Hafızanı kaybedersen düşmanına âşık olabilir misin? Karaca Yıldırım, ailesini kaybettiği kazadan aylar sonra iyileştiğinde teyzesinin yanına taşınır. Hayatına devam etmek için üniversiteye kaydolup güzel sanatlar bölümüne gitmeye başlar. Başlangıçta her şey iyidir. Onu çok seven bir teyzesi, samimi arkadaşları ve başarılı olduğu bir üniversitesi vardır. Ta ki geçmişinden gelen gizemli bir çocuk işleri karıştırana dek. Şimdi, her şey değişmiştir. Karaca artık ne arkadaşlarına, ne teyzesine ne de çok iyi bildiği hayatına güvenemez hale gelir. Sırlarla dolu Aram Alevyan, ansızın çıkıp geldiğinde Kar'ın hayatı tepetaklak olur. Artık geçmişten anılarla günümüzdeki hayatı iç içe geçmiştir. Karaca Yıldırım, gerçekten de sandığı kişi mi? Tabloların altına fiyakalı bir imza atan ressam öğrenci mi yoksa gerçek çok daha karanlık bir mahzende henüz çocukluğuna kazınmış bir gölge mi? Peki ya Aram? O, Karaca'nın neyi? Düşmanı mı? Peki, neden düşman olduğunu hatırlamıyorsa... Ona âşık olabilir mi?

Daha iyi versiyonu ile geri dönüyorum... Ben Karaca Güniz... OİA örgütün ilk üyesiyim dünyanın bir çok yerinde üyemiz var. Örgütün kurucusu Osman... çocukluğumun katili olan adam... Görev verdi. Cesur Zahir de olan dünyayı yerle bir edecek silah formülünü çalmamı istedi... planladığım gibi gitmedi hiç bir şey... çünkü... 🎲🎲 Asırlar geçti yağmur üstümüze yağdı biz ise sadece birbirimizin kalp atışını hissetik. Cesur kafasını saçlarımın arasına gömüştü. "Bu kalp atışını duymak için bütün dünyayı öldürmem gerekiyorsa. Öldürüm. Hiç düşünmeden yaparım." Diye fısıldadı kulağıma doğru. Kulağına yaklaşıp. "Bu kokuyu ciğerlerime hapsetmek için tüm dünyayı öldürmem gerekiyorsa. Öldürüm hiç düşünmem." Diye fısıldadım. Cesur'un kalbi daha da hızlandı. Gülümseyip. "Kalbinize sahip çıkın bayım. Yoksa göğsünüzü delip, benim kalbime ulaşacak" dedim hüzünle. Cesur'un güldüğünü duydum. "Hanımefendi Kalbinize ulaştığını sanıyordum, kalbimin." Dedi heyecanla. Vereceğim cevap Cesur için önemliydi. Kalbimdeki sesi dinleyip. ~~~~~~~~ Hadi gelin hep birlikte okuyalım. Şans verirseniz sevinirim. Teşekkürler. Tüm hakları bana aittir çalma durumun'da yasal işlem başlatılacak.. Başlangıç tarihi | 10:02:22 |

"Pençelerini çıkarmış bir Tilki. Aslanın karşısında ne kadar şansı olduğunu düşünüyor?" "Bir yerlerde birisi tam da senin verebileceklerini arıyor." ** "Çektiğim korkunç acı, yaşamdan geliyor. Benim erişebileceğim hiçbir durum yok. Kesin olan şu ki ben, uzun zamandır ölüyüm, çoktan intihar etmişim. İntihar ettirildim, demek istiyorum. Ölüme açlık duymuyorum, varlık olmaya açlık duyuyorum." "Antonin Artaud." Dedi kız ona bakarak. Yeşil gözler hayret karışımı bir ifadeyle ona döndü. ** İçine kapanık sadece müzikle ilgilenen bir kız, yeteneğini herkesten gizleyen soğuk ters bir erkek. Yeteneğin olduğu tarafta tehlike var.Tehlike çanları ikisi için de çalıyor. İkisi de kurban İkisi de müziğe sığınıyor. Bir harfin değiştirdiği adlara sahipler. Birbirlerinden oldukça uzak, uzak oldukları kadar yakınlar. ~ Bir kurbanın yoldaşı o kurbandan daha çok acı çeker. Friedrich Nietzsche

(Genç Kurgu - Mizah) Genç bir kızın gözlerinden kağıda dökülen, karış karış duygu motifi işlenmiş şans bekleyen genç kurgu hikâyesi.🌼 [Hikaye tüm haklarıyla (içinde bulunan; şiirler, betimlemeler, sözler, vb her şey) bana ait olup; izinsiz kopyalama, çoğaltma, paylaşma gibi hatalarda bulunan kişiler hakkında yasal işlem uygulanacaktır. Bilginize. Emek hırsızlığı yapmayın!] Kapak için değerli dostum Sevgi Karaslan'a teşekkür ederim ❣️

Bir masal sunmuşlardı önümüze... Fakat bu masal klasiklerden biraz farklıydı. Satırlara düşmüş,her bir sayfada usulca kendi yerini bulmuş bu kelimeler gerçek bir yaşamın masalıydı. Önümüze sunup bir kısmını bizden izinsiz yazdıkları bu masalın sihirli kalemini artık kendi ellerimiz arasında tutuyorduk.Çünkü her bir satırda biz vardık. Bu masalda kendi yaşadıklarımızı okuyorduk ve sevmediğimiz olay örgüsünü değiştirmeye çalışıyorduk. Sayfalarca üzüntülerimiz,sayfalarca kahkahalarımız ve sayfalarca kendi içimizde yaşadığımız yalnızlıklar vardı bu masalda. Okuduğumuz satırlar kendi yaşantımızdı... Bu masal ailesi tarafından kandırdılarak terk edilen bir kıza aitti. O kızın kaderini yaşayan dört masum daha vardı.Her biri farklı sebepler ile düşmüşlerdi bu sayfalara... Bu masal yarısı karalanmış sayfaların kötü bir noktada bırakılıp terk edildiği düşünülen ama kalemin daha anca yol bulmaya başladığından haberi olmayan kızın masalıydı.Her şey meçhuldü çünkü yaşlandıkça yazılıyordu sayfaları... Ailesinin oyununa geldiğini fark edince tutsaklar kuyusunun kendisini çektiğini hisseden bu kızın masalı nasıl ÖZGÜRLÜK MASALI'na dönüşüyordu? Acaba sihirli kalemi bırakılan noktadan alıp terk edilmiş bu masalın sayfalarını yeniden yazmaya başlayan bir diğer karakter kimdi? Bu masalı kim ya da kimler nasıl güzelleştirmeye başlayacaktı? ... Hikaye ismi Wattpad de tektir.Kurgu bana aittir.Farklı hesaplarda yayınlanması veya benzer bir kurgu çıkartılması hâlinde yasal işlemler başlatılacaktır.(Başlama tarihi BİOm'da yazmaktadır.)

"Bu gece bizim olsun Alparslan. Bizim miladımız olsun." "Çok sert bir şarap ama yinede var mısın ?" "Ben hem kalp hem bedenim Ateşten ruhum benim Aşk şarabı içelim Kendimizden geçelim" Söylediğim şarkı sözleriyle yüzünde öyle bir gülümseme peyda oldu ki o an zaman dursun istedim. Dursun ki saatlerce, günlerce onu izleyeyim. "O zaman bu gece bizim miladımız olsun." ~2021 Pirüpak adlı ilk hikayedir. 𝗧𝗨̈𝗠 𝗛𝗔𝗞𝗟𝗔𝗥𝗜 𝗦𝗔𝗞𝗟𝗜𝗗𝗜𝗥. 𝗛𝗘𝗥𝗛𝗔𝗡𝗚𝗜̇ 𝗕𝗜̇𝗥 𝗖̧𝗔𝗟𝗜𝗡𝗧𝗜 𝗗𝗨𝗥𝗨𝗠𝗨𝗡𝗗𝗔 𝗛𝗨𝗞𝗨𝗞𝗜̇ 𝗜̇𝗦̧𝗟𝗘𝗠 𝗕𝗔𝗦̧𝗟𝗔𝗧𝗜𝗟𝗔𝗖𝗔𝗞𝗧𝗜𝗥.