Kafanızda kurguladığınız hayaller gerçek olsa ne yapardınız? Sanal bir ilişkiye ne kadar dokunabilirsiniz? "Neden benimle uyuyorsun?" "Çünkü hiç bir çıkarım yok" Birine kilometrelerce uzakken, bir o kadar yakın olunabileceğini o gün anladım. Bunu kelimelere dökemem ama hissediyorum. * Her insanın iki yüzü var; günün gecesi, ayın güneşi. Her kalbin iki canı var, biri teninde atar biri ruhunda. Her gözün iki rengi var biri siyah biri beyaz. Zıt göründükleri kadar da yakın birbirine, muhtaç. Bu hikayeyi seveceksiniz. Çünkü her kötülüğün bir sebebi var.

Yüzünü görmeyeli, kokusunu ciğerlerime doldurmayalı, bal rengi gözlerinde erimeyeli dört gün olmuştu. Dört yüz yıl gibi gelen dört gün... Bakışları kırgın, bakışları hüzünlü, bakışları özlem dolu... Hüznü silip, kırgınlığı onaracak bir cümle kurmak istedim, başaramadım. Kalbim, kalbine kavuşmak istercesine deli gibi atarken tek yapabildiğim nemli gözlerimle ona bakmaktı. Acımızı hafifletebilecek ne söyleyebilirdim ki? Başka adamın tohumları karnımda büyürken ben seni seviyorum, mu? Sevgim, acısını, acımızı silip götürebilecek miydi? Gözlerimizi aynı hizaya getirmek adına diz çöktü. Ellerini dizlerime koyup bana bakarken bende ellerimi hasret kaldığım sakallarına götürdüm. Gözlerini kapattığında derin bir nefes alarak kokusuna divane olan ciğerlerime kokusunu hapsettim. 'Sakallarım bile özledi seni...' diye mırıldandı. Elinin altında titreyen dizlerime baktı. Başını yavaşça eğip diz kapaklarıma birer öpücük kondurdu. 'Yaralısın, parçalanmışsın. Kanıyorsun. Yaralarından, acılarından, kanayan yerlerinden, tüm düşmüşlüklerinden öpüyorum.'

Onur ve Dilara artık mutlu olmayı hak etmiyor mu sizce de? Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim <3<3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )

Emanet adlı hikayemdeki Aslan'ın hikayesidir. İlk bu kitapdan da başlanabilir... Biletini alıp yerine geçti.. Başını koltuğun arkasına dayayıp gözlerini kapattı. -Pardon, beyfendi? Duyduğu naif sesle gözünü açtı ve toparlandı olduğu yerde. karşısında sapsarı saçları olan kahverengi gözleri olan henüz 24-25 yaşlarında olan bir kız duuruyordu. Kıza dikkatle baktığnı farkedince toparlandı: -buyurun, Kız mahcupça konuşmaya başladı: -Şey... otobüs şimdi kalkacakmış ve tek yerde sizin yanınımş. Yani oturabilirmiyim. Acele olmasa bunu istemezdim.. dedem hastalanmış , ve hastaneye yetişmem gerekiyor derken kızın kahvaleri üzüntüye boğulmuştu adeta: Aslan kızın üzgün haline dayanamamıştı: -Tabi..buyurun lütfen derken hırkasını koltukdan alıp kızın oturması için izin verdi: -Çok teşekkür ederim.. beyfendi.. Çok mutlu oldum bn izin verdiğiniz için.. -Nedemek! umarım dedeniz bir an önce iyileşir... Kız gülümsedi karşısındaki bu iyi adama... adamın gözlerinde bir huzur vardı sanki ve bu kendisinede geçmişti: -Bu arada ben bahar Aslan gülümseyerek kıza elini uzattı: -Bende aslan, mennun oldum bahar,aslanın elini tutup tokalaşırken ondan aldığı elektirikle aniden aslanın gözlerine baktı ve yavaşca gülümsedi.. .................................................. .................. -sen gerçek aşkı bilmiyorsun diye acıyla söylendi bahar Aslan ise dik duruşundan ödün vermiyordu. -Sanki sen...sen biliyorsun? Bahar bir adım geriledi. Omuzları acı ile çökmüştü.Gözleri dolmuştu. -Biliyorum...Ama artık..... derken ellerini yumruk haline getirdi ve arkasını dönüp hızla kendisini salondan attı. Aşkı hiç bilmeyen,kendisini kandırmış bir adam ve inatçı ve sabırlı bir kız... Aşk yolu onların yoluydu...

*2020 Wattys Kazananı* "Şartın nedir?" Gülümsedim ve üstüne yaslanmakta olduğumuz gri, demir çitte kayarak yaklaştım. "Üç soru. Bu üç soruyu bana sormayacaksın." Bilmemekten hoşlanmazdı. Asla hem de. "Neymiş onlar?" "Nereden geldiğim, neden burada olduğum ve sonrasında nereye gideceğim." Cevap vermeden önce düşündü. Her zamanki gibi sonradan pişman olmayacağı hiçbir şeyi yapmıyordu. "Bu kadar mı?" Dudaklarımı birbirine bastırıp başımı olumlu anlamda salladım. Gözlerini yeniden boşluğa dikti. Kafasında evirip çeviriyordu her türlü belirsizliği. Aylar sonra neden şu anda karşısına çıktığımı, söylediğim şeylerdeki amacımı tartıyordu. Teklifimi kabul etmeme ihtimali daima vardı. Yüzüne bakıyordum, kabul etmesini hayatımdaki her şeyden çok istiyordum. Derin bir nefes alıp verdi. Sormamasını istediğim üç sorunun onun başına açabileceği dertleri düşünüyordu, ancak merakına yenik düşmüştü bir kere. Ve bu, onda, merakını giderene kadar nefes almamak demekti. Ben de buna güvenerek gelmiştim zaten. Benimle yaşayacağı son maceraya merhaba demek için gözlerime baktı. "Çok işimiz var sizinle küçük hanım." * instagram.com/alyaoztanyel

-kızımız ağlamasın deniz... -kızımız sana emanet dayısı.. Uçak kazasında ölen ablası ve eşinin son sözleri kulaklarında çınlıyordu.Koca 4 yıl geçmişti..Ama o gün gözlerinin önünden gitmiyordu.Ona emanet edilen minik bir bebek ve hayatın yükü... Ve aynı anda hayatlarına gelen bir güneş... Emanetini koruyacak bir melek......

"Hayır,hayır"dedi ve başını iki yana sallayıp güldü.Ardından başını koltuğun arkasına yasladı.Ortaya çıkan duruşla nefesim kesildi. Bu çocuk bana ne yapıyordu böyle? "Bana ne zaman böyle baksan,en fazla üç dakika sonra birbirimizi sömürüyoruz ve en fazla dört dakika sonra olaylı bir şekilde işimizi yarım bırakmak zorunda kalıyoruz."dedi. Gülüşü yana kaymıştı.Gözlerindeki parıltılar,dudaklarının parlaklığı ile yarışıyordu. Bende alt dudağımın sağ kısmımı ağzımın içine aldım ve çiğnedim.Sonra "Haklısın."diyerek kahvemi içip dudaklarımı yaladım. Ardınan tekrar dosyalarıma geri döndüm.Bir an önce bu işleri bitirip eve gitmek ve sıcak suyun altında gevşemek istiyordum. Kaos aniden ayağa kalkınca bende şaşkın bakışlarımı yüzüne sabitledim.Ayağa kalktı ve bana yaklaşarak gömlek düğmelerini açmaya başladı. "Aslında ne var biliyor musun?İster dört,ister bir dakika sonra bozulsun.Şu anda nefes kesici duruyorsun güzelim"dedi ve dönen sandalyemi sertçe döndürüp önümde diz çöktü. "Ben Panter'dim.Affetmeyen,hissetmeyen,taviz vermeyendim.Ben hükümdüm.Ben kurşunu yöneten silahtım." İntikam uğruna çıkılmış bir yol,ateşli bir aşk hikayesi.... Bu hikayenin sonu kesinlikle mutlu bitmeyecek... 19.03.2015-P&K

Bilmediğin bir şeyi asla ısırma. Sonunda ne olacağını bilemezsin.

Değişen dengeler, yeni durumları ortaya çıkarmıştır. Akıntıyla birlikte sürüklenen Güneş ise artık oyunun içindedir. Peki bu dengeye müdahale etmek onun lehine olacak mıdır? Ruh Okuyucular serisinin üçüncü ve son kitabıdır. İlk iki kitap Ruh Okuyucular 1+2 başlığı altında yayınlanmıştır.

İki dudağının arasında bir şarkı mırıldanıyor, mırıldandığı şarkı karanlık geceye karışıyordu. Sanki mırıldanmalar Şeytanın dudaklarından dökülüp benim içime işliyordu. Kulaklarımda çınlıyordu her bir kelime. Ölümü yakından hissediyordum. Mırıldanmalar artıp yerini net sözcüklere bıraktığında üzerimdeki ölüm örtüsünün üzerine o kelimeler yazıldı. "Beni uyandırdın, beni boğuyorsun Ve ben dudaklarına hızlı bir veda öpücüğü bıraktım " Ben Şeytanı uyandırmıştım. Ölümümü kendi ellerimle hazırlamıştım. Onu boğuyor muydum bilmiyorum ama kendimi boğduğum bir gerçekti. İçimdeki dünya, renklerini siyaha teslim etmiş, gökkuşağı yerini fırtınaya bırakmıştı. Karanlık, kalın duvarın arkasındaki dünyanın bariyerini geçmişti. Siyah beyazı, kötülük iyiliği, karanlık aydınlığı ve ateş suyu öpmüştü o gece. Dudaklarıma bıraktığı zehir beni yakıp kül etmişti. Ancak bir daha küllerimden doğamayacaktım. Şeytanın gücü içimdeki son umut kırıntılarını da almış, iki parmağının arasında ezerek etrafa saçmıştı ve ben artık onları toplayamazdım. Son kez çığlık atmayı denedi içimdeki kız çocuğu. Son kez acısını duyurmak istedi dış dünyaya ama yapacak gücü kendinde bulamadı ve o gece yine her zaman olduğu gibi Şeytana sığındı.