(Gerçek ailem kitabıdır.)

Sertçe yutkundum ve kısık çıkan sesimle "Çok acıyor mu?" diye sordum. "Evet ama senin ölmüş olman daha çok acıtıyordu." dedi. Gözlerimin dolmasına engel olamadım. Kahverengi gözlerine yansıyan acı , kalbimi acıtıyordu. Sesimin titrek çıkmasına engel olamayarak " Yaşıyorum ki acımasın." dedim. Büyük ellerini salıncağın demirlerine yaslayarak yavaş tempoda sallanan salıncağı durdurdu ve başını eğdiğinde bende başımı geriye doğru eğdim. "Ağlama." dedi. "Ağlamıyorum." dedim ve gözlerinin içerisine baktım. Agah Bey de ben de gözlerimizi Barış Bey'den almıştık. İlgili çıkan sesiyle "Gözlerin dolu dolu bakıyorsun." dedi. "Rüzgardandır." dediğimde yalan söylediğimi bildiğini biliyordum ancak bozuntuya vermedi. "Öyle olsun." diyerek geri çekildi.

Acılarla dolu bir kız ne kadar iyileşebilir ki? (Aile kurgusu ya da abi kurgusu dediğiniz şeyden) 🍂 •Bu hikaye küfür, argo kelime, şiddet gibi unsurlar içermektedir. •Bu hikâyedeki tüm karakterler ve olayların gerçek kişi ve kurumlarla ilgisi yoktur. Tamamen hayal ürünüdür.

O kurtların göğsünde ateş vardır. Dağları aşıp ovaya iner, geceleri gündüze çevirirler. İşte böylece, yolunu o ateşten bulan bir ekip. Beyinleri vatanın toprağıyla yıkanmış, alaycı bir ekip... (İsyankarlar Komandosu) -Amacınız nedir, asker? -İsyan, komutanım. -Aferin, asker...

"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?" Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uzun uzun baktı denize. Sabrımı sınamak istercesine uzun baktı hem de ve sonunda yeniden bana dönebildi. "Hiç kimseyi," dedi kendinden emin bir şekilde, afalladım. "Neden?" Sordum, kadehinde kalan şarabını bir kerede içti. Boşalan kadehe odakladı bakışlarını. Uzun uzun düşündü. Gözünün ucuyla bana baktığında yüz ifadesi düzdü ama gözlerini yine saklayamamıştı. Gözlerinden anlaşılıyordu kederli olduğu. "Çünkü ben kimseyi kalbimde yaşatamam," dedi, bu cümlenin ağırlığı altında ezilirken acıyla yutkundu ve ekledi. "Benim kalbimde bana bile yaşam yokken, hiç kimseye olamaz."

❝Bir düş, bin ağıt.❞ Marin Alakan çok küçük yaşlardayken doğduğu topraklardan ayrılmak zorunda kalmıştır. Babası, kaderin sancılı ağlarının önüne geçmek için yıllarca kızının doğup büyüdüğü Mardin'e gelmesini yasaklar ve İstanbul'da herkesten gizli bir hayat sürmesini sağlar. Marin, abisinin yaptığı bir hata yüzünden kendini tekrardan doğduğu topraklarda bulduğunda ise artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Eski adıyla Karan Ağa olan kitaptır.

"Geçmişin bana ait," dedi ve kulağıma yaklaşarak fısıldadı. "İstesen de beni unutamazsın." Geçmiş can yakar. Yıllar sonra karşılaştığında bile. Fakat madalyonun iki yüzü vardır. Her şey çok güzel olabilirdi; onu tekrar görmeseydim. 💔 Henüz gençliğinin baharındayken, sevdiği adam tarafından acımasızca dünyası başına yıkılan Eylül'ün ölmekten başka hiçbir planı yoktu. Gözünü kapatıp teslim olduğu adam olan Vaha, onu bir başına ve yüzüstü bırakıp gitti. Yaşadıkları anların hepsinin acı bir hatıraya gömüldüğünü dehşetle izledikten sonra ardı ardına darbe aldı. Annesinden, babasından, ağabeyinden... Bir zamanlar deli gibi sevdiği Vaha, tüm hayatını ellerinden çalmıştı. Uykusunda gördüğü dur durak bilmeyen kabuslarla, uyandığında umutsuzluğun beslediği ruhunu huzura kavuşturmaya kararlıydı. Ta ki dünyanın en kibar ve anlayışlı adamı olan Özgür'le tanışana dek... Eylül, uzun yıllarının ardından onu unuttuğunu sanıp yeni hayatının taslağını çizdikten sonra Vaha ile tekrar karşılaşır ve fitilin ucu ateşlenir. Çaresiz, umutsuz ve bir o kadar da yasak aşkın pençesine girmemek için birbirlerini mahvetmek pahasına ikisi de mücadele eder. Eylül'ün doğru sandığı yanlışları tokat gibi yüzüne çarparken, gerçekler onu dipsiz bir kuyuya atar. Fakat yazgının kesin çizgisinden çıkmak ne kadar mümkün olabilirdi ki?

Kendi hikayesinin basit bir aldatılma hikayesinden ibaret olduğunu sanan Lalin, bildiği tüm doğruların üzerlerine çarpılar atılmaya başlandığında, aslında öyle olmadığını kavrar. Neyse ki kafasındaki düğümleri çözme konusunda yalnız değildir. Lalin'in ailesinin çarpık geçmişi ve sakladığı sırlar, peşini bırakmayacaktır. Şimdi ise yalnızca elinde intikam ateşinin sıcaklığı vardır.

"Bara girdiklerinde donup kalmıştı Dina. Melekler Kasabası Eden, isminin hakkını veriyordu. Her yerde melek figürleri ve dini semboller vardı ancak onu esas şaşırtan kocaman kanatları ile etrafta gezinen insanlardı. Onları görünce yüreği ağzına gelmiş, korkudan nefesi kesilmişti. Exael'in odasında, duvarda asılı duran melek kanatlarını görmüştü ancak duvarda durduğu gibi değildi. Cerrahi müdahale ile sırtlarına dikilmişti sanki kanatlar. Üstelik hepsinin odak noktası Dina'ydı, daha içeri adımını atar atmaz tüm bakışlar onun üzerine çevrilmişti. Hepsi birden üstüne atılıp onu oracıkta parçalayacaktı sanki. Neyse ki Exael'i görünce başlarını eğip geri çekilmişlerdi. "

"Bu kitap babası tarafından sevilmeyen ve hiç bir zaman sevilmeyeceğini düşünen kızlara ithafen yazılmıştır..." 🦋 "Şimdi ise seninle önümüzde bir ömür varsa bile.. Allah'tan bir ömür daha isteyecek kadar çok dua ediyorum." Dediğinde kastığım bedenim gevşedi. Saniyeler birbirine girdi. Ben altan altan ona bakarken bir elim Polat'ın ensesine çıktı. Elim ensesini sardığında öylece bana bakıyordu. "Seni sevmeye ömür yetmez." Dedim onu kendime çekerken.Zorlamadan yüzüme doğru eğildi. Bakışları dudaklarım ile gözlerimin arasında git gel yapmaya başlarken derin nefes aldı. Nefesini dudaklarıma doğru üfledi. "Sana doymaya ömür yetmez." Dedi. 🌸 Polat - Rümeysa 🌸 💗🦋 Başlangıç: 27/12/2022 Bitiş: 27/06/2023