ZEMHERİM

O kelebeğin yuvası kanatlarıydı. Benim yuvam, kalbimdi. Başımın üstündeki çatı gün gelir yağmuru geçirirdi. Sıcak ekmeğim küflenirdi, yolun sonunda yine yüreğimdeki insanlarla devam ederdim. En çokta kendimle. Yol bana yabancıysa, kestirme bile asırlar sürer giderdi. 🌘