"Hey nereye gidiyorsun özür dilesene.!!!" "Pardon ama yetişmem gereken bir hasta var" "Arizona kertenkelesi!!!"diye bağırdı arkamdan. Bir dakika ne demişti o 'arizona kertenkelesi' mi. Boşver ne de olsa alırım hesabını. °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° Babasının mesleğini devam ettiren bir adamla bir stajyer kızın hikayesi. NOT: 8.Sınıfta yazdığım bir hikayedir. Öylesine yazdığım için pek dikkat etmedim. Saçma sapan yazmış olabilirim. Bunlara rağmen yine de okumak istiyorsanız siz bilirsiniz. Önceden uyarayım sizi.

tüm sağlıkçılara gelsin ;)) ♥♥♥♥

Yaşatmak... Bazı insanlar, bazı insanları yaşatmak için doğarlar. Kendileri için değil başkası için yaşarlar. Her gün belki de yüzlerce insanın acısına bir nebze de olsa merhem olabilmek için saatlerce ayakta, uykusuz bir halde oradan oraya koşturup dururlar. Yaşatmak için. Bir nefesin daha son bulmaması, bir bedenin daha kara toprağın altına girmemesi için. Şüphesiz bu kutsal görevi ancak kutsal bir ruh yapabilirdi. Ve öldürmek... Canını alanın canını almak. Kan dökmek ve ellerine baruttan başka bir kokuyu haram kılmak. Ama silahı ateşlerken katil olarak değil yiğit olarak anılmak. Şehitlerimizin kanlarını kendine katarak gökte dalgalanan bayrak için can almak. Yaşamak ve ölene kadar öldürmek. Şüphesiz bu kutsal görevi de ancak kutsal bir ruh yapabilir. Aynı dünya da tamamen farklı hayatların içinde yaşayan iki farklı insan. Tek ortak yanlarıysa başkaları için yaşamaları. Bu, bir hemşire ve bir jandarma özel harekatçının hikayesi. Biri yaşatmak için diğeri öldürmek için savaşırken aşk da onları bir araya getirmek için savaşacaktı.

Aşkta macera ve eğlenceyi bir arada arayanlara özel... Ben Gizem Çepni. Kaosu karakteri olarak benimsemiş aksiyon sevdasını şırıngalarla, ajanlık dürtülerini ise hemşire takip dosyalarında bastıramamış bir hemşireydim. Di'li geçmiş zaman ekini kullanıyorum, evet. Çünkü 'hadi gel gezelim uzaklara gidelim arabamla istersen konuşiyim babanla uzaklara gidelim...' şarkısının söz yazarı olacak kadar hovarda aynı zamanda kalbimi tekletecek kadar yakışıklı olan Tuğrulhan Karahanlı ile tanıştığım an bu 'güzelim ben seni üzerim' tavırlarındaki birbirinden tuhaf karşılaşmalarımızla hayatıma sızan şahsı muhterem sayesinde (!) bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Hulasa Tuğrulhan Karahanlı ile aradığım kaosa fazlaca doyarken sık sık duygularım arasında bocaladığım kendimi maceranın kollarında bulduğum hikayemde başlamış oldu. Benimle bu maceraya ortak olmaya var mısın? Öyleyse hoşlar geldin Afife! Dallas'tan bile daha karışık aksiyonu bol 'ne kavgam bitti ne sevdam' şarkısını aratmayacak hikayem seni epey şaşırtacak zira.

Elindeki tüfeği Serdar'ın göğsüne yapıştırıp yanıma geldi. Bir kolunu belime koyup kendine çekti ve bir elini de yüzümün çarpacağı şarjörlerin üzerine koydu. Yüzüm de eline çarptı. Başımın üzerine dudaklarını bastırdı... G-gerçek miydi bu? İkinci kez öpüyordu... "Ağlamayacaksın. Geldiğimde o parmakları sağlam göreceğim." dedi alnını başımın üzerine yaslarken. Hala kollarım iki yanımdaydı... Kaldıramıyordum, kanım çekilmişti sanki. "Şimdi gideceğim. Baban öldürecek gibi bakıyor." dediğinde kıkırdadım. Ve kolunu belimden çekti, aramıza mesafe koydu, kokusu uçtu, arkasını döndü, tüfeğini aldı ve uçağa bindi... Gözüm yerde kaldı... Amor : Aşırı sevgi ve bağlılık duygusu, aşk.

''Barlas Poyrazoğlu '' Siyahın nasıl daha siyah ve nasıl daha çekici olabileceğini varlığıyla kanıtlayan, güçlü, asi ve sert bir adam. ''Beyza Güçlü'' Soyadının aksine o kadar da güçlü olamayan, giydiği forma gibi bembeyaz saf ve masum olan, buna rağmen siyahın içindeki yalnızlık ve karanlıkta kaybolan, gittikçede siyaha bulanan bir kız. Peki onları bir araya getirecek olan şey bir tesadüf müydü, yoksa kaderin büyük bir cilvesi mi? Kimse bunu bilmiyordu. Ta ki zamanla ortaya çıkana kadar...

Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yoktu. Hele Onur gibi bir hastam olacağını hiç düşünmemiştim. Onur... zorlu bir hastaydı. İletişime kapalı, kimseyi umursamayan, konuştuğunda insanı terslemekten çekinmeyecek biriydi. İnsanı kolayca kırabilecek ve bunu düzeltmek için gram uğraşmayacak biriydi. Tüm bunlara dayanabilirdim ama ölümü kabullenmiş olması... bunu aşmakta zorlanıyordum. Herkesin hikayesi iyi bitmek zorunda değildi ama Onur'unki iyi bitmeliydi. O bunu hak ediyordu... (Sevdim isimli hikayemin kurgusu üzerinde biraz oynayacağım. Ve yeni ismi olan Seni Bana Getirdi olarak yayımlayacağım.) Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim <3<3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )

hemşire ve bir rütbeli asker.bu benim hikayem.

Aşk bizi nerde bulur? Bir park, bir kütüphane? Ya da bir kafede, belki de yolda? Onları aşk hastanede buldu. Kiminin elini parçalayarak geldi, kimininki kavgayla, şiddetli çarpışmaları da unutmamak gerek. Ah bir de çocuklukta yakalananlar var bu girdapa. Peki ya onlar ne yapacaklar? Direnecekler mi yoksa yaşamın uçuruma gerilmiş çürük bir halat olduğunun farkına varıp kenetlenecekler mi? Bir aşk hikayesi değil bu kitap, birden çok aşkın hikayesi, dostluğun, kardeşliğin hikayesi. Gel, beraber yaşayalım bu hikayeyi?

Hakkari' de görev yapan güzeller güzeli tatli vatansever ağır başlı bir hemşire ... Zeynep Yılmaz. Sertti, biraz asabiydi. Belki mesleği gereği, belki yaşadıkları yüzündend kim bilir. Sert olduğu kadar mert, vatansever bir bordo. Teğmen Kerem Sayer Kötü bir olay sonucu ilk kez karşılaşan bu iki gencin başına en fazla ne gelebilir?