16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Sekizinci yaş gününün akşamında evlerine düzenlenen bir suikastta ailesini kaybeden Karina Saraç, ailesinin çalıştığı Polaris adında gizli bir organizasyonun himayesi altına alınır. Yıllar sonra bir görevde yaşanılan olaylar sonucu süresiz uzaklaştırma cezası alır ve Polaris'deki odasını boşaltır. Ceza almasından altı ay sonra ona gelen mesajla Polaris'e geri döner ve üstleri ona bir anlaşma sunar. Ya çocukluktan beri düşmanı ve aynı zamanda organizasyonun en başarılı ajanı ile beraber bir dosya üzerinde çalışmalıdır ya da Karina hayatı boyunca uğuruna defalarca kan döktüğü, hayattaki tek amacı olan organizasyondan atılacaktır. "İçte tutulan gözyaşları akıtılanlardan daha acıdır." -Stefan Zweig