Seha Bey bir ayağını öne atıp ona dengesini vererek şöyle bir durdu. Leyla'yı kısacık üstün körü süzdü. Rahatsız eden bir bakış değildi ama olmasa da olurdu yani. Leyla neler oluyor diye düşünüyordu. "Küçüksün." dedi adam, burnunu çekti. "Gözüm de tutmadı pek seni. Biraz büyü. Bakalım hale yola gelecek misin..." Leyla'nın gülümsemesi soldukça soluyordu. Gözü tutmamıştı madem gelin odasına ne diye sokmuştu bu herif onu? Hale yola gelmek ne demekti? Ah bir eski Leyla olabilseydi ona hali de yolu da gösterirdi ama kaç gündür yaşadıkları onu bitap düşürdüğünden karşılık vermek için laf gelmiyordu aklına. "Eğer aynı yastığa baş koyasım gelirse, haberin olur. Sana söylerim." dedi adam. Leyla'nın gülüşü tamamen düştü bu sefer. Ne ince düşünceli adam! Ya habersiz gelse ne olurdu?! "Ama ben bunu yapmazsam eğer, sen aşkımdan ölsen bile bana gelmeyeceksin." ••• -Yaş farkı içerir- ~hikâyemiz 1989 yılında başlamaktadır~

'Ben en çok akşam güneşini severim Mem. Sarının en masum, turuncunun en tutkulu, kırmızının en şefkatli hali demek çünkü. Ben akşam güneşinin alacasına meftunum. Sen bu aciz yüreğimin akşam güneşisin Mem.' ☀️☀️☀️ Hızlandım. Bir insan kaçtığı bir yere ne kadar hızlı gidebilirse o kadar hızlı gidiyordum. Koştum. Ardımdaki sesler yaklaştı. Geçmişime yaklaştım. Gidebileceğim ilk yere ulaştım. Demir kapılı konağın önünde durduğumda elimdeki bıçağın kabzasını vurdum. Nefes nefeseydim. Soğuk yakıyordu. Boğazımı yakıyordu. Tenimi yakıyordu. O soğuk yakıyordu ama ben donuyordum. Titriyordum baştan aşağı. Elimdeki kanlı bıçakla vurdum kapıya tekrar tekrar. Ayak sesleri bana yaklaşıyordu. "Mem!" diye bağırdım yıllar sonra. Adı dilimden dökülünce içim dalgalandı. Sesim titredi. "Mem, aç kapıyı!" Gözlerim buğulandı. Adım sesleri kulağımda yankılanıyordu şimdi. Kalbim, göğüs kafesimden taşıyordu. Kirpiklerim bile titredi. O zelzelede birkaç damla döküldü soğuğun kuruttuğu yanaklarıma. "Aç kapıyı, Mem! Aç ne olursun, aç!" Adım sesleri durdu arkamda. Bulmuşlardı beni. Yakalanmıştım işte. Memet kapıyı açmamıştı. Kapıyı ilk ben kapatmıştım bize. Ama bu gece her şeye rağmen bana açamaz mısın Mem? Göz kapaklarım kapandı. Kucağımdaki valizin içinde oğlum ağlıyordu. Elimdeki bıçağın bulandığı kan şimdi kuruyacaktı. Son kez kaldırıp vurdum kapıya. İçimle titredi sesim. Ağladım. "Mem... Duymuyor musun? Sesimi duymuyor musun? Aç kapıyı! Aç kapıyı Mem." ☀️☀️☀️ 'Senden sonra en çok akşam güneşinden nefret ettim Zühre. Sarının en güçsüz, turuncunun en yalancı, kırmızının en zalim hali demekti artık. Ben bir akşam güneşinin alacasında zincire vurdum sevdamı. Sen yüreğime kazınm

Efendiiiim sebebi ziyaretiniz malum ama siz ziyareti gerçekleştemeden biz şöyle bi uyarıda bulunalım önce 😂 UYARI: Kitaba başlamadan önce kendinize bir doktor , psikolog ya da ruh hastanesinden bir oda ayarlayın . Aksi takdirde olağan delirme ve gülmekten çıkan çeneler gibi durumlardan müessesemiz sorumlu değildir😂😂😂 👉Şimdi şöyle buyrun efenim . Sağ Ayakla Giriniz 👣👌😂 Kapaklar için @DIKISSASKINA ya kocama kocaman teşekkürleeer ❤👍👍❤ Toprak Rengi adındaki ilk kitap Yayım Tarihi : 26.02.2017

Mardin, Taşın dile geldiği masal şehirdi. Acıların yaşadığı, yaşandığı şehirdi. Ya hayata meydan okuyacaksın ya da hayata boyun eğeceksin. "Coğrafya kaderdir" dedikleri çok doğruymuş. Bu topraklarda kaderin daha anne kucağındayken belirleniyordu. Bu topraklar nice kanlar döktü,nice ayrılıklar yaşattı, nice bedeller ödetti ve nice hayatlar son bulmuştu. Bu topraklar da sevmeyi kimse cesaret edemezdi. Ya ölürsün ya da öldürülürsün. Bir insanın kaderi bir saniye de bile değişirmiş. Tıpkı Mahperi ve Azad'ın kaderi gibi. Biri beyaz diğeri siyah. Orta yol yoktu ikisinin de hayat onlara gri bir renk sunmuştu. Hayat bir kere daha Mahperi'nin kaderine gülmemişti. Berdele mahkum olan kız bu sefer öleceğini hissetmişti. Azad, Mardin'in öfkeli ağasıydı. Yürüdüğü sokakta ondan korkan hiç bir insan yoktu. Öfkesini bu sefer koca taşlı duvarlar bile şahit olmuştu. Onların kaderlerini bu topraklar belirlemişti. Ya kan ya da can..

Ben Asmin Arslanoğlu. Sevmediği, istemediği, nefret beslediği bir adamla evlenen Asmin. Ondan tiksinip en ufak dokunuşunda ortalığa ayağa kaldıran Asmin. Öyle bir değişmiştim ki bana dokunma diye kendimi ortalığa atan Asmin, artık o adamı benimseyen Asmin olmuştu. Tenine dokunuşunu kabullenmeyi geçmiş, ister olmuştu. Sert darbeler indirdiği göğsüne sığınır olmuştu. Tiksindiği dudaklarına susar olmuştu. Yapmam dediği her şeyi yapmıştı. Kaçınca başına gelmez sandığı her şeyi başıma getirmişti. Büyük konuşup, konuştuklarının hepsini yutmuştu. Aşık olmam derken aşık olmuştu. Bağlanmam ben kimseye derken bağlanmıştı. Olmaz dediği her şeyi oldurmuştu. Mardin'e vermem dediği her şeyini vermişti. Ve kendine verdiği bütün yeminleri sözleri, tek bir adam uğruna silmişti... Kapak tasarımı: writerladyy

***Daha önce yazdığım kurgu(lar)dan bağımsız bir hikayedir. Kişi isimleri aynı olsa da farklı bir kurgu ile tekrar yazıyorum. Törelerden korumak için kızına hasret büyüten bir babanın en korktuğu şey başına gelince ne yapacaktı? Sevdiğini töre adı altında berdele, hem de kuma olarak verecekleri haberini alan Aslan ne yapacak? Hikayem romantik komedi tarzında bir kitap olacaktır. Şimdiden okumak için vakit ayıran her okuyucuya teşekkür ederim. 🥰🤍🤍

Bir adam iki kişilik... Hem merhem hem yara... Bir kadın kırık,dökük baştan sona yıkım... Ölümün varlığını unutarak yaşadığım gerçeği yüzüme okkalı bir tokat olarak inerken mavinin en güzel tonuna baktım. Az önce benimle alay eden adam şimdi nefes almakta zorluk çekiyordu. Ölüm var bu dünyada diye haykıran benliğim dehşete düşmüştü. Etrafımıza toplanan korumaların bağırışları kulaklarıma uğultu halinde ulaşırken Evrenin hırıltılı nefeslerini çok belirgin bir şekilde duyabiliyordum. "Evren! Evren, lütfen bana bu acıyı yaşatma." dedim kendim bile duyamayacağım bir şekilde. Daha iki saat önce senin gibi bir adama anca nefret beslerim demiştim. Ama şimdi yüreğim yanıyordu. Şimdi titreyen ellerimde seni seviyorum lafını çok gördüğüm adamın kanları vardı. Oysa nefretten daha güçlü bir duygu hissediyordum ona karşı. Sadece kırgın ve kızgın olan yanıma, kibirime uyarak canını yakmak istemiştim. Şimdi ellerimin arasında can çekişen adama karşı hissettiğim en yoğun duygu sevgiden başka birşey olamazdı. "Seni...sev..."dedi sık sık nefesleri arasında. "Yorma kendini. Ne olursun dayan ne olursun beni bırakıp gitme." Sol göğsünden akan koyu kırmızı sıvıyı biraz olsun azaltmak adına korumaların verdiği bez parçasını bastırırken hissettiğim ılık kan ile derin biri nefes aldım. "Seviyorum...kollarında ölmeyi isteyecek...kadar." Onun sözleriyle ölüyorum sandım. İstediği tek şey sevgi olan bir adama karşı taş duvar olan duruşumdan, çürümüş kalbimden utandım. Başka birisinin bana yaşattığı acının bedelini ona ödeten insanlığımdan nefret ettim. Söylediği ve yaptığı bütün kötü şeyler sanki var olmamış gibi hafızamdan silinirken hatırladığım tek şey buz mavisi gülen gözleri ve iki yanağında oluşan gamzeleriydi. Kapak tasarımı @soranoldumubeni tarafından yapılmıştır😍

Hiç bir şeyden korkmayan birini ne kadar tehdit edebilirsiniz ki? "Beyefendi burası dağ başı değil, bir hukuk ülkesi. Anayasası olan bir ülkede kimse kimseyi bu şekilde tehdit edemez." "Ne yazık ki sizin kitaplarınızın adaleti sokakta geçmiyor avukat hanım."

Belki demiştim içimden bu yeni aile bana bir umut olur da herşey den kurtulurdum ve 17 yaşında sadece basit hayalleri olan basit bir kız olurdum. Gece değil de sadece Mira olurdum o zaman belki beni bu sefer severlerdi... Severlerdi di mi?