim, en yakın arkadaşım, abim... En büyük düşmanım. En önemlisi ise kavuşamadığımdı.

"Şiddetle başlayan hazlar, şiddetle son bulurlar. Ölümleri olur zaferleri, Öpüşürken yok olan ateşle barut gibi." diyen Shakespeare belki haklıydı bu sonesinde. Ancak istisnalar her zaman vardı ve var olacaktı. Bazı aşklar vardı ki; şiddetle başlasa da, düğümler dizse de aşığın boğazına ve bazen kırsa da onulmaz yerlerden, yine de başarırdı aşığın yüreğinde öldürmeden var olmayı. Sadece birazcık ölümün buruk kokusu kalırdı aşığın genzinde. Ara sıra o koku, ciğerine dolup telaşa düşürürdü aşığı. Ölüm korkusu yapışırdı yakasına. Sonra sevgilinin bir gülüşüyle içindeki cesetlerin üzerinde kan kırmızısı karanfiller açardı. Ciğerine dolan ölüm kokusu hala oradaydı ama artık karanfiller de bakiydi. Zaten aşk; risk almak, ya olursaları kuşanmak değil miydi?. Bazısının payına boyundan büyüğü düşüyordu sadece. Ve alınan her risk, aşığın kendisinden feda ettiği her parça, ölüme yazılan davetiyeye bir harf daha karalıyordu. Aşk; ince bir sıratın üstünde yürümekti. Ne kadar ağırsa sevdan, o kadar içli dışlı oluyordun ölümle. Nefeslerini ensesinde hissediyordun. Aşk; bile bile ateşe yürümekle, vazgeçmek arasında kalmaktı. Yürürsen yanacaksın, gidersen yarım kalacaksın. O yüzden küçüğüyle büyüğüyle her aşk biraz ölüm kokuyordu.