"Yeter ama bu kadarı fazla!" sinirden gözüm dönerken Savaş abi yanıma gelip omuzlarımdan tuttu. "Yeter mi? Yüsra ben yanında olduğum sürece kimse sana yaklaşamaz." Ben onu itmeye çalışırken o daha sıkı tutuyordu. "Kendine gel, Sen benim abim değilsin kendini bu kadar kaptırma! Sen bana karışamazsın anladın mı?" gözleri kararmaya başladığında onu daha çok kızdırdığıma emin oldum. "Karışamam. Öyle mi?" inatla kafamı sallarken nasıl yola girdiğimden haberim bile yoktu... Sert Çehre ile isimli yazılan ilk kitaptır. Başlama tarihi ' 28.07.2019 '

Ben Çicek Ersöz. Az önce öğrendiğim gerçekle birlikte başımın dönemesi artmış, gözlerim çoktan kararmaya başlamıştı. Ruhumda, bedenim gibi bu iki masa arasında sıkışmıştı. Kapkaranlık odada telefonumun ışığıyla aydınlattığım elimdeki kağıt parmaklarımın arasından çoktan düşmüştü bile. Peki bu gerçeği dışarıda beni bekleyenlere nasıl söyletecektim? Nergis, Bahar, Doruk, Koral, Hazal, Koray, Maya, Çağlar, Altay, Dicle ve Yamaç... Bizden gizlenen sırlar üzerine kader bizi bir araya getirmişti. Ortada bir gizem vardı ve çoğumuz bu gizemi çözebilmek için hayyallerinden vazgeçmişti. Kimimizin ise hayal bile kuramadan ona çizilen yolda ilerlemekten başka bir çaresi olmadığına inandırılmıştı. Ama her ne kadar o yalları farklı sonuçlara çıkarmak isteselerde hepimizin yolları aynı kapıya çıkmıştı. Bu büyük sırra. Şuan dışarıda hepsi beni bekliyorlardı ve benimle birlikte öğrendiğim bu sırrı. Daha kendi üzerimden atamadığım bu ağır sırrı onlara söylediğimde her şeyin değişeceğini biliyordum. Bir daha asla geri dönüşü olmayan vedalar yaşayacağımızı da. Tek emin olduğum şey, hiç birimizin bize bunları yaşantanların yanlarına kâr bırakmayacağımız olurken, asıl acı gerçekle daha yüzleşmemiştim bile. O an bunu bilmiyordum ama bizden gizlenilen sır sadece bu değildi ve bunun yükünü kaldıramayan ben, diğerlerinin altına ezilmeye çoktan mahkumdum. Tıpkı her çiceğin bir gün solmaya mahkum olduğu gibi... Bu hikaye, bir çiçeğin Eftelya oluş hikayesi. Bu hikaye, güneşe muhtaç bıraklıp, gecenin karanlığına mahkum edilen herkesin hikayesi... Saklanan sırları, çözülemeyen gizemleri ve aşkı, en derinden hissetmeye hazır mısınız? "Çölün ortasında açan eftelya kadar naifsin, ama o eftelyanın her yeri dikenli olucak kadar da zalimsin..."

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."