O yuvasız çalı kuşu, bense kafeste kanarya.

Belki de sevilince yaşamaya başlıyordu insan. Bir nefesti ayrıcalıklı bir bakış, sıcak bir dokunuş, nahif bir öpücük, düşünülmüş bir armağan, zarif bir iltifat, içten bir özür, ithaf bir şarkı, hoş bir söz, tatlı bir melodi, adanmış bir şiir, dudaklarla mühürlenmiş bir mektup. Zira bir seviş, bin nefesti belki de.

"İsimlerimizden daha önemli şeyler olduğuna inanıyorum." "Neler mesela Yıldız Çocuk?" "Yıldızlar güzeller değil mi Chris? Ve eminim ki kalbinde nasıl yaraların varolursa olsun onlardan umudunu kesme. Çünkü yıldızlar huzur verir ve seni korurlar." ... Christopher küçükken anlamını bilmeden sevdi onu.Yıllar sonra göz göze geldiği adamda, çocukluğundan kalan yarısını buldu. İnsanlar bazen tamamlanmamış cümleler gibidir, yarım kalır, eksik kalır ama yine de anlam taşır. Her insanın içinde tamamlanmayı bekleyen parçalar vardır. Her insan diğer yarısını bulana kadar her daim yarımdır, tamamlanmamıştır. Her insan, içindeki boşluğun yankısını duyar bir gün ve bazen bir bakışta, bazen bir cümlede, bazen de hiç tanımadığı bir yabancının hislerinde, gözlerinde...

"İstersen dünyanın en güzel sesine sahip ol ya da dünyanın en güzel şarkısını söyle." dedi Hyunjin elini kulağındaki işitme cihazının küçük düğmesine götürürken. "Bu küçük düğme olmasa senin tüm o güzel melodilerin benim sonsuz sessizliğime çarpar ve birer hiç olur."