"Ateş." diye fısıldadım. "Beni sevmeyi dener misin?" "Yapamam." dedi. İşte bir kere daha hayallerim yıkıldı. Bir kere daha kalbim kırıldı. Bir kere daha umutlarım tükendi. Çünkü Ateş beni asla sevmeyecekti. (İlk 19 bölüm @yorgunumutlar hesabındadır. Profilimden de ulaşabilirsiniz.)

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.

'Hayatımda gördüğüm sayılı ışıklardansın aslında. Yıldız kadar küçük, güneş kadar parlaksın. Bırak arkandan gelenler de seni anımsamak için gökyüzüne doğru baksın.' __________________________ İçinde bulunduğum durumu anlamak için dokunmalısın satırlarıma, dinlediğim şarkılarla sabahlamalısın. Biliyor musun? Kurduğum her cümlede bir tutam hüzün barındırıyorum, bu gökyüzü zihnimde hep bulutlu, yıldızlar gündüz olsa da varlar. İçimde bir yerde hep kış buralar, yağmur değdiğinde saçlarıma. İnan bana bedenim olsa da ıslanan, ruhum temizleniyor düşen damladan. Bir hayal kuralım. Yıllarca hedeflerinize ulaşmaya çalıştınız ve sonunda başarılı oldunuz. Üniversitenin ilk günü söylediğiniz cümlelerle herkesi etkilediniz. Her cümlesini dikkatle seçen kızın sıradan hayatında macera dolu anılara ortak olmak ister misiniz? "Kitabımda yer alan bütün sözler bana aittir. Herhangi bir çalınma veya kopyalama durumunda telif hakkı ihlali nedeniyle yasal işlem başlatılacaktır."

Yağmur... Gözlerimi açtığımda percerede tıpkı gözyaşları gibi süzülen yağmur damlaları vardı. İşte bu benim gerçek huzuru bulduğum an. Elimdeki fırçayı boya paletine usulca bıraktım. Paletteki boyalar yavaşca dağılarak tıpkı bir uzay gibi görünmeye başladı. Bu görüntüyü seviyorum. İçimde dolmaya başlayan huzurla pencereye doğru yürümeye başladım. Yağmur damlalarının yere düşen görüntüleri o kadar güzel ki. Bulutlar kasvetli ve bugün her zamankinden daha koyu bir gri. Gökyüzünün karanlık yüzü tıpkı tuvale çizilen bir resim gibi. Parmağımı pencerenin öteki yüzünden usulca kayarak akan yağmur damlasının üzerine bastığım anda gri kasvetli bulutların şimşekle bütünleştiği an aniden karşıda büyük bir köprü belirdi.

Tüm hakları saklıdır! Zamanın öncesinde dönen kirli oyunlar minik bir ruha hapsolmuştu. Genç kız hayatın gerçeklerini normal sanıyorken aslında yaşamlarının hiç normal olmadığını öğrendiğinde nasıl bir yol izleyeceği belli değildi. Asırlardır o bekleniyordu herkes tarafından çünkü artık tüm güç ondaydı, onu elde eden kazanacaktı... Kimisi iyilik için savaşırken kimisi kötülüğü yaymanın türlü oyunlarını oynayacaktı. En büyük oyun ise aşkı olacaktı... Aşkı kumardı... Kime güvenecekti? gözlerine sürekli değen kehribar gözlerden kendini nasıl koruyacaktı. Tek istediği şey mutlu olmak ve eski yaşantısına dönmekti. Kalbini titreten kişiye güvenmeyi seçmişti fakat genç kızın kaderi yıkımı getirecekti ve bu sefer onu aşk bile kurtaramayacaktı...

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Parmak uçlarım geniş omuzlarına dokunduğunda aniden gözlerime baktı. "Artık ben senin kadar kötüyüm, sende benim kadar kötü. Başımı yaslayabilirim bu omza, ikimizde hak ederiz." Ondan bir cevap beklemekten ziyade kendi kendime konuşuyor gibiydim. Az önce parmak uçlarımı gezdirdiğim omzuna başımı yasladığımda göğsüme büyük bir ağırlık çöktü. Öyle ki neredeyse nefes almakta zorlanıyordum. Reha ensemin üzerinden saçlarıma dokunduğuna iyice yoğunlaştı o his. Anlımı omzuna bastırarak gözlerimi sıkıca yumdum. Ama nasılsa, hayatımı zaten berbat etmemiş miydim? Kısık sesle, hatta neredeyse fısıldar gibi "Her şeyi mahvettik, artık kimin neyi hak ettiğini hesaplayamayacak kadar mahvoldu her şey." dedi. 🗝️ Karanlığın Aç Çocukları Serisi, Akılbaz (1.kitap) ve Canbaz (2.kitap) olmak üzere bütün bölümleri burada yayımlanmaktadır. Uyarı: Bu kitap serisi 18 yaşından büyük okuyucular için uygundur.

Beni sevebilir miydi gerçekten? Böylesi kötü bir adam, sevgi nedir bilir miydi? ▪▪▪

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...