Bir kalpte asırlarca boğulacağını bile bile bazen kaçardı insan, maviden kaçış bu; ölmek ve ölmek, yaşamak ve yaşamak arasındaki zaman dilimi. & Gecelere Sığınan Gözyaşı: Sen bir katilsin. Gecelere Sığınan Gözyaşı: Ellerine belki hiç kan bulaşmadı ama ruhun neden hep kan kokuyor? Gecelere Sığınan Gözyaşı: Silahı hiç tutmadın ve ateşlemedin; kurşun da isabet etmedi bedenime ama gözlerin... Gecelere Sığınan Gözyaşı: Gözlerin bir silah, kelimelerin de birer kurşun. Kaç kurşun yarası var inan saymadım kalbimde. Gecelere Sığınan Gözyaşı: Kaç defa beni öldürdün saymadım. Gecelere Sığınan Gözyaşı: Sahi şimdi müebbet yemen gerekmiyor muydu? Çünkü binlerce defa kurşuna boğdun kalbimi ve öldürdün ruhumu. Şuan idama çarptırılmış bir mahkum olman gerekiyordu ama sen gülüyorsun. Gecelere Sığınan Gözyaşı: Ve senin güldüğünü gördükçe benim canım daha da çok yanıyor. Gecelere Sığınan Gözyaşı: Sen gülüşü güzel, sözleri yara olan adam... Gecelere Sığınan Gözyaşı: Sen böyle güzel gülme. & Gecelere Sığınan Gözyaşı: Anlıyormuş gibi bakacak. Gecelere Sığınan Gözyaşı: Yaralarını görüyormuş ve seni iyileştirmek istiyormuş gibi. Gecelere Sığınan Gözyaşı: Görecek de. Gecelere Sığınan Gözyaşı: Yaralarını herkes gibi görecek; en çok yara aldığın yeri, açık yaralarını, dikiş tutmayan acılarını, kabuk bağlamayan anılarını, kimsesiz gözyaşlarını, yetim gülüşlerini, çürük hayallerini, solmuş umutlarını... Gecelere Sığınan Gözyaşı: Ve gülümseyecek. Gecelere Sığınan Gözyaşı: O güzel gülüşüyle gülecek; kanacaksın, kanayacaksın ve yanacaksın. Gecelere Sığınan Gözyaşı: O bir deniz ve sen boğulacaksın içinde. Gecelere Sığınan Gözyaşı: Müebbet yiyeceksin gözlerinde, ebediyen kaybolacaksın denizinde.

İnsan öleceğini bile bile yaşıyorken, bir ruhun topraklarında sonsuzluk zaman dilimi içerisinde yanacağını bile bile kırmızıya koşmak aptallık değildi. & Güneşin Işığı: Mezardaki adamsın. Güneşin Işığı: Mezarı yuvan yapansın. Güneşin Işığı: 2 yıldır hiç bıkmadan ve usanmadan mezar başında oturan adamsın. Güneşin Işığı: Ateş... Güneşin Işığı: Mezarlar yuva değildir; dinlenme yeri, sığınak veya ev değildir. Güneşin Işığı: Mezarlar; ölü bedenlerin maskesi, ruhların çığlığı, yaşayanların en büyük korkusu ve mutsuzluğudur. Güneşin Işığı: Her insan, en azından bir kişiyi toprağın altına kendi eliyle gömmüştür. Ve bu kişiler genellikle hayatındaki en değerli olan kişidir. Güneşin Işığı: Sen de mi en değerlini kendi ellerinle toprağın altına gömenlerdensin? & Güneşin Işığı: Bir insanın en değerlisi kendisidir. Güneşin Işığı: Bu sıfatı kendi ellerinle yabancı insanların ruhuna elbise diye giydirirsen; alırlar ellerine makası ve keyiflerince biçip keserler onlara biçtiğin değeri. Yaralanan sen olursun, yara alan hep sen olursun en sonunda. Çünkü o elbise aslında senin ruhundadır. Ve insanların eline makası sen verirsin. Böylece yaralanmayı bile bile göze göze alırsın. Ve kendinin katili haline dönüşürsün. Güneşin Işığı: Ben insanların eline makası verenlerden değilim. Ama makası almalarına bir şey demeyip seyirci olanım. Böylece kendimi öldürenim. & Güneşin Işığı: Kimsesiz gözlerinin beni görmediği gibi kalbinin bozuk pusulası da beni hiç görmedi. Ama benim kalbimin bozuk pusulası her saniye seni görüyor. Ve bozuk pusulanın kırık camları sen beni görmedikçe daha da çok derine batıyor bataklıkmış gibi. Ve biliyor musun ağlasam bir okyanus kadar; yine de bitmez gözyaşlarım, dinmez acılarım. Canım çok acıyor, Ateş. Çok acıyor.

Bu bir saklambaç; Kaçıyorum senden uzaklara, Bul beni şimdi, Saklıyım anılarında.

Bir kaçış, bir varış ve bir karış. Yaşadığımız onca acı; hayal kırıklığı, can yanıkları, düş sancıları, düşüşler... bir kaçıştı yok olmak için içimizden ve hatırlamamak için geçmişi; koşup dururduk hiç durmaksızın, düşüp dururduk, kanardı yaralar ve acırdı canlar, bunların hepsi bir varıştı sona ulaşmak için; bir karıştı aramızdaki mesafe ve zihnimizin içi, çıkış yoktu içimizden. Yak geçmişi, izi kalır hatıranda. Yanar bazıları zamanın içinde; kavrulur ruhları gökyüzünde ve adlarını sayıklar her yağmur yağdığında yananlar. Ve her yağmur yağdığında ağlar yeşil bir kelebek; kozasının etrafında ateş alan çiçekler ekili, sancılanır göğüs kafesinde binbir acı; ıslaktır kanatları ve hep ısınmak için kanat çırpar ateşe, bile bile yanacağını ve küle dönüşeceğini. Bu bir yenilgiydi kendimize karşı ve bir kazançtı birbirimize karşın. Bir katil, ve katilin cinayetlerine tanık olan yeşil gözlü bir çocuk. 1 mum, 2 mum, 3 mum ve siyah mum. Siyah mumlar yanıyor karanlık bir gece yarısı ve Karagök Şehrinin bağrını ateşe veriyor; yanıyor bir avuç insan, kavruluyor ruhları ve külleri gömülüyor kalplerde. Cesetler, siyah mumlar ve canları yananlar... Burası Kurutulmuş Kelebekler Vadisiydi. Karagök Şehriydi. Acıydı. Karagök Şehri; Marvin Mum, Diken Ağca Düşen, terk edilmiş bir lunapark, dönme dolap... Dönme dolap ters dönerse, geriye döner mi geçmiş?

Gökyüzünü ters tut; aşağı atla ve bak bakalım boğuluyor musun içinde? Bu bir deniz ve sen boğuluyorsun gökyüzünde. Bu, gökyüzünde boğulma. Atla ve boğul. Yeniden doğ ve öl. Yaşa ve unut. Gülümse ve yeniden başla. Gökyüzünde Boğulma

Bu bir savaştı gözlerimizin başlattığı; kalplerimize uzanan, zihnimizi alabora eden ve ruhumuzu yakıp küle çeviren. Bugünden sonra bir daha hiçbir şey eskisi gibi olamadı. Çünkü bugün sağ çıkamadık içimizden.

Biz yan yana yanan iki siyah mumduk. Yan yana, yana yana başladı her şey. Bu, KURUTULMUŞ KELEBEKLER VADİSİ kitabımın kısa hikaye versiyonudur. Asıl kitap profilimde yayında olan KURUTULMUŞ KELEBEKLER VADİSİ kitabımdır.

İlkyaz Matar Mars, Türkiye'nin sayılı zenginlerinden olan Barış Mars'ın tek çocuğudur ve bir gün üniversitedeki sözde arkadaşları yüzünden Damnum adlı bara gider. Damnum'da Kumsal ve Yavuz adlı kişilerin konuşmalarına kulak misafiri olduktan hemen sonra eve döner. Sabah uyandığında banyonun aynasına asılı bir kâğıt bulur. Kâğıtta Matar'ın yazısıyla yazılmış bir şarkı vardır. Şarkının ismi yoktur; sağ üst köşede 28.11.2020 Cumartesi 04:01 yazıyordur ve sağ alt köşede ise ''Sokak Kedisi'' yazıyordur. Matar, günler geçtikten sonra Damnum'da tanıştığı Kumsal ile yakın arkadaş olur. Üniversitenin sahibinin çocuğu olan Asil Han ve onun arkadaşı Dev Adam ile Damnum'dan eve dönerken bir gece yarısı ansızın bir sokakta karşılaşır. Asil Han; dövmeli ve ağzı bozuk bir kişiliktir. Matar geçmişte yaşadığı bazı olaylardan dolayı; küfür duyunca ve dövme görünce kusar. Asil Han o gece küfür edince, Matar dayanamayıp Asil Han'ın üzerine kusacakken, birden Dev Adam Asil Han'ın önüne geçer ve Matar Dev Adamın üzerine kusar. O gece ki karşılaşmaları bitmez ve diğer günde karşılaşırlar. Asil Han, Dev Adam ve arkadaş gruplarındaki; Belgin, Gaye, Ece Naz ile Matar ve Kumsal'ın yolu bir şekilde kesişir. Gelişen olaylar sonucunda kendilerini Damnum'da bulurlar ve yıllardır Matar'ın peşinde olan kişi hepsinin tehlikede olduğunu söyleyerek onları başka bir diyara götürmek istediğini söyler. Damnum, sıradan bir bar değildir. Doğaüstü varlıkların toplandığı bir mekân ve diğer diyarlara açılan bir geçit kapısıdır. Sonu hesaplanmayan adımlar yüzünden kendilerini Nullus Exitus'ta bulular. Nullus Exitus, çıkışı olmayan tek diyardır. Giren, bir daha çıkamaz. Akıl almaz, fantastik olayların içinde kendilerini kaybeder gençler. Geçmemiştir acır anılar, çünkü saklıdır acılar anılarda. 2021 | blurryvanta

Ay'a uzunca bir mektup yazdım bu gece; Seni anlattım Ve beni. Benden vazgeç deyişini, Senden vazgeçemeyen beni. Ve en çok da gözlerindeki ölü çocuğu... Gece ve gündüzden nefret edişini, Senin nefret ettiğin her şeyi seven beni. Siyahların Şahı olduğunu, Ama ruhunun rengi; gökyüzü mavisi ve taze ağaç yaprakları olduğunu da... Sen bunların hiçbirini bana söylemesen de, gözlerinin anlattığını da yazdım. Kalbinin üzerinde, yara bandı paketi taşıdığını... Yara bantlarına neden mavi kelebek çizdiğini yazarken, gözlerim ağladı biraz. "Gitti, bitti ve yara bantları kaldı." deyişini de... Sahi kalan sadece yara bantları mıydı? Yara kabuk tuttuğunda, onlar da terk etmez miydi bizi herkes gibi? Terk ederdi değil mi? Ama sen terk etme. "Sen beni terk etmezsin değil mi?" Diye de yazdım mektubum yavaş yavaş sonlanırken. Terk etmezsin değil mi? Aynı babam, annem ve diğerleri gibi. Ama sen herkes değilsin değil mi? Sen Mortem Ay RÜZGAR'sın. Sen ölümsün. Öldürmemek için, yaşayan bir ölüye dönüşmüşsün. Sen, ölüm gücü olan kendi kendinin katilisin. Öldürmemek için, kendini öldürmüşsün. Ben ise yaşamım. Ben, yaşatmak için yaşıyorum. Ben, Vitae Ahenk KANSAY'ım. Yaşam gücü olan ve yaşamaya çalışan ruhum. Biliyorum, bir araya gelemeyiz. Ama biz olmasak da, sen yine de terk etme beni. "Terk etmezsin beni değil mi? Herkes gibi..." "Söz yara bantları gibi ben seni terk etmem. Yaran kabuk tutsa, izi dahi kalmazsa, ben yine de gitmem." Diye yazdım son satırlarımı mektuba ve ağladı gözlerim yine biraz. 2019 | blurryvanta

"Sana söylemiş miydim?" "Neyi?" "Bir gözümün mavi, diğer gözümün yeşil olduğunu. Ve dışlandığımdan dolayı; kahverengi lens taktığımı." "Umursama." "Kimi?" "Ruhu bozuk insanoğullarını. Onlar acımasız olurlar. Dikiş tutan her bir yarayı sökerler. Acılarına sızarlar. Ruhlarında günahın tohumları ekilidir. Dillerinden acımtırak hisler akar. Tek düşündükleri ise, kalp kırmaktır. Bu yüzden onları umursama. Kalbini kırmalarına izin verme. Acılarına sızmalarını değil, istiyorlarsa acına yoldaş olmalarını iste." "O zaman acıma yoldaş olur musun?" "Olurum." "Unutmayın, gerçekler; ayna görevi görür." 2019 | blurryvanta