Yıllar sonra ortaya çıkan bir tehdit. Bu tehdit sadece böyle gelebilir miydi? Hayır. Yanında tehdit olana tehdit olmak için onları da getirirdi. Onlar elçilerdi. Sekiz Halkın koruyucu elçileri... Helio Halkı prensesinin taç giyme törenine düzenlenen saldırı sonucunda Güneş'in Elçisi ortaya çıkar. Artık Helio Halkı güvenli bir yer haline gelmiştir fakat Konsey Binasından bir mektup gelene kadar... Sekiz Elçi, ve hepsinin birbirinden farklı sorunları var. Tehdit olana tehdit olmak için uğraşırlarken halklarını ve kendilerini koruyabilecekler midir? • Bir haykırış, bir acı, bir bitiş... Büyük bir güç doğurur muydu? Sanırım bu hikaye de güç, bunlar olmadan doğmuyordu. *** WattpadFantasyTR'nin "Krallıktan Akan Asalet" isimli okuma listesinde! *** Kurgu da olan bütün her şey benim tasarımım, fikrimdir. Kapak tasarımı bana aittir. İlk Yazım Tarihi: 23.04.21 #watty2021

Kadının elleri küçük ve kırılgandı. Tıpkı kalbi gibi. Onu herkesten koruyacak birine ihtiyaç duyuyordu. Güvenebileceği, sevebileceği, babası gibi onu asla terk etmeyecek birine. Adam ise güçlü, çok güçlüydü. Kadını koruyacak kadar hemde. Ama bir o kadar da yaralayacak kadar. Birlikte olmalı her şeye göğüs germeliydiler. Herkes yara alacaktı herkes yorulacaktı. Ama kimsenin pes etme gibi bir seçeneği yoktu. Her şey bir gün düzelecekti. Mutlu son sadece masallarda yoktu. Ateş'in mutlu sonunu Eylül yazacaktı.

Sarsıcı bir ölüm, Kayıp bir kişi, Meçhul bir zarf, Kaybolan ruhlar... "Gidiyoruz." dedim o sessizliği bozarak. "Kim benimle?" O anda tüm bakışları üzerime topladım. Bazıları hayret etti, ciddi olmadığımı düşündüler, bazı bakışlar ciddiliğimi fark etti fakat inanmak istemedi, bazıları ise delirdiğimi düşündü. Kimi kötü haber kısmına korktu, kimi iyi haber kısmıyla umutlandı. Fakat hemen arkamda hissettiğim güçlü bedenin varlığı sorgulamadı bile. Ne hayret etti ne inanmak istemedi ne korktu ne de umutlandı. Sadece kabullendi. Alev almış bir bedendim ve elimi bu noktada kim tutarsa benimle beraber yanacaktı. Sekiz kişiydik, biri eksik olan. Yanmayı kabul eden ilk kişi ise bunu dile getirmeyi tercih etti. "Bile bile yanmayı bu denli kabul etmek isteyeceğimi düşünmezdim senden önce," diye mırıldandığına emindim bunu yalnızca duyan kişi olduğuma. Bir anlık bu fısıltılı tonu içimi gıdıkladı. "Yanmak hiç bu kadar etkileyici gelmemişti gözüme bal arısı." Gülümsedim ve yavaş bir soluk çektim içime. "Başlıyoruz Asira." dedim ilk kez bu ismi kullanarak. "Başlayalım Armina." dedi o da ilk kez. 'KAYIP RUHLAR' ADINDA İLK KİTAP! 01.01.2021/' Cinayet #19 (07.2022) Korkular #1 (07.2022) Tüm hakları saklıdır. Çalınma, kopyalanma vb. durumlarda yasal işlem başlatılacaktır!

Siz hergün babanız tarafından şiddet gördünüz mü hiç? İşte ben her zaman, her Allah'ın günü babamdan dayak yiyiyorum. Artık baba diyesim bile gelmiyor o adama. Para karşılığında kızlarını satan bir adamdan da bu beklenirdi zaten. 1. Bölümden alıntı. Buyurun efendim ne alırdınız?'' dedim. Beni iyice süzdükten sonra sonunda gözlerime bakabilmişti. ''Ben bir porsiyon Günay alayım'' dedi hemen defterime Günay yazdım. Ne! Günay mı? Kafamı defterden kaldırdım ve ''Beyefendi ne istiyorsunuz? Düzgün söyleyin!'' dedim uyarıcı ses tonumla. Pis pis sırıtıp ''Gece beraber bir şeyler yapalım mı ne dersin?'' deyip göz kırptı ve saçımı ellemeye başladı. Hadi 1. Bölüme...

Başım döndü, göğsümün ortasında bütün vücudumu kavuran bir ateş çıktı. Gözlerim yandı, boğazım kurudu ve ben olduğum yere diz çöktüm. Çünkü ayaklarım da vücudumu taşıyacak güç kalmamıştı. Gözlerim onun çıkıp gittiği kapıya bakarken, hala geri dönüp bana sarılacağını düşünen aklıma da lanet ettim. Ama tek o değildi ki, dakikalar önce paramparça ettiği kalbim bile, dönüp sarılsa ona kapılarını ardına kadar açacak gibiydi. Bu his neye benziyor biliyor musunuz? Yıllardır karanlık bir kuyunun içindeymişim, gözlerim o karanlığa alışmış, vücudum o kuyunun içinde ki oksijenle yetinmeye çalışmış. Başarmış da. Ordan kurtulacağıma dair inancımı kaybettiğimde, kuyunun içinde yaşamak daha kolay olmuş. Sonra biri gelmiş, bana güneşi göstermeyi vaat etmiş, göstermiş de. Oradan çıkacağıma dair umudum yeniden içimde filizlendiğinde, orada ki oksijen de yetmemiş artık ciğerlerime. Sonra ne mi olmuş? Bana güneşi vaat eden adam, beni o kuyunun daha kuytu bir köşesine itip gitmiş. Böyle bir his. Peki güneşi yeniden gören gözlerim o karanlıkta tekrar nasıl yaşayacaktı? Ben kendimi tüm dünyaya kapatıp, kendi kabuğumda yaşarken, Arden bana kalbimin yerini gösterdi. Sonra da onu paramparça edip, bana yaşa dedi. Kolaysa böyle yaşa. ~~~~~~~~~~ Evet aşka inancını kaybeden bu iki uslanmaz, yaralı arkadaşın hem aşk hem gizem dolu yolculuğuna benimle çıkar mısınız?