The very thing I hate to lose is my everything. And the cruelest thing in the world is the truth. In desperate attempt to ease the pain, I played destiny's game. Sure, destiny hates me... and so I cry in pain. But then, stupidity loves me... why is it that I'm happy?
[EDITING TO 3RD PERSON POV] Limang taon akong naniwala na patay na siya. Pero limang taon din akong umasa na babalik pa siya. Ngayong natagpuan ko siya sa katauhan ng iba, gagawin ko ang lahat mapasa'kin lang siya. Pero paano kung sadyang mapaglaro lang talaga ang tadhana?
