16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Tanıtım bölümüne göz atınız...

Ormanın içinde uyanan bir kız ... Hafızası silinmiş bir kamp dolusu insan ... Dövmelere göre ayrılmış gruplar ... Savaşın eşiğinde bir ülke ... Carmen Byose, ormanın ortasında uyandırıldığında karşsında kendisine doğrultulmuş bir tüfek namlusu görmeyi hiç beklemiyordu. Gittiği yerde hafızası silinmiş bir kamp dolusu insanla yaşaması ve onlara uyum sağlaması beklenirken kendisi de hiçbir şey hatırlamıyordu. Ancak onlardan farklı olarak Carmen grubunu ve belki de oradaki yaşamanı belirleyen en önemli şeye; ön kolundaki dövmeye sahip değildi. Bir hata sonucu mu oraya düştüğü bilinmezken onun bu garipliğinden çekinen ve ne yapacağını bilemeyen kampa ve lidere karşı kendisini korumak dışında bir gayesi olmaz. Geldiği yere kaçıp ormana sığınırken sürekli etrafında dönen olaylara ve kendine dair yeni şeyler öğrenir. Dövmelerin temsil ettikleri , kamp sistemi , kendi geçmişi ve düşmanları ... Carmen, kampta ve sonrasında namlunun ucunda yürümeyi bırakmazken kendi sınırlarını zorlamak, benliğini keşfetmek ve süregelen savaşta yer almak zorundadır. Bilinmezliklerle ve ters köşelerle dolu, fantastik ve bilimkurgunun karması olan kitapta uzun soluklu bir macera sizi bekliyor olacak. ***Wattpad Fantasy Tr okuma listesinde (Soluksuz Diyarlardan Kopup Gelenler ) ~Başlangıç Tarihi : 28.06.2020 ~Bitiş Tarihi : 20.09.2020 TAMAMLANDI- Tüm hakları şahsıma aittir.***

"Yeter ama bu kadarı fazla!" sinirden gözüm dönerken Savaş abi yanıma gelip omuzlarımdan tuttu. "Yeter mi? Yüsra ben yanında olduğum sürece kimse sana yaklaşamaz." Ben onu itmeye çalışırken o daha sıkı tutuyordu. "Kendine gel, Sen benim abim değilsin kendini bu kadar kaptırma! Sen bana karışamazsın anladın mı?" gözleri kararmaya başladığında onu daha çok kızdırdığıma emin oldum. "Karışamam. Öyle mi?" inatla kafamı sallarken nasıl yola girdiğimden haberim bile yoktu... Sert Çehre ile isimli yazılan ilk kitaptır. Başlama tarihi ' 28.07.2019 '

Tekerlekli sandalyesine alışmış olsa da tedavi için her yolu deneyen Umut, ailesinin ona olan tüm kötü davranışlarını hak ettiğini düşünmektedir. Her gün aynı saatte iskeleye gider, günbatımını izler ve kısa bir süreliğine de olsa her şeyi unutmayı dener. Ancak yakasına yapışan geçmiş onu rahat bırakmaz ve yabancı bir numaradan mesajlar almaya başlar. Ona İskele Prensi lâkabını takan yabancı, Umut'un geçmişinden biri olduğunu itiraf ettiğinde tüm her şey değişecektir. 0545....: Sen hayatımda gördüğüm en saf kalpli insansın. 0545....: Mutluluk ve huzur en çok sana yakışıyor. 0545....: Ailen sana böyle davrandığı hâlde bir kez bile hesap sormadın. 0545....: Bir kez bile kırmadın onları. 0545....: Ama hayatın gereği bu, İskele Prensi. 0545....: Yüz iyilik etsen ve sonunda bir hata yapsan, yüz iyiliğinle değil bir hatanla kalırsın. 0545....: Kimse seni o yüz iyilik için takdir etmez ama herkes o hata için yargılar. 0545....: Üstelik hatanı iyi niyetle yapsan bile. ~İskele Prensi adında ilk ve tek kitaptır.~ Not: Kitap hüzün dolu bir romantizm hikâyesidir. İyi okumalar ❤ 17 Temmuz 2019 - 23 Eylül 2019

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Mine internet üzerinden Yeşil Küpeli Kız takma ismiyle magazin haberleri yaparak milyonlarca takipçiye ulaşmıştır ve Mine'nin şimdiki haber hedefi genç kızların yeni sevgilisi Efe Duran'dır... Yepyeni bir yaz macerasına hazır mısınız? "Ben notalarını değil seni istiyorum Efe..."

*TAMAMLANDI* Tekrardan kıpırdanıp kaçmaya çalıştığımda, arkamdan sarıldı ve iyice kendine bastırdı. Dirseğimi sarhoş adamın karın boşluğuna tüm gücümle geçirdiğimde pek bir etki etmemişti. Birden belimdeki kollar geriye doğru çekildi ve büyük bir patırtıyla beraber kocaman bir feryat geldi. Yavaşça arkama döndüğümde, adam yere yüz üstü yatmış ve sırtında ise kocaman parlayan bir bıçak saplıydı. Ortamda işitilen başka bir nefes sesi duymamla başımı yavaşça çevirdim. Bir gün içerisinde daha ne yaşayabilirdi bir insan? Yapılı, kumral bir genç vardı. Saçları dağınık bir şekilde rüzgârda sallanırken, keskin bakışları bedenimi esir almıştı. Üzerindeki gri tişört ve siyah deri ceketin ona kattığı havadan bahsetmeme gerek bile yoktu sanırım. Adama tüm gücüyle tekmeyi geçirdiğinde, geriye doğru bir adım attım. "Benim olana dokunan, pardon taciz eden bir şerefsiz, ha?" Bu, oydu. Anonim. Adama sessiz bir şekilde tıslayıp, yüzüne tekrardan bir tekme geçirmişti. Adamdan ise hiçbir ses çıkmıyordu. Bayılmıştı sanırım. Bakışlarını adamdan çekip tekrardan bana çevirdiğinde, ifadesiz bir şekilde bana bakmaya başladı. İşte şimdi, gerçek anlamda korkmaya başlamıştım. "Anonim?" --- Ve zaman geçirdi kılıcı iki yabancının arasına. Bölündü tüm insani değerler, bitti tüm saygı. Ortaya çıkan sonuç ise; Nedensiz mütemadi iki düşman... --- DİKKAT! İlk bölümler oldukça kısa,texting ve mizah tarzı yazılmıştır fakat ilerleyen bölümler daha uzundur ve genç kurgu tarzıdır. O yüzden ilk birkaç bölümü okuyup, kaçmayın :D