Yine eski bir hikaye Üstelik eskiden apartmanlarda olan dostluklara da selam çakıyor. Güzel günleri anımsayanlara, hiç yaşamadığı için bilmeyen gençliğe ve bir gün yine insanların eskisi kadar dost canlısı olacağı günlerin geleceğine inananlara gelsin. Aşk mı? Aşk olmadan olmaz...

🌸#wattys2016 Obur Okunanlar Katagorisi Kazananı❤ 🌸#Romantizm içinde #1 💜Ayaz TÜRKER - Meltem KORKMAZ (TÜRKER)💜 "Umudum yok" cümlesinin yer almadığı aksine umudun her zaman var olduğunu gösteren eser... SENİ SEVMEME İZİN VERİR MİSİN? BENİ SEVER MİSİN?" Böyle başladı Ayaz ve Meltem'in hikayesi. Bir tarafta geçmişinde yaşadığı acı olaylar nedeniyle hayata küsmüş, sevgiyi kendine haram etmiş genç bir adam Ayaz TÜRKER. Diğer tarafta yine geçmişinde belki en güven duyması gereken kişi tarafından görebiliceği en büyük zararı ve acıyı görmesi ile kendini karanlığa mahkûm eden genç bir kız Meltem KORKMAZ. Göçüp gidenler sert bir ayaz bırakırken ne zaman ki bir meltem esti her şey tersine döndü. EKSİK KALANLARLA TAMAMLANMAYA MECBUR KALDI! Bilinenler ve görülenler hiç bu kadar yanıltıcı olmamıştı.. Güneş var diye hava maalesef ki sıcak değildi... Yayınlanma Tarihi: 24. 02. 2015

Aşk onlar için farklıydı ... Birbirinden çok farklı görünen ama bir o kadar da birbirine çok benzeyen iki hayat . Esra Miray Aksoy ve Azad Yılmaz ın hayatı .. Aşk bu iki genç için sadece birbirlerine sevmekten çok daha farklıydı ...imkansızdi ,acımasızdı, tutkuluydu ... Bir tarafta modern ,kültürlü bir ailede yetişip büyüyen genç bir kız , Diğer tarafta ise TÖRE içinde , kan içinde, acımasızlık içinde yetişen genç bir oğlan ... Ve kesişen hayatlar .. Gururunu , hayatı boyunca her zaman her seyin üzerinde tutan Esra Miray, "Kendime çizdiğim yoldan asla sapmam" diyen Azad aga ... Ve bu iki gencin hayatlarını değiştirecek muhteşem bir AŞK ... Bakalım bu iki genç bu MUHTEŞEM AŞKIN hakkinı ne kadar verecekler ...

Kanı bitene kadar içti dudaklarımı. Kanım bitene kadar içtim dudaklarını. Omuzlarından göğsüne doğru inen avuç içlerim tenindeki yaraların kabarıklıklarına çarpıyor, parmak uçlarımdan bir zehir gibi akarak zihnimin içine sızıp canımı yakıyordu. Güney dudaklarımızı ayırdığı an belimdeki elini gevşetti fakat beni bırakmadı. Aralık ağzından sızan nefesi tenime çarmaya başlamıştı. "Eğer bir gün beni buna pişman edersen..." derken gözlerindeki vahşet ağır bir şekilde önüme serildi. Oralar şimdi hep yangın yeriydi. "Önce dudaklarımızı, sonra kalplerimizi söküp atarım." Bu bana söylediği bir sözden ziyade kendine ettiği apaçık bir yemindi. "Bizden geriye ne bir iz, ne de mühürler kalır..."

Raflarda