Canım yanıyordu... Her zaman en az iki şık arasında kalmaktan yorulmuştum. Birisini seçmek diğerini resmen bitiriyordu ve bitenlerin arasında o da vardı. Onsuzluk... Katlanabilir birşey değildi...

Merakınızı durmadan kamçılayın :) Yorumlarınıza ihtiyacım var ✨ Dikkat! Karışıklığıyla gözünüzü korkutmasın 🙃 ***** (tık tık) Kapı sesi miydi o? Evet kesinlikle... Kapıya geldiğimde derin bir nefes aldım... Kim olabilirdi? Kimsem yoktu ki, yapayalnızdım... (tık tık) "Kim o" desem "benim, Lusi" der miydi?.. Ona ihtiyacım vardı. Hemde hiç olmadığım kadar... Korktum... Bir başkası olmasından korktum... Sessiz kaldım her zamanki gibi, belkide haykırmalıydım yalnızlaşmış sessizliğimi. (tık tık) Elim istek dışı kapı koluna gitti. Sımsıkı kavradım, hazır mıydım? Kesinlikle hayır... Ama sonsuza kadar bekliyemezdim. Yavaşça açtım... Derin gıcırtılar eşliginde açılan kapıdan giren buz gibi rüzgar iliklerime kadar işledi. Ama olamaz!... Bu manzara... Damarlarım kan yerine korku taşımaya başladı... Kalbim kan pompalamak yerine saliseler içinde tüm duyguları aynı anda pompaladı... Gözlerime inanamadım... Azrail tüm ihtişamıyla karşımdaydı... Ölüm gelmişti... *************** Bir gecede, evet tam olarak bir gecede değişti herşey... Rüyası geleceğini şekillendirdi ama nasıl bir gelecek? Seçilmiş kişi miydi? yoksa iki elin oyuncağı olan basit bir piyon mu? Konuşamamak bir lütuf muydu yoksa korkusuna serpiştirilmiş çaresizlik mi? Rüyalarında gördüğü çocuğa aşık olmaya başlamıştı onu deliler gibi seven çocuğu görmeden... Peki ya Ölüm... Onunla başa çıkabilir miydi? Düşler lordunu indirip rüyalara hükmetmek istiyenin esiri olmak nasıl hissettirebilirdi? Her gece... her uyuduğunda... her yalnızlaştığında gözleri önüne gelen onu, görmezden gelebilir miydi? Bu mümkün müydü? Değildi elbet, bu yüzden de kukla olmuş istenileni yapıyordu ve artık ruhu yok olmaya yüz tutmuş, sonunu bilmeden sürükleniyordu...