Biz kızlar yok muyuz ya. Bu satırları yazarken gülüyorum. Çünkü düğün hazırlıkları yaparken ben de aynı şeyleri yaşamıştım. ''Aşkım öyle söz için tepsidir, pahalı yüzüktür, ne bileyim elbiseler, lüks çiçek, çikolataya falan gerek yok, biz yuva kuracağız. Tutumlu olmalıyız hatta nişanı da beraber yapalım aradan çıksın'' diyen kadın tanımıyorum. ''Aşkım düğün salonu da çok pahalı olmasın he. Yemekli falan olsun diye de sakın ama sakın diretme bana. Malum etimiz butumuz belli bizim öyle fazla açılıpta açık denizlerde boğulmayalım. Davetiye işini de bana bırak. Sen şimdi süslü püslü pahalı davetiye beğenirsin hiç gerek yok'' diyen bir kadın da... ''Aşkım kızma ama sen şimdi beyaz eşya falan işlerinden anlamazsın. Ben annene söylerim biz hem gezer hem uygun alış veriş yaparız. Hem iyi gelir bize hem de sen işinden geri kalmazsın'' diyen kadın da... Sonuç olarak bir kere evleniyorum diye on yıllık borca giriliyor. Böyle olunca da düğünden sonraki ay gelsin borçlar, çalsın sazlar oynasın kızlar oluyor... Macera kaldığı yerden devam ediyor...

Gizli bir şey yapıyordum ve korkuyordum. Ne kadar tedbirli olursam olayım dışarıda hep kötü bir şeyler olacakmış gibi geliyordu. Yolları kapatacak, haberleşmeyi engelleyecek bir doğal afet gibi, 5.6 şiddetinde yaşanacak bir deprem gibi, ani bir darbeyle sokağa çıkma yasağının ilan edilmesi gibi, abluka gibi, salgın hastalık sonucu karantina gibi, sonuçta beni burada mahsur bırakacak her şeyin ortaya çıkmasını sağlayacak bir neden gibi. Korkuyordum farklı bir şey yapmaktan ama bu korkunun beni ele geçirmesine engel olmalıydım. Güzel şeyler düşünürsem her şey güzel olabilirdi. O akşam boş vermek istiyordum. İşi, hayatı, her şeyi... Ama her şeyin yolunda olduğundan emin olarak boş vermek istiyordum.